Διολίσθηση στη θρησκευτική τύφλωση και στον σκοταδισμό

Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο διεξάγονται σε ένα πολυκομματικό σύστημα, στο οποίο πολλά πολιτικά κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα συμμετέχουν στις εκλογές, για να αναδείξουν τον εκλεκτό τους στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Όμως, όπως έχει εξελιχθεί το σκηνικό των εκλογών του 2023, ο Κύπριος ψηφοφόρος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ψηφίσει κάποιον που αντιπροσωπεύει τη Δεξιά παράταξη. Πιστεύω ο νους πολλών παρατηρητών θα ταξιδεύει συνειρμικά στην ΕΣΣΔ. Όσο και αν φαντάζει περίεργο, υπήρχαν εκλογές στην πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση. Ο Σοβιετικός λαός ψήφιζε τα μέλη του νομοθετικού σώματος, που ονομαζόταν Ανώτατο Σοβιέτ, κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά όλοι οι υποψήφιοι ανήκαν στο κομμουνιστικό κόμμα, μιας και η δράση άλλων κομμάτων ήταν παράνομη. Αναμφίβολα, το δικτατορικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό της Κύπρου του 2023, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, τουτέστιν, στην επιλογή υποψηφίων στις επερχόμενες εκλογές, η ομοιότητα είναι εντυπωσιακή. Και είναι τέτοια διότι, ενώ στη Σοβιετική Ένωση ο λαός δεν είχε άλλη επιλογή από το να ψηφίσει κάποιον από το Κομμουνιστικό Κόμμα, εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ψηφίσουμε κάποιον από τη Δεξιά παράταξη. Θα αντιταχθεί, ίσως, ότι υπάρχουν υποψήφιοι πέραν του ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ που προτείνουν δεξιούς υποψήφιους, αλλά είναι γνωστό ότι αυτοί συνθλίβονται από τις μυλόπετρες των δύο μεγάλων κομμάτων και επομένως, η πιθανότητα να εκλεγούν είναι μηδαμινή.

Τις πταίει γι΄ αυτήν την τραγελαφική εικόνα της δημοκρατίας μας; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, την ευθύνη τη φέρει το ΑΚΕΛ. Το μόνο αριστερό κόμμα που υπάρχει στην Κύπρο πρόδωσε ουσιαστικά τις αρχές του και επέλεξε να υποστηρίξει έναν δεξιό υποψήφιο ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έσπευσε να ομολογήσει, δημόσια, ότι ποτέ δεν ψήφισε ΑΚΕΛ! Δεν είναι σωστό ένα κόμμα να θυσιάζει τις αρχές του για να αυξήσει τις πιθανότητές του να αναρριχηθεί στην εξουσία. Δυστυχώς, αυτή είναι μια προσφιλής πρακτική, όχι μόνο του ΑΚΕΛ, αλλά όλων των κομμάτων στην Κύπρο.

Υποτίθεται, η επιλογή του κ. Μαυρογιάννη από το ΑΚΕΛ έγινε για να αυξήσει τις πιθανότητες λύσεως του Κυπριακού. Αυτό θα ίσχυε αν υπήρχαν έστω και ελάχιστες προοπτικές διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Η όψιμη αλλαγή στη ρητορική του Τατάρ και Ερντογάν δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία επίλυσης του Κυπριακού. Ακόμα και οι πιο αιθεροβάμονες πολίτες, που δεν διακρίνονται για την ευφυία τους, παραδέχονται ότι -για να χρησιμοποιήσω μια κυπριακή ρήση- «το πουλλίν επέτασε». Αυτό το πουλί το είχαμε στις παλάμες μου ουκ ολίγες φορές, αλλά το ταλαιπωρήσαμε. Διώχθηκε κακήν κακώς και τώρα πλήρωσε κι αυτό το καημένο τα τελευταία διόδιά του στον αδυσώπητο χρόνο. Διώξανε το πουλί οι κυνηγοί του χρυσού και οι σταυροφόροι του Χριστού. Επομένως, για να είμαστε ρεαλιστές, ο νέος ΠτΔ καλείται να διαχειριστεί την ντε φάκτο διχοτόμηση και την απειλούμενη πλήρη τουρκοποίηση κι όχι, δυστυχώς, να διαπραγματευθεί τη λύση του Κυπριακού.

Οι εξελίξεις για το μέλλον της Κύπρου περιπλέκονται με τη σχεδόν ταυτόχρονη εκλογή του ΠτΔ και του νέου Αρχιεπισκόπου. Φρικιώ στη σκέψη ότι πολύ σύντομα, πιθανότατα, θα έχουμε μια αγαστή συνεργασία ενός συντηρητικού ΠτΔ με έναν σκοταδιστή Αρχιεπίσκοπο. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα αποφύγουμε τη διολίσθηση στον Μεσαίωνα. Μόλις τις προάλλες, ο μητροπολίτης Πάφου, που διεκδικεί κι αυτός τον αρχιεπισκοπικό θώκο, μας είπε ότι «ο Αρχιεπίσκοπος θα πρέπει να έχει λόγο για την πρέπουσα πορεία στο εθνικό ζήτημα και την παιδεία». Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, οι παπάδες θα αποφασίζουν ποια είναι η «πρέπουσα» πορεία στο Κυπριακό και ότι οι παπάδες θα διορίζουν (παρασκηνιακά) τον υπουργό Παιδείας. Ιδού μια πρόκληση για το ΑΚΕΛ και για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους -την αμετάκλητη επιδίωξη διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας και την απελευθέρωση του Υπουργείου της Παιδείας από τις δαγκάνες του γριβισμού και του φασισμού. Ωσάν να μην ήταν αυτό το μήνυμα τρομερό, μια άλλη πολιτική προσωπικότητα προβάλλει τώρα τον μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο ως υποψήφιο Αρχιεπίσκοπο! Προφανώς για να εξηγεί στα παιδιά μας μέσω του Υπουργείου Παιδείας ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα «πρόβλημα» που μεταδίδουν οι γονείς στο παιδί, όταν επιδίδονται σε «μη φυσιολογικές ερωτικές πράξεις» και ότι γι΄ αυτές τις ανώμαλες πράξεις φταίει…λίγο παραπάνω η γυναίκα από τον άνδρα. Ήμαρτον! Τέλος, θα ΄τανε μέγιστη παράλειψη να μην αναφέρω τον μητροπολίτη Αθανάσιο που αρνήθηκε να συναντηθεί με τον Πάπα, διότι ο τελευταίος είναι …αιρετικός.

Είναι αξιοπρόσεκτο ότι στις συνεντεύξεις των υποψηφίων για την Προεδρία της ΚΔ, κανένας δημοσιογράφος δεν υπέβαλε καμιά ερώτηση για τη σχέση Κράτους-Εκκλησίας. Αυτό υποδηλοί την ανοχή όχι μόνο της πολιτείας αλλά και της κοινωνίας στις επεμβάσεις της Εκκλησίας. Είναι αυτή η μονοπώληση της εξουσίας από το αντιδραστικό «πλέγμα» που μάς έφερε στο χείλος του γκρεμού, απειλεί να μας επαναφέρει στον Μεσαίωνα, για να μην αναφερθώ στο άπληστο κέρδος τους που είχε φτάσει σε εξαιρετικά ψηλό παροξυσμό ωμότητας και εγκληματικότητας. Η Αριστερά της Κύπρου (που φυσικά δεν είναι μόνο το ΑΚΕΛ) οφείλει να κυνηγά την Προεδρία όχι για την «ηδονή της εξουσίας», αλλά για να κάνει πράξη τις πολιτικοκοινωνικές της θέσεις. Αλλά, πώς θα γίνει αυτό με κατακερματισμένες τις δυνάμεις της, όπως τώρα, και με το συντηρητικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο να ελέγχει τα πάντα;

*Οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας