Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθύς γνώστης της κυπριακής πραγματικότητας για να αντιληφθεί ότι η χώρα βρίσκεται σε ένα χρονικό σημείο που ζητούνται πολιτικές αποφάσεις σε πολλαπλά μέτωπα. Η περίοδος που μπορούσαμε να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί έχει περάσει.
Προβλήματα και προκλήσεις που αφορούν την ενέργεια, τις δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις (ώς πότε μεγάλα έργα θα βαλτώνουν ή θα καθυστερούν), την εκπαίδευση, την ισχυροποίηση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, την πράσινη και την ψηφιακή μετάβαση και φυσικά το Κυπριακό δεν μπορούν να περιμένουν. Η καθυστέρηση στη λήψη ορθολογικών αποφάσεων έχει κόστος, όπως το βλέπουμε στον τομέα της ενέργειας, με τα νοικουριά και τις επιχειρήσεις να επωμίζονται ένα δυσβάσταχτο κόστος. Το ίδιο ισχύει και για το Κυπριακό όπου η αδράνεια μόνο δεινά μπορεί να φέρει στο μέλλον.
Η προεκλογική περίοδος, η οποία ολοκληρώνεται, μπορεί να ήταν ήπια περίοδος και να μην υπήρχαν εντάσεις, ωστόσο, για να είμαστε ειλικρινείς, πουθενά στον κόσμο η προεκλογική περίοδος δεν προσφέρεται για τομές και δύσκολες αποφάσεις.
Η κυβέρνηση μπορεί να δηλώνει ότι δεν την αφορά το αποτέλεσμα των εκλογών και ότι αυτή έχει να υλοποιήσει ένα συγκεκριμένο κυβερνητικό έργο το οποίο φέρει την έγκριση του λαού μέσα από την εκλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά κανένα κυβερνητικό πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς τη συνδρομή της Βουλής.
Η κυβέρνηση, και να θέλει, δεν θα μπορεί να αγνοήσει το αποτέλεσμα της κάλπης, ειδικά αν αποδυναμωθεί σημαντικά το μπλοκ των κομμάτων που τη στηρίζει στο Κοινοβούλιο. Οι ευρωεκλογές δεν αλλάζουν τον συσχετισμό δυνάμεων στη Βουλή, αλλά αποτελούν ένα πραγματικό πολιτικό αποτέλεσμα το οποίο επηρεάζει τις μετέπειτα αποφάσεις των κομμάτων, με ορίζοντα τις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές.
Θα ήταν βολικό για την κυβέρνηση να περιοριστεί στον ρόλο της κυβέρνησης μειοψηφίας, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν με άλλους Προέδρους της Δημοκρατίας. Οπως, όμως, αναφέραμε και στην εισαγωγή του ανά χείρας σημειώματος, η Κύπρος βρίσκεται σε μία φάση που δεν έχει την πολυτέλεια της αδράνειας.
Αν, λοιπόν, ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν θέλει να χαθεί στη διαχείριση της καθημερινότητας χάνοντας τους μεγάλους πολιτικούς στόχους, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να δημιουργήσει μια νέα πολιτική συμμαχία για να μπορέσει να κυβερνήσει. Η έλλειψη σαφούς διακυβεύματος από την κυβέρνηση σε αυτές τις εκλογές μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη παγίδα.
