Είναι απ’ αυτές τις ανακοινώσεις που έρχονται με το τσουβάλι και τις αγνοούμε. Είναι όμως εύκολο και… ευκολοδιάβαστο να πεις για τον νέο που χάθηκε στην άσφαλτο, βάζοντας μια φωτογραφία του και κοτσάροντας και δίπλα του ένα κερί. Και μας κάνει κάθε φορά μεγάλη έκπληξη επειδή άλλος ένας νέος σκοτώθηκε στην άσφαλτο. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από εκείνο το «μάνα μου ρε» ή το «μα εν προσέχουν, εν τέλεια για να ’ναι». Από μια τυχαία ανακοίνωση της Αστυνομίας διαβάζουμε πως μέσα σε λίγες ώρες υπήρχαν συνολικά 184 εξώδικες καταγγελίες για διάφορα τροχαία ατυχήματα στη Λεμεσό. Προσέξτε, όχι στην Κύπρο, μόνο στη Λεμεσό. Οι έλεγχοι έγιναν από τις 5 το πρωί έως και τις 5 το απόγευμα. Ούτε βράδυ, ούτε ώρα που πίνει κάποιος, ούτε ώρα που βιάζεσαι να πας σπίτι σου για να γλυτώσεις το 20λεπτο του ύπνου. Σε ώρες εργασίας. «Συγκεκριμένα, καταγγέλθηκαν 48 πρόσωπα για οδήγηση χωρίς πιστοποιητικό ασφάλειας, ενώ άλλα 46 πρόσωπα εντοπίστηκαν να οδηγούν χωρίς άδεια οδήγησης και καταγγέλθηκαν. Επίσης, 25 πρόσωπα εντοπίστηκαν να οδηγούν οχήματα τα οποία ήταν δηλωμένα ως ακινητοποιημένα. Καταγγέλθηκαν επίσης 8 οδηγοί για παράβαση του ορίου ταχύτητας ενώ άλλοι 19 καταγγέλθηκαν για μη ανανέωση της άδειας κυκλοφορίας του οχήματός τους. Τρεις χρήστες συσκευής προσωπικής κινητικότητας καταγγέλθηκαν για χρήση του οχήματός τους σε μη επιτρεπόμενο χώρο ενώ άλλοι δύο καταγγέλθηκαν για μη χρήση προστατευτικού κράνους και διακριτικών. Είχε κι άλλες 33 καταγγελίες για διάφορες παραβάσεις». Η Αστυνομία λέει πήρε 45 αυτοκίνητα και 4 μοτοσυκλέτες.
Όλα τα πιο πάνω δεν δικαιολογούν κανένα «μάνα μου ρε» στο τροχαίο και δεν βρίσκουν καμιά δικαιολογία γιατί έχουμε τόσα θανατηφόρα. Και όχι, δεν υπήρχε καμιά τροχαία σύγκρουση για να γραφτεί αυτό το άρθρο, γιατί και αυτό είναι μέσα στα χούγια μας. Για να μπορέσεις να κρίνεις ένα σύστημα, μια υπάρχουσα κατάσταση πρέπει να γίνει κάτι, ένα περιστατικό. Ένα τροχαίο, ένας θάνατος ενός 18χρονου κάνει πιο… ενδιαφέρουσα μια συζήτηση σε πάνελ και εκπομπές, αντί να την κάνεις όταν δεν έγινε (από τύχη) κανένα τροχαίο. Δεν ξέρω αν μέχρι την ώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές σκρολάρεις στο διαδίκτυο και προσπεράσεις μια είδηση για άλλον έναν που χάθηκε άδικα στους δρόμους. Θα σκεφτείς όμως ταυτόχρονα και όλες αυτές τις παραβάσεις. Και θα σκεφτείς πέρα από την ατομική ευθύνη και την ευθύνη του κράτους, της Αστυνομίας, με την τελευταία να προτιμά να στέλνει μπάτσους να κρύβονται στα δέντρα για να πιάσουν τον παραβάτη οδηγό, λες και παίζουμε κλέφτες και αστυνόμοι. Όταν κάνεις έλεγχο κάνεις αισθητή την παρουσία σου, δεν περιμένεις κρυμμένος από ένα δέντρο να τσακώσεις τον παραβάτη. Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από έναν τυπικό έλεγχο για την ταχύτητα. Και φαίνεται πως όσο κι αν οι πολίτες έχουν ευθύνη, που την έχουν, η Αστυνομία είναι απλά απούσα.
