Οι τελευταίες σημαντικές ειδήσεις στο νησί μας για μένα είναι η άφιξη του εντόμου γίγαντα, λιθόκερου. 12,5 εκατοστά μπορεί να φτάσει το εν λόγω έντομο, το οποίο έχει την ιδιόρρυθμη συνήθεια να δακκάνει δάχτυλα ποθκιών άμα νιώθει πως απειλείται. Παρπατάς ξυπόλυτος, αμέριμνος τζιαι χαλαρός στην παραλία το καλοκαιράκι τζιαι νώθεις κάτι να σου αρπάζει το δάχτυλο. Τζιαι τζιαμαί που νομίζεις πως εκοράτζισες πας σε καμιάν ομπρέλα ή ξαπλώστρα ή έστω μιαν τσένταν ξαπολυμένη σιόρ μες τη μέση του τόπου, βλέπεις με τρόμο προς τα κάτω τον Γκοτζίλα των εντόμων τζιαι ξαφνικά ούλλα τα horror movies της εφηβείας σου αποκτούν σάρκα τζιαι οστά. Μεταξύ λιποθυμίας τζιαι τρόμου ποτινάσεσαι όπως τον δαιμονισμένο στον Εξορκιστή τζιαι γίνεσαι διάσημος σε ούλλην την παραλία με τες τσιριλιές σου, γίνεσαι viral ανά το παγκόσμιο στο Tik Tok τζιαι μεν σου πω πως γίνεσαι τζιαι το top meme της χρονιάς.
Μπροστά σε τούτην την «απειλή» μούζιν να ’χουν ούλλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στη Γη της αφασίας των Αχαπάρων. Ανάθεμαν τζιαι τα σκάνδαλα τζιαι την ακρίφκιαν τζιαι τα προστίματα που τας Ευρώπας για τες ατασθαλίες μας τζιαι τα κλεψιμιά του κάθε μακροδάχτυλου σε θέση εξουσίας, ανάθεμάν τον τζιαι που χρωστεί τζιαι πόσιει να πκιερώσει. Τούτον μας έλειπεν τωρά, να πρέπει να αντινάσουμεν μέχρι τζιαι τες παντόφλες μας, μεν πα τζιαι κρύφτειν μέσα η μετενσάρκωση του τυραννόσαυρου Ρεξ στην εντομιακήν εκδοχήν του. Δηλαδή για να καταλάβω, για που θα πάμεν που εγκεφαλικό για που καρδιακό μέχρι να πούμε δέκα φορές το «απετάξω τω Σατανά, απεταξάμην». Κατά τα άλλα, ’εν το άγχος έτσι γενικά τζιαι αόριστα που θα μας ποφκάλει μιαν ώρα γληορύττερα τζιαι οϊ το άγχος του που εκρύφτειν το alien ένα, δύο τζιαι τρία μαζί.
Τζιαι να σκεφτείτε πως μέχρι πριν ακούσω τη συγκεκριμένη είδηση, διερωτούμουν πώς στο καλό θα επιβιώσει τούτος ο τόπος όταν για παράδειγμα βλέπεις στες υποψηφιότητες για τις επικείμενες εκλογές γνωστούς σου που ούτε το όνομά τους δεν εμπορούσαν να γράψουν σωστά, κυριολεκτικά δεν μπορούσαν, να διεκδικούν θέσεις εξουσίας για να βοηθήσουν τζιαι να προσφέρουν στον τόπο. Θεωρούσα πως μιαλύττερον κακό που το τσίλλισμα στον πάτο της βλακείας δεν εμπορούσε να μας έβρει. Τι αγαθή που ήμουν! Μέχρι τζιαι το cognitive dissonance (γνωστική ασυμφωνία: όταν λέμε μέχρι και ψέματα στον εαυτό μας για να νιώσουμε καλύτερα όταν αντιμετωπίζουμε γεγονότα που αντιτίθενται στα πιστεύω μας) που βιώνουν οι πιστοί με τη θρησκεία τους με τα όσα ακούονται για τα θαύματα που υποτίθεται πως λάμβαναν χώρα στο μεταμοντέρνο βυζαντινο-τέθκοιον ησυχαστήριο φαντάζει πιο ομαλή κατάσταση που τη μετατροπή της χώρας σε στυλ αυστραλιανού βιότοπου αράχνης του είδους Selenocosmia crassipes, με έξι εκατοστά σώμα συν δεκαέξι εκατοστά πόθκια. Τζίζας! Κάπου έλεος, δηλαδή. Τι άλλον κακό να μας έβρει.
Επιπλέον, έπαψε να με απασχολεί το γεγονός πως σύντομα θα ψηφίζουν άτομα που πιστεύκουν πως αναπνέουμεν διοξείδιο του άνθρακα τζιαι το οικοσύστημα ’εν ηχεία αυτοκινήτου. Που να μείνουν μαύρα τζιαι γέρημα, αν τα άτομα τούτα μπορούν να πατήσουν δίχα ενδοιασμούς τον εφιάλτη των παιδικών μας χρόνων, ας ψηφίζουν ώσπου να σβήσει ο ήλιος. Χαλάλι. Στο κάτω, κάτω είδαμεν τζιαι τα χαΐρκα όσων αποφοίτησαν που τα Χάρβαρντ ή τα London School of Economics. Πιερώνουμεν τα χρέη τους ώς σήμερα τζιαι μάλιστα εκαταφέραμεν να τους δημιουργήσουμε τζιαι κέρδη. Με την μίλλαν μας πιον τηανίζουν το βλατζίν μας. Εν νομίζω θέμας πως κανένας που τούτους ούλλους τους καλοπερασάκηδες να τολμήσει να πατήσει το χρυσόμαυρο τέρας. Μάλλον θα θέλουν βοήθημα οξυγόνου για κρίσεις άσθματος λόγω στρες.
Τωρά θα μου πείτε, «τι σου έκαμεν κόρη μου έναν, στην ουσία, άκακο έντομο. Τόσα τζιαι τόσα χτηνά κυκλοφορούν σε τούτον τον τόπο». Ομολογώ πως που τούτην την άποψη δεν είναι τελικά τζιαι άσχημη η ιδέα της συμβίωσης αν κάμουμε ανταλλαγή των χτηνών με τον λιθόκερο. Σε ένα τέθκοιον σενάριο δηλώνω πανέτοιμη να μοιραστώ τον τόπο με τους λιθόκερους τζιαι ας κυκλοφορώ με ποΐνες ούλλον το καλοτζαίριν.
