Συνεχίζουμε απτόητοι

Πριν 5-6 χρόνια όταν ετοιμαζόταν το θεσμικό πλαίσιο για το ΓεΣΥ και βρισκόμουν ακόμη στο Δημοσιονομικό Συμβούλιο, μας κάλεσε για συνάντηση η Τρόικα για να συζητήσουμε το θέμα. Κατέβηκα στη συνάντηση με κάποιες σημειώσεις, ειδικότερα όσον αφορούσε τον περιορισμό της δυνατότητας πραγματοποίησης δαπανών, ανάληψης δανεισμού και άλλων δεσμεύσεων, εγγραφής υποθηκών και μερικά άλλα σημεία για τον ΟΚΥπΥ. Επίσης συζητήσαμε και την ανάγκη της υποχρεωτικής σταδιακής μείωσης των όποιων ελλειμμάτων των κρατικών νοσοκομείων μέχρι την αυτονομία τους. Το τελευταίο θα επιτυγχανόταν με τον περιορισμό της κάλυψης των ελλειμάτων μέσω του κρατικού προϋπολογισμού. Π.χ. αν ένα νοσοκομείο είχε έλλειμμα Ψ, τον πρώτο χρόνο αυτό θα το κάλυπτε η κυβέρνηση στο 100%. Τον δεύτερο χρόνο το μέγιστο ύψος του ελλείματος θα έπρεπε να ήταν μειωμένο κατά ένα ποσοστό π.χ. 30%, ούτως ώστε να ασκείται πίεση για το οικονομικό νοικοκύρεμα και σταδιακά να μηδενιστεί.

Πιθανόν να ήταν πραγματική απορία ή και να με δοκίμαζαν. Μου υπέβαλαν την πιο κάτω ερώτηση «εφόσον υπάρχει χρονικό περιθώριο στον νόμο, βάσει του οποίου θα τερματιστεί η κρατική στήριξη, τι σε ανησυχεί δημοσιονομικά αν ένα νοσοκομείο συνεχίζει να καταγράφει ελλείμματα». Χωρίς πολλή σκέψη τους απάντησα «γνωρίζεται έναν πολιτικό, όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά σε όλο τον κόσμο, που θα προχωρούσε να κλείσει ένα κρατικό νοσοκομείο;», και συνέχισα «να σας υπενθυμίσω ότι στην Κύπρο, κρατούσαμε στη ζωή παρανομώντας τις Κυπριακές Αερογραμμές, το σφαγείο… και θα κλείσουμε νοσοκομείο;».

Βλέποντας το πώς εξελίσσεται το ΓεΣΥ και τις πιέσεις για νέες παραχωρήσεις και προσλήψεις, θυμήθηκα τα πιο πάνω. Θυμήθηκα και αρκετά άλλα:

Την κόντρα με υπουργό για την παραχώρηση επιπρόσθετων αποζημιώσεων στους αδειούχους αχθοφόρους, παρόλο που έγιναν εκατομμυριούχοι μέσω ενός κρατικά κατοχυρωμένου μονοπωλίου το οποίο ουδέποτε θα έπρεπε να τους είχε δοθεί.

Την κόντρα με υπουργό για την παραχώρηση αποζημίωσης των ταμείων προνοίας των τραπεζικών υπαλλήλων επειδή οι τελευταίοι είχαν κάνει κάκιστη διαχείριση.

Τον συνδικαλιστή των Κυπριακών Αερογραμμών που ενώ συζητούσε για μείωση των απολαβών των συναδέλφων του, αυτός δημιουργούσε θέσεις με υψηλότερες απολαβές για τον εαυτό του, την οποία την κατάργησε για να βγει πλεονάζον λίγους μήνες πριν της αφυπηρέτησή του.

Την απαίτηση των ανειδίκευτων παλιών υπαλλήλων για τη δημιουργία ειδικών θέσεων ώστε σπουδασμένοι αλλά νεότεροι να μην μπορούν να τους ξεπεράσουν στις απολαβές.

Την ανατροπή της συμφωνίας για δημιουργία ταμείου προς αντικατάσταση του συνταξιοδοτικού στο Δημόσιο, γιατί με μαθηματική ακρίβεια θα πάττιζε το Δημόσιο.

Προχθές μάθαμε ότι οι χαμηλόμισθοι του Δημοσίου θα βλέπουν τον χαμηλό μισθό τους να αυξάνεται γρηγορότερα κοντά στο τριπλάσιο των μέσων απολαβών της χώρας.

Ο κατάλογος ατέλειωτος και συνεχώς «βελτιώνεται και διευρύνεται».

Την ίδια ώρα «δεν» πρέπει να ανησυχώ για το τι θα γίνει στον ΟΚΥπΥ και με το ΓεΣΥ. Την ίδια ώρα πρέπει να πείσω συμπολίτες μας για το πόσο παράλογη και εγκληματική θα είναι η κατάργηση της αναλογιστικής μείωσης στις συντάξεις του ΤΚΑ για όσους αφυπηρετήσουν πρόωρα….

Μόνο που τα γράφω εκνευρίζομαι. Όπως μου λέει και άτομο που συχνά συζητούμε θέματα για την πολιτική και την κοινωνία «σε λίγα χρόνια θα είμαστε συνταξιούχοι… τι ασχολείσαι;».