Τα τρένα του τρόμου

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*

Τα τρένα μου άρεσαν. Ίσως γιατί είχαν, στο παιδικό μου κάδρο, πάντα πολύχρωμη χαρούμενη παρουσία. Τα τρένα μου αρέσαν. Ήταν η ιστορία, τα πεζά, η ποίηση, η ζωγραφιά, μια όμορφη παρένθεση στο μαθητικό μου διάβασμα. Τα τρένα μου άρεσαν. Ίσως γιατί τα πρωτοείδα, σε παλιά ντοκιμαντέρ του σαράντα, φορτωμένα στρατιώτες για το μέτωπο της Πίνδου. Είχαν την ελπίδα της νίκης στο βλέμμα. Ίσως γιατί όλα τα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο ήταν φορτωμένα μετανάστες για την ξενιτιά. Είχαν την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στο βλέμμα. Οι μηχανές όταν σέρνουν ζωές ζωντανεύουν. Τα βαγόνια φορτωμένα, βάσανα, όνειρα, καημούς και ελπίδες μένουν τρυφερά δεμένα στις ράγες ως το τέρμα της ανθρώπινης μνήμης. Τα τρένα μου άρεσαν. Απόκτησαν ιερότητα κουβαλώντας τα πολύτιμα κομμάτια της ψυχής τόσων ανθρώπων. Τα τρένα μου άρεσαν. Ήταν τα βαγόνια γεμάτα ποιήματα, στίχους και νοσταλγικά τραγούδια. Γέμιζαν την ζωή μας άλλοτε με του χωρισμού το δάκρυ άλλοτε με την χαρά απ’ το σμίξιμο. Σέρναν θύμησες οι συρμοί. Τα τρένα μου άρεσαν κι ας έκαναν την διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη δώδεκα ώρες. Πότε διάβαζα, πότε χάζευα το τοπίο που άλλαζε διαρκώς πρόσωπο, πότε ονειρευόμουν τη ζωή μου όταν δε θα ΄μαι πια άφραγκος φοιτητής. Τα τρένα μου άρεσαν.

Όταν πέρασε κι η ζωή μου σε ράγες βρήκα πως μοιάζαμε πολύ. Ίδια αφετηρία, ίδια διαδρομή. Ράγες η καθημερινότητα, οι ίδιες στάσεις, το ίδιο τέρμα και ξανά απ’ την αρχή. Τώρα τα τρένα με τρομάζουν. - Πάρε με όταν φτάσεις. Το αναπάντητο αίτημα. Στα κομματιασμένα βαγόνια κομματιάστηκε κι η ψυχή μας. Το εθνικό άνθος έγινε εθνικό πένθος. Ένας ολόκληρος λαός πετάγεται στον ύπνο του, βιώνοντας τον απόλυτο εθνικό εφιάλτη. Τα παιδιά μας, Παναγιά μας. Έχουμε μπει σε εθνική κατάθλιψη. Κηδείες σε όλη την χώρα. Ταφόπλακες απάνω σε όνειρα νεανικά. Βαρύτερες δεν υπάρχουν. Ταφόπλακες σε στήθια γονιών. Βαρύτερες δεν υπάρχουν. Τα τραγούδια για τρένα γίναν ιάλεμοι για νέους, θρήνος για νεκρούς, κοπετός για τους κομματιασμένους. Τα ποιήματα για τα τρένα γίναν επικήδειοι, ελεγείες και θρηνητικά επιγράμματα για όσους αδόκητα έφυγαν. Όλα κουβάρι σε ένα πελώριο γιατί.

Οι πολιτικοί, θα μας πουν κλισέ φράσεις που έχουν φάει τα ψωμιά τους. - Θα λάμψει η αλήθεια…. - Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο ….. - Όλα στο φως …. Χιλιοειπωμένες φτηνές αηδίες. Πολιτικά σωσίβια ελεεινών κολυμβητών σε θάλασσα νεκρών. Τέμπη, Μάντρα, Μάτι, Σάμινα, Χρυσή Αυγή. Στα Τέμπη κομματιάστηκαν παιδιά . Αυτοί θα βγουν ατσαλάκωτοι, θυμηθείτε με. Δεν πιστεύω τίποτα απ’ αυτούς, δεν περιμένω τίποτα απ’ αυτούς. Είμαι διαρκώς αναγουλιασμένος. Αυτή η χώρα δεν θέλει πια την ψήφο μας. Θέλει την επανάσταση μας. Μην περιμένετε τίποτα να αλλάξει με τους ίδιους. Είμαστε διαχρονικά σάπιο κράτος όπου όλα ξεκινούν με την φράση «πάμε κι όπου βγει». Η αποφώνηση μου αφορά στον σταθμάρχη και όποιον «σταθμάρχη» έχει ευθύνη για την ασφάλεια και τις ζωές συνανθρώπων μας.

Όλοι θέλουμε τη δουλειά μας. Δεν εξετάζω αν την πήραμε ένεκα παρεοκρατίας ούτε είναι της παρούσης. Διαχρονικό όμως παράσημο του Έλληνα, ήταν το ΦΙΛΟΤΙΜΟ. Σήκω ρε και πες στην συνείδηση σου…. - -Κωσταμητσοθοδωρή μπαγάσα, καλά τρυπώσαμε. - Θα φάμε, θα πιούμε, θα λουφάρουμε και θα τσεπώσουμε όσα μπορούμε. - Όλοι οι αποπάνω το ίδιο κάνουν. Εμείς κοροΐδα είμαστε; Αλλά; Μετά το αλλά, αρχίζει η αλήθεια. Σήκωσε το τιμημένο το τηλέφωνο και μίλα αντρίκια, παντελονάτα. Πες….. - Κύριε προϊστάμενε, έλα πάρε τα κλειδιά. Εγώ, τι κάνω ακριβώς, δεν ξέρω. Όμως ξέρω πως το φιλότιμο μου δεν με αφήνει να γεμίσω την πατρίδα μου με φέρετρα και χαροκαμένες μάνες. Ζούμε σε καιρούς που το αυτονόητο μοιάζει ηρωικό.

• Ανειδίκευτος Νομικός