Στην Ευρώπη δεν μας έβαλε ο πελαργός

Εξ ορισμού, επέτειος είναι η μέρα που συμπληρώνεται ένα ή περισσότερα έτη από την ημέρα ενός αξιόλογου ή αξιομνημόνευτου γεγονότος ή συμβάντος. Όταν δε πρόκειται για εθνικές επετείους, είναι η σύνδεση του παρόντος ενός έθνους, ενός λαού, ενός κράτους ή μιας πατρίδας με την ιστορία, δηλαδή με το παρελθόν.

Υπάρχουν επέτειοι εορταστικές δηλαδή πανηγυρικές αλλά και μαύρες που μας θυμίζουν καταστροφές και χαμένες πατρίδες.

Ιδιαίτερα ο Ελληνισμός, εκτός της Ελληνικής Επανάστασης η οποία είχε ως αποτέλεσμα την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, οι πλείστες επέτειοι κάθε άλλο παρά εορταστικές είναι.

Εδώ στην ιδιαίτερή μας πατρίδα, τα πράγματα τα ίδια και χειρότερα. Χειρότερα γιατί έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας. Κράτος κανονικό δεν είμαστε, αφού το διαλύσαμε το 1963, έθνος δεν είμαστε και όσον αφορά την πατρίδα, ούτε στον όρο αυτό έχουμε τίποτα το ιδιαίτερο να παρουσιάσουμε. Δυστυχώς μια μοιρασμένη, μισή και ταλαιπωρημένη πατρίδα είμαστε και τίποτε άλλο.

Ως επακόλουθο των πιο πάνω δεν υπάρχουν σημαντικά και αξιομνημόνευτα γεγονότα που θα μπορούσαν να αποτελούν σημαντικές εορταστικές επετείους, εκτός βέβαια την 1^η Απριλίου του 1955, την έναρξη του απελευθερωτικού ηρωικού αγώνα της ΕΟΚΑ, που κρίνοντάς τον με τα τότε δεδομένα είναι μια σημαντική, ίσως μια από τις σημαντικότερες εθνικές επετείους. Μην μου πείτε για την 1η Οκτωβρίου, ημέρα της ανεξαρτησίας, γιατί μόνο αναίδεια μπορεί να χαρακτηριστεί το να γιορτάζεις την ίδρυση ενός κράτους που δεν ήθελες ποτέ και έκανες τα πάντα για να το καταστρέψεις.

Παρ' όλα αυτά όμως υπάρχει και μια άλλη πραγματική εθνική επέτειος την οποίαν υποτιμούμε γιατί απλούστατα η πολιτική μας κρίση και τα συγχυσμένα μυαλά που κουβαλάμε δεν μας επιτρέπουν να δούμε την τεράστια σημασία της.

Η πρώτιστη εθνική επέτειος για τον κυπριακό ελληνισμό αναμφίβολα θα πρέπει να είναι η 1^η Μαΐου του 2004, όταν η μισή μας πατρίδα έγινε ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, είναι η μόνη φορά που ο κυπριακός ελληνισμός νίκησε. Μια αδιαμφισβήτητη νίκη που τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε, κάνουμε δυστυχώς το παν για να αποδειχθεί πύρρειος.

Τον τελευταίο μήνα διοργανώνονται εκδηλώσεις, εκδίδονται ανακοινώσεις και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστείς για το γεγονός αυτό, αλλά, δυστυχώς, κυριαρχεί η έλλειψη της σημασίας του γεγονότος, η αγνωμοσύνη προς τους συντελεστές του εγχειρήματος αυτού και γενικά ο ειλικρινής απολογισμός και η μελλοντική μας πορεία ως ένα ευρωπαϊκό κράτος, μισό και μη κανονικό μεν αλλά ευτυχώς ευρωπαϊκό.

Αντί να εορτάζεται ορθά, έστω και σεμνά, η επέτειος αυτή, τις τελευταίες μέρες, 20 χρόνια από την ένταξή μας, επικρατούν οι ασυναρτησίες, οι γελοιότητες και αντί των πραγματικών ιστορικών γεγονότων, τη μέχρι τώρα ανάλυση της εικοσαετούς μας πορείας ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και των προοπτικών, ακούς την οποιαδήποτε αρλούμπα που έρχεται στο μυαλό των ομιλητών ή συντακτών ανακοινώσεων, κάτι που αποδεικνύει την πλήρη πολιτική μας ακρισία.

Και ενώ οι εορτασμοί για την τεράστιας σημασίας νίκη του κυπριακού ελληνισμού είχαν καταντήσει κακόγουστα ανέκδοτα, ήρθε ευτυχώς ο ΟΠΕΚ, τον οποίο δημοσίως συγχαίρω, και διοργάνωσε εκδήλωση για την επέτειο της ένταξής μας με ομιλητή τον υπουργό Ναυτιλίας και Νησιώτικης Πολιτικής της Ελλάδος, Χρήστο Στυλιανίδη.

Ο κύριος Στυλιανίδης, με μια συγκλονιστική ομιλία, μίλησε χωρίς περιστροφές για τα πραγματικά γεγονότα που προηγήθηκαν της ένταξης, για τις πικρές αλήθειες, για την εικοσαετή μας πορεία και, με την πολιτική διορατικότητα που πάντα τον διακρίνει, για τις προοπτικές που υπάρχουν, αν βέβαια τις αντιληφθούμε σωστά. Στην ουσία έδωσε την πραγματική διάσταση της Κύπρου ως ένα ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Για μένα μια μόνο εκδήλωση έγινε τον τελευταίο καιρό για τα 20χρονα της ένταξής μας στην ΕΕ, και αυτή δεν ήταν άλλη από αυτήν που διοργάνωσε ο ΟΠΕΚ με ομιλητή τον Χρήστο Στυλιανίδη. Δεν θέλω να είμαι υπερβολικός, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν ακούσαμε βλακείες και χαζομάρες. Δεν ακούστηκε το, «Η ένταξή μας φέρει τη σφραγίδα του ΔΗΚΟ», ούτε το μεγαλύτερο πολιτικό ανέκδοτο της χρονιάς, «Η ένταξή μας έγινε λόγω των καλών σχέσεων του Βάσσου Λυσσαρίδη με το Ανδρέα Παπανδρέου».

Βέβαια, η ομιλία του κύριου υπουργού είχε σκαμπανεβάσματα, αναφορικά με τα συναισθήματα των παρόντων. Χαρά αλλά και λύπη. Χαρά γιατί, όντας ο ίδιος μέλος της ομάδας που κατάφερε αυτό το τεράστιο επίτευγμα, μίλησε για τις προσωπικές του εμπειρίες αλλά και λύπη γιατί μας θύμισε πράγματα που θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Μας θύμισε αυτά που κυκλοφορούσαν τότε. «Θα μας ξεγελάσουν και δεν θα μας εντάξουν», «θα μας εντάξουν γιατί οι Ευρωπαίοι μας έχουν ανάγκη» και το, «Αν ενταχθούμε, ήρθε η ώρα να χαστουκίσουμε την Τουρκία απομονώνοντάς την». Τελικά, δεν μας ξεγέλασαν αλλά εμείς τους ξεγελάσαμε με το εγκληματικό ΟΧΙ του 2004. Πήραμε τόσα πολλά από την ενωμένη Ευρώπη και το μόνο που δώσαμε ήταν πονοκέφαλος για όλες τις απάτες που διοργανώσαμε και τέλος, και το χειρότερο, η Ευρώπη έχει ανάγκη την Τουρκία, δεν την απομόνωσε και όλα τα χαστούκια τα φάγαμε και τα τρώμε εμείς, χάνοντας την μισή μας πατρίδα οριστικά.

Σημαντική η αναφορά του φίλου υπουργού για όλους ανεξαιρέτως τους πρωτεργάτες της ένταξης. Νιώθω την ανάγκη να τους αναφέρω όλους γιατί δυστυχώς τον τελευταίο καιρό αποδείχθηκε ότι η αγνωμοσύνη και η αχαριστία είναι ακόμα μια από τις επιδόσεις μας.

Κώστας Σημίτης (νομίζω πρώτη φορά αναφέρεται από ομιλητή, για τα 20 χρόνια από την ένταξή μας), Γιάννος Κρανιδιώτης, ίσως ο αρχιτέκτονας του οικοδομήματος, Θεόδωρος Πάγκαλος. Από κυπριακής πλευράς, ο Γλαυκός Κληρίδης με πλήρη συνεργασία με το Έλληνα Πρωθυπουργό και με τις δεξιοτεχνικές του διπλωματικές κινήσεις. Τίποτα δεν θα ήταν βέβαια εφικτό αν στο dream team δεν συμμετείχαν οι Γιώργος Βασιλείου, Ιωάννης Κασουλίδης Χρήστος Στυλιανίδης και Αλέκος Μαρκίδης.

Είναι καιρός να εκτιμήσουμε την ιδιότητά μας ως ευρωπαϊκού κράτους και να συνειδητοποιήσουμε ότι για να θεωρούμαστε σήμερα Ευρωπαίοι πολίτες κάποιοι άνθρωποι δούλεψαν σκληρά για αυτόν τον στόχο.

«Η ασπίδα που θα προστατεύσει τον Κυπριακό Ελληνισμό στην Κύπρο είναι μια λύση όπου, ανεξαρτήτως δομής του κράτους, η Κύπρος θα είναι ενωμένη μέσα στην ενωμένη Ευρώπη», η πεμπτουσία της ομιλίας του κυρίου Στυλιανίδη.

«Ανεξαρτήτως δομής του κράτους», μια σοφή κουβέντα που δυστυχώς εδώ στη μαρτυρική γη δεν το καταλαβαίνει κανείς. Με απλά λόγια, η βιωσιμότητα και λειτουργικότητα της λύσης διασφαλίζεται με το γεγονός ότι η νέα ενωμένη Κύπρος θα είναι μέλος της ΕΕ. Ψιλά γράμματα για τους πολιτικάντηδές μας.

20 χρόνια μετά, επιτέλους ας αξιοποιήσουμε το μεγάλο αγαθό που έχουμε αποκτήσει με την ένταξή μας. Ας αφουγκραστούμε τα σοφά λόγια του υπουργού και επιπρόσθετα, για να παύσουμε να είμαστε ανιστόρητοι, ας παραδεχτούμε ότι στην Ευρώπη δεν μας έβαλε ο «Πελαργός» αλλά η αξιοπιστία, η σκληρή δουλειά, τα οράματα και οι δεξιοτεχνικές διπλωματικές κινήσεις των πρωτεργατών της ένταξης.