Το κυπριακό σχολείο είναι βίαιο, απάντηση στον Καταϊδρωμένο

Το κυπριακό σχολείο είναι βίαιο, έγραψε ο φίλος Καταϊδρωμένος την προηγούμενη Κυριακή και αρχικά γνωρίζοντας πάνω-κάτω τι συμβαίνει και τη γραφή του γνωστού άγνωστου φίλου δεν θέλησα να το διαβάσω. Μετά εμφανίστηκε ξανά το άρθρο στην οθόνη του κινητού μου και ψυχαναγκαστικά το άνοιξα. Εννοείται ότι 500 ή 600 μαθητές είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν ή πόσω μάλλον 25 σε μια τάξη όταν ο εκπαιδευτικός πρέπει να κοιτάει ή να γράφει στον πίνακα, να κοιτάει τον υπολογιστή ή το βιβλίο, να προσπαθεί να συγκεντρωθεί να μην πετάξει κανένα μαργαριτάρι, να είναι αποδοτικός και ουσιαστικός. Και την ίδια στιγμή να κοιτάει στη μια γωνιά ποια παιδιά έχουν κρυμμένα τα κινητά κάτω από το θρανίο, ποια παίζουν ή γράφουν βίντεο, ποιος δεν προσέχει, ποιος δεν γράφει, ποιος πρόκειται να μιλήσει, να γελάσει κ.λπ. κ.λπ. Υποθετικά αν σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να ειπωθεί μια λέξη, τότε έχουμε 25 λέξεις σε μια στιγμή, αν αποφασίσουν τα παιδιά να αρχίσουν να μιλούν όλα μαζί (που συμβαίνει ενίοτε) και αν συνεχίσουν για ένα λεπτό τότε έχουμε 1.500 λέξεις. Άντε λοιπόν να κουμαντάρεις 25 παιδιά όταν πολλοί γονείς δυσκολεύονται με ένα ή δύο.

Παρ' όλα αυτά, ο εκπαιδευτικός συνηθίζει σε αυτήν την ωμή πραγματικότητα. Συνηθίζει γιατί γνωρίζει ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος, ότι η βία ξεκινάει από την οικογένεια, προχωράει στην κοινωνία, στο γήπεδο. Δεν φέρει ο εκπαιδευτικός την ευθύνη για την τρέλα που κουβαλάει ο καθένας, τα προβλήματα που έρχονται από το σπίτι, την ανωμαλία του να είσαι οπαδός στην Κύπρο. Απλώς τα συναντά στην πιο ωμή και στυγνή πραγματικότητα. Στα πρόσωπα αθώων παιδιών που κρύβουν θλίψη, φόβο, ανασφάλεια, προβληματισμό και τον αντίκτυπο από τους γονείς που δεν ασχολούνται, που ίσως τα χτυπούν, δεν σέβονται και την κοινωνία της διαφθοράς στην οποία ό,τι δηλώσεις είσαι, που η ατιμωρησία αντανακλάται στο σχολείο, η παιδεία παραγκωνίζεται από το κυνήγι του χρήματος, της εξουσίας.

Τι να σου κάνει και το υπουργείο μέσα σε «μια παράλληλη και ξεχωριστή φαντασίωση αγνώστου προέλευσης χωρίς καμία χρησιμότητα»… Για να μην τρελαθούμε φίλε καταϊδρωμένε ελπίζω να συμφωνείς ότι δεν υπάρχουν «σοβαροί εκπαιδευτικοί» γιατί όσοι υπήρχαν δεν βρίσκονται ανάμεσά μας. Υπάρχουν όμως ενσυνείδητοι εκπαιδευτικοί που γνωρίζουν τι συμβαίνει στη σάρκα τους και κάθε φορά που μπαίνουν ή βγαίνουν από την τάξη αναζητούν εκείνο το βλέμμα του μαθητή που λέει «ευχαριστώ κύριε». Εκείνο το βλέμμα της μαθήτριας που επιβεβαιώνει ότι το μάθημα πήγε καλά, συνεχίζουμε. Εκείνη την ανταπόκριση όταν θα τους μιλήσεις για την καθημερινότητά τους, τα προβλήματα που θα συναντήσουν έξω, τις κοινωνικές προκλήσεις, όταν θα ασχοληθείς με τα δικά τους ζητήματα και αποβάλλουν το συναίσθημα του απροσάρμοστου που ανήκει μόνο στις ορδές των οπαδών, στα παιδιά της νύχτας που γράφουν στους τοίχους τα ακαταλαβίστικα σώψυχά τους.

Αγαπητέ καταϊδρωμένε,

Δεν κρύβουν οι εκπαιδευτικοί τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Βρίσκονται και οι ίδιοι κάτω από το χαλί… με όση ευθύνη έχουν ή δεν έχουν…