Ο Χρυσόστομος Β’, η ζημιά που αφήνει και οι ευθύνες μας

«Ο αποθανών δεδικαίωται».

Ας αρχίσουμε από εδώ, διότι η παρανόηση είναι μεγάλη και η ζημιά που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη.

Χριστιανός δεν είμαι αλλά, διάβασα πολύ τα των θρησκειών πριν αποφασίσω ότι είναι απλώς παιχνίδια με τον ανθρώπινο φόβο για να χειραγωγούνται οι μάζες. Εάν μάλισττα ρωτήσετε οποιονδήποτε θεολόγο, θα σας εξηγήσει πως σε καμία περίπτωση ο χριστιανισμός δεν λέει αυτό που οι πλείστοι επιμένουν να καταλαβαίνουν από την ως άνω ρήση οποία αποδίδεται στον Απόστολο Παύλο και η οποία το μυστήριο της βάπτισης αφορά, όχι το φυσικό θάνατο.

Η ρήση εννοεί ότι, ο άνθρωπος την ώρα που βαπτίζεται αφήνει πίσω του την παλιά του φύση, την αμαρτωλή και αναλαμβάνει την ευθύνη να αποφεύγει την αμαρτία.

Θα μου πείτε, σε εκείνη την ηλικία τι αμαρτίες έχει; Θα σας απαντήσω ως εξής: Εάν τους άφηναν να βαπτιστούν όταν μεγαλώσουν και δεν τους βομβάρδιζαν στα σχολεία και αλλού με τη θρησκεία και τους φόβους που καλλιεργεί, πόσοι θα βαφτίζονταν ενήλικες;

Ξέρουν τι κάνουν.

Συνεπώς, ουδείς δικαιώνεται όταν πεθάνει. Άλλωστε, ο μεγαλύτερος και πλέον σαδιστικά διεστραμμένος φόβος από όλους, η «κόλαση», δεν θα είχε λογική εάν όλοι συγχωρούνταν αυτόματα.

Γιατί σας τα γράφω αυτά σήμερα; Διότι σε κοινωνίες όπως η δική μας, κοινωνίες οι οποίες επί της ουσίας –και ασχέτως εάν το αντιλαμβάνονται ή όχι- ζουν σε άλλες εποχές, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι η έλλειψη κριτηρίου.

Συλλογικού κριτηρίου.

Και σ’ αυτό, η «ο αποθανών δεδικαίωται» παρεξήγηση είναι ένα τεράστιο και άβολο για τους πλείστους κεφάλαιο. Είναι η πέτρα πάνω στην οποία σκοντάφτει η όποια συλλογική μας απόπειρα να κρίνουμε κάποιον, είτε όταν τα κακαρώσει και μετά είτε όταν βρίσκεται στην πορεία.

Όταν δε κάποιος είναι δημόσιο πρόσωπο, η ύπαρξη αυτής της «πέτρας» είναι διπλά προβληματική καθώς οι φαύλοι αυτών των ανθρώπων γνωρίζουν πολύ καλά αυτή μας την αδυναμία. Και ένας άνθρωπος φαύλος ο οποίος γνωρίζει πως, όταν πεθάνει ελαχίστως θα επικρίνεται για τα όσα έκανε όσο ζούσε, κάνει αυτά που δεν θα έπρεπε να κάνει πολύ πιο απενοχοποιημένα. Είναι μια μορφή νομιμοποίησης την οποία τους δίνει ακριβώς η στάση μας αυτή. Όσο κι αν δεν θέλουμε να το καταλάβουμε.

Θα ήμουν, βέβαια, αφελής εάν σας έλεγα ότι αυτό ισχύει φοβερά στην περίπτωση του Χρυσόστομου Β’, κατά κόσμον Ηρόδοτου Δημητρίου. Με τα όσα είπε κι έκανε αυτός ο τύπος μέχρι σήμερα τα συμπεράσματα στα οποία προσωπικά καταλήγω είναι δύο κυρίως.

Πρώτον, ότι είναι πολύ πιο άθεος από όλους μας τους άθεους και δεύτερον, ότι η έμφυτή του ροπή σε καθετί το ανάλγητο, το κακό, το περιφρονητικό για τους άλλους, το φιλάργυρο και το ξεδιάντροπο, λίγο χρόνο του αφήνει για σκέψεις περί υστεροφημίας. Γι’ αυτό και νομίζει πως θα την γλιτώσει με το έκτρωμα που ανεγείρει πλησίον της Αρχιεπισκοπής.

Ο «Πολίτης» κατηγορήθηκε τις προάλλες ότι τον ξέπλυνε αφήνοντάς τον «να αυτοβιογραφηθεί». Τέτοια πρόθεση βέβαια δεν υπήρχε, όμως το αποτέλεσμα ήταν όντως τραγικό. Ειδικά στο πρώτο κομμάτι. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Γιατί; Διότι μετά από όλα όσα είπε και έκανε δεν μπορεί κανείς να επιχειρήσει να του πάρει μια ανθρώπινη συνέντευξη.

Και δεν πρέπει. Τέτοιες συνεντεύξεις παίρνει κανείς από κανονικούς ανθρώπους.

Ο βίος και η πολιτεία του Ηρόδοτου Δημητρίου είναι ένα από τα πιο θλιβερά και επιζήμια κεφάλαια στην Ιστορία των τελευταίων δεκαετιών. Κι ακόμα κι όταν πεθάνει, ο τόπος θα συνεχίσει να πληρώνει τις συνέπειες των ημερών του. Συνέπειες για τις οποίες δεν ευθύνεται μόνο η δική του φύση αλλά και η διαφθορά της δημόσιας ζωής, τα ΜΜΕ και πολλοί άλλοι.

Διότι μέσα από τον τοξικό λόγο ενός ανθρώπου ο οποίος έχει μια ενσυνείδητη ή / και υποσυνείδητη επίδραση στις μάζες –είναι η δύναμη του ράσου βλέπετε, αν φόραγαν κοσμικά ρούχα θα άκουγαν διάφορα από όπου περνούσαν- πέρασε πολλάκις η «κανονικότητα» πραγμάτων όπως, η αναίσχυντη παραδοχής της κάθε λαμογιάς και η προώθηση του ρατσισμού από τον κλήρο.

Ακόμα και σε χριστουγεννιάτικα κηρύγματα!

Πέρασε επίσης η σιωπηρή αποδοχή μας έναντι της επιβολής από εκείνον και το διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο με τα λεφτά του πολιτικό και άλλο σύστημα, της κατάφορης παραβίασης του νόμου, χωρίς καμία συνέπεια.

Όπως επίσης πέρασε η «μαγκιά» του να μιλάει κανείς με απίστευτο θράσος για λεφτά που δεν του ανήκουν καν, να αποκαλεί… πέταμα στο γάμο του καραγκιόζη τη βοήθεια σε αναξιοπαθούντες, να εκθιάζει νεοναζιστικές συμμορίες και να τις στηρίζει με αυτά τα λεφτά που του άφησαν για να βοηθά τάχα τους φτωχούς, να ανεμίζει υπερήφανα την απόσταση που κρατά από οτιδήποτε το θεολογικό και να καταλήγει ενίοτε στο «ο Θεός δεν σώζει κανέναν δωρεάν», να εξιστορεί από τηλεοράσεως γελώντας ότι εκβίασε προκειμένου να πάρει «για πέντε χρόνια» το Θρόνο και τόσα μα τόσα άλλα.

Ο Χρυσόστομος Β’ είναι από μια άποψη ο Αρχιεπίσκοπος που αξίζει στο δημόσιο βίο αυτής της κοινωνίας - και όχι μόνο αυτόν, φοβάμαι. Η δε πορεία και η διαγωγή του στην ιεραρχία της Εκκλησίας είναι συνώνυμη της αντικοινωνικότητας, της περιφρόνησης του συνόλου και συχνότατα της κοινής αλητείας.

Όμως εάν τα ΜΜΕ έχουν έναν ρόλο, έστω και τώρα και με τα όσα μας βαραίνουν για το κεφάλαιο αυτό, είναι να μην σταματήσουμε ποτέ να υπενθυμίζουμε πως η χώρα αυτή δεν έχει ανάγκη από άλλους τέτοιους. Έχει υποστεί και υφίσταται πολλούς. Όπως επίσης ότι οι υπερήφανα παρανομούντες κάθε λογής δεν είναι μάγκες ούτε και έξυπνοι για να τους θαυμάζουμε. Πάνω μας φτύνουμε.

Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από άλλους αδίστακτους ανθρώπους οι οποίοι χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να δημιουργούν και να γιγαντώνουν τις όποιες παράλληλες μορφές εξουσίας και διαπλοκής με τις επίσημες, διαβρώνοντας ακόμη περισσότερο το κράτος και την κοινωνία.

Και τα ΜΜΕ έχουν ευθύνη να περνούν το μήνυμα ότι, εάν θέλουμε επιτέλους να πάμε παρακάτω, τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι πάνω μας, ούτε δίπλα μας. Είναι απέναντί μας.

Τον συγκεκριμένο ελπίζω -και το λέω ειλικρινά- να τον αφήσει η φύση να χαρεί τη ζωή του όσον καιρό το θέλει, παρά τη ζημιά που προκάλεσε και προκαλεί χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Ποτέ. Ούποτε ποιήσεις τον καρκίνον ορθά βαδίζειν, λέει ο Αριστοφάνης στην «Ειρήνη». Τον κάβουρα ποτέ δεν θα τον κάνεις να περπατήσει ίσια.

Κι ένας άνθρωπος που ακόμα και η αρρώστια τον έκανε χειρότερο αντί καλύτερο, μια κάποια λύπηση την αξίζει.

Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι έχουμε ευθύνη και εμείς.