Η οδοφραγματοποίηση του πατριωτισμού

Η ουσία του Κυπριακού ακροβατεί, με τον βαθμό δυσκολίας σε ό,τι αφορά την προοπτική επίλυσής του να μεγαλώνει όσο η τουρκική προκλητικότητα συνεχίζεται χωρίς να βρίσκει εμπόδια και όσο ο χρόνος εξακολουθεί να περνά χωρίς πρόοδο.

Την ίδια ώρα, εντελώς ανούσια μετατοπίζεται η ερμηνεία του πατριωτισμού, με εύκολη και ανέξοδη δικαιολογία την πανδημία. Από τη μέρα που μπήκε στη ζωή μας η καραντίνα και τα διατάγματα και από τη μέρα που η διέλευση από τη μια πλευρά στην άλλη διακόπηκε για λόγους δημόσιας υγείας και προσφάτως επανήλθε με περιορισμούς που την καθιστούν δύσκολη, ο πατριωτισμός μετριέται αναλόγως της θέσης που υιοθετεί κανείς απέναντι στην προοπτική της άνευ όρων διακίνησης από και προς τα κατεχόμενα. Η ζυγαριά γέρνει υπέρ του «πατριώτη» όχι μόνο αναλόγως της θέσης, αλλά και αναλόγως του ποιο «στρατόπεδο» τον ζυγίζει. Κι έτσι ξαφνικά τα οδοφράγματα έχουν καταστεί ο μετρητής του πατριωτισμού!

Το δίλημμα «ανοικτά ή κλειστά οδοφράγματα», το οποίο συζητείται στη βάση της κοινωνίας και ίσως περισσότερο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υφίσταται, για να τίθεται και θέμα τοποθέτησης. Αργά ή γρήγορα θα ανοίξουν χωρίς περιορισμούς, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξανακλείσουν σε περίπτωση επιδείνωσης της κατάστασης σε ό,τι αφορά τον κορωνοϊό, και αυτό αναγνωρίζεται από όλους τους πολιτικούς χώρους πλην του ΕΛΑΜ. Το ψευδοδίλημμα, λοιπόν, επιτυγχάνει μόνο να τονίσει ή να τονώσει τον (ψευδο)πατριωτισμό αυτών που το θέτουν, αλλά και αυτών οι οποίοι το αφήνουν να αιωρείται. Οι τελευταίοι, οι οποίοι ανήκουν και στην ευρύτερη σφαίρα της πολιτικής, άθελα ή (μάλλον) ηθελημένα θρέφουν και αναπτύσσουν μια εξαιρετικά επικίνδυνη τάση, η οποία τείνει όλο και περισσότερο να αποδέχεται τη λογική του μόνιμου τείχους εκεί που σήμερα βρίσκεται η πράσινη γραμμή.

Προσφάτως, οι ακόλουθοι του οράματος του Ντενκτάς (δύο κράτη) δεν είναι μόνο οι απαθείς, αυτοί που έχουν άγνοια κινδύνου, αυτοί που τρομάζουν με την ιδέα να συνυπάρξουν και να μοιραστούν οτιδήποτε με τους Τουρκοκύπριους και εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι τιμωρούν την Τουρκία, αλλά και οι ηττοπαθείς, ή αυτοί που τους αρέσει να ονομάζονται «απογοητευμένοι». Οι τελευταίοι μάλιστα, χωρίς περιστροφές στο όνομα του «ρεαλισμού» καταδέχονται να λένε με το όνομά της αυτή τη μορφή λύσης που δεν είναι άλλη από τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης με λίγη γαρνιτούρα, ότι δηλαδή θα την κάνει αποδεκτή η ΕΕ με την ύπαρξη δύο κρατών στους κόλπους της και άλλα παρόμοια.

Σωστά τίθενται τα επιχειρήματα ότι έτσι κι αλλιώς η Τουρκία δεν αφήνει ούτε χαραμάδα ελπίδας για οποιαδήποτε προοπτική, και ότι σημασία για την όποια συνέχεια διαδραματίζει και ο νικητής των «εκλογών» στα κατεχόμενα, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει η δική μας πλευρά να βάλει την ταφόπλακα; Ωσάν η δική μας πλευρά να οραματίστηκε το τέλος του Κυπριακού με διχοτόμηση, ξεχνώντας εδάφη, ξεχνώντας πρόσφυγες, περιουσίες και με τον κίνδυνο της συνέχισης στους αιώνες των αιώνων της συνύπαρξής μας στο νησί με τον κατοχικό στρατό.

Το άρθρο ξεκίνησε με την οδοφραγματοποίηση του πατριωτισμού, παρόλο που το σοβαρότερο κομμάτι του κειμένου αποτελεί η ενίσχυση της αποδοχής της διχοτόμησης, όχι τυχαία. Η δαιμονοποίηση της συνύπαρξης, έστω διά της σιωπηρής αποδοχής του κλίματος υπέρ της δημιουργίας τείχους θέτει την πορεία του Κυπριακού σε επικίνδυνη τροχιά. Η πολιτική των σκαμπανεβασμάτων κούρασε και στην –ακραία υπό τα σημερινά δεδομένα– περίπτωση που η πολιτική ρητορική γείρει υπέρ της προοπτικής επίλυσης του Κυπριακού γιατί ενδεχομένως να το επιτρέψουν οι μελλοντικές συνθήκες, η βάση είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα έχει πλέον τη δύναμη να βρει ξανά επιχειρήματα για να πειστεί ότι πρέπει και πάλι να κάνει στροφή και να δώσει δυναμική στη λύση.

Η πολιτική στον τόπο μας παρασύρεται και παρασύρει εξισορροπώντας ανάμεσα στο συμφέρον του τόπου και της ικανοποίησης του λαϊκού αισθήματος, ακόμα και αν αυτό δεν είναι προς το κοινό καλό. Είναι άλλωστε κοινή διαπίστωση των απλών πολιτών, αυτών δηλαδή για τους οποίους η πολιτική ρητορική σείεται όπως τα κλαδιά στον άνεμο, ότι η Κύπρος ουδέποτε είχε σταθερή πολιτική, σε αντίθεση με αυτούς που την εχθρεύονται.