Γνωστός καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης ανάρτησε στο F/B μια φωτογραφία του Προέδρου Χριστοδουλίδη με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τραμπ, από την πρόσφατη συνάντησή τους στην Αίγυπτο, με τη λεζάντα «Πρόεδρος με διεθνή ακτινοβολία...». Η Κύπρος, λόγω του μεγέθους της και της εν γένει ασημαντότητάς της, δύσκολα μπορεί να αποκτήσει Πρόεδρο ή άλλον πολιτικό αξιωματούχο με διεθνή ακτινοβολία. Έναν Πρόεδρο είχε η Κύπρος με διεθνή ακτινοβολία και αυτός ήταν ο Μακάριος. Και μάλιστα ο Μακάριος ήταν πρόσωπο με διεθνή ακτινοβολία πριν γίνει Πρόεδρος. Και όταν μιλούμε για πρόσωπο με διεθνή ακτινοβολία, να εξηγήσουμε ότι εννοούμε: είναι πρόσωπο που είναι γνωστό στις μάζες ανά την υφήλιο. Ένα περιστατικό θα κάνει καλύτερα κατανοητά αυτά που λέω: Τον Δεκέμβριο του 1968 ταξιδεύαμε με τη γυναίκα μου από την Αθήνα για το Λονδίνο με τρένο. Είχαμε παντρευτεί αρχές του μήνα εκείνου και είχαμε κάποιες αποσκευές μαζί μας που ήταν δύσκολο να ταξιδεύσουμε με αεροπλάνο.
Στην τότε Γιουγκοσλαβία μπήκε για έλεγχο των διαβατηρίων ένας αστυνομικός. Φαινόταν άπειρος αφού δυσκολευόταν να βρει τις σελίδες στα διαβατήρια με το όνομα και τη φωτογραφία του ταξιδιώτη. Του δώσαμε τα διαβατήρια, που έγραφαν τη χώρα καταγωγής μας, και εκείνος συνεχώς μας ρωτούσε με σπασμένα Αγγλικά από πού είμαστε. Ίσως να μην μπορούσε να διαβάσει Αγγλικά. Του λέγαμε «Κύπρος», τίποτε. Του λέγαμε «Cyprus», τίποτε. Του λέω, απελπισμένος, «Μακάριος». Και αμέσως χαμογέλασε και μας λέει «Μακάριος good». Αυτό θα πει διεθνής ακτινοβολία. Τον σημερινό Πρόεδρο της Κύπρου, όπως και όλους τους προκατόχους του, πλην του Μακαρίου, στο εξωτερικό τους γνωρίζουν ονομαστικά μόνον κάποιοι διπλωμάτες, λίγοι δημοσιογράφοι, πιο λίγοι πολιτικοί και πολύ μικρός αριθμός πολιτών και αυτοί από το γεγονός ότι επισκέφθηκαν την Κύπρο ως τουρίστες. Και τούτο δεν έχει τίποτε να κάνει με την προσωπικότητα του Προέδρου αλλά με το μικρό μέγεθος της χώρας μας, από τη μια, και, από την άλλη, με το ότι οι άνθρωποι παντού δεν πολυενδιαφέρονται για τα πολιτικά δρώμενα σε άλλες χώρες. Πόσοι Κύπριοι γνωρίζουν ποιος είναι ο Πρωθυπουργός της Φινλανδίας ή της Εσθονίας; Το σλόγκαν του φίλου καθηγητή είναι μια κολακεία για τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη που μακάρι να τον αξιώσει ο Θεός να αποκτήσει διεθνή ακτινοβολία. Που σήμερα χωρίς καμία αμφιβολία δεν διαθέτει. Και ο μοναδικός τρόπος που μπορεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να την αποκτήσει είναι να επιτύχει λύση του Κυπριακού. Για να επιτύχει αυτό το ιστορικό επίτευγμα, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης χρειάζεται γύρω του ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα τα ήθελαν να είναι.
Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη εποχή. Πορευόμαστε σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη εποχή. Πορευόμαστε στο ταραγμένο πέλαγος του παγκοσμίου καπιταλιστικού συστήματος. Σε μια δυναμική πολλαπλών συγκρούσεων, όπως μεταξύ κρατών, χρηματιστηριακής και πραγματικής οικονομίας, πλούσιων και φτωχών. Η οικονομική και μιντιακή εξουσία κυριαρχεί πάνω στην πολιτική και έχει δημιουργήσει στις Δημοκρατίες ένα τεράστιο έλλειμμα ισχυρών, ικανών και έντιμων πολιτικών ηγεσιών που θα μπορούσαν να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν πολιτικές για την κοινωνική συνοχή, την ειρήνη και την ευημερία σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι ζούμε σε έναν κόσμο ανέντιμο, δαρβινικό, αντιφατικό, πολύπλοκο, αβέβαιο και επικίνδυνο. Η Κύπρος, όπως πάμε, σε 20 χρόνια θα υπάρχει αλλά θα είναι μια ξένη χώρα. Το τραπεζικό σύστημα, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι παραλίες, η ενέργεια, το νερό, η οικονομία, ακόμα και η γη μας, θα ελέγχονται από ξένα κεφάλαια και ξένες διοικήσεις. Κινδυνεύουμε να καταντήσουμε μια τριτοκοσμική χώρα με πλήρη εξάρτηση από ξένους. Και ενώ όλα αυτά γίνονται μπροστά στα μάτια μας, κάποιοι όχι μόνον δεν ανησυχούν αλλά και προβάλλουν τον Πρόεδρο που τίποτε δεν κάνει για να σταματήσει αυτόν τον καταστροφικό ξεπεσμό σαν προσωπικότητα με διεθνή ακτινοβολία. Και μην αρχίσετε να μου μιλάτε για τους προηγούμενους Προέδρους ή για το κόμμα μου. Ο καθένας κρίνεται για τις πράξεις του την ώρα που κρατά την εξουσία στα χέρια του. Κι εγώ βλέπω, με μεγάλη λύπη και απογοήτευση, ότι τίποτε από τα σημαντικά που ταλανίζουν τον τόπο δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Συνεχίζουμε να θεωρούμε την ανεντιμότητα σαν εξυπνάδα και την τιμιότητα σαν ηλιθιότητα. Κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε τρόπο ζωής τη μετριότητα και μισούμε την αριστεία. Τα ξέρουμε όλα και δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε από τους άλλους.
Συνεχίζουμε να νιώθουμε ακαταμάχητοι και να συμπεριφερόμαστε ως αλαζόνες. Να αγνοούμε και να λοιδορούμε όσους μας λένε την αλήθεια. Επειδή κάποιοι θα βγουν και θα μου πουν για το κόμμα μου, ας τους προκαταλάβω. Λοιπόν, κλασικό παράδειγμα της θέσης που υποστηρίζω, ότι δηλαδή κάναμε τρόπο ζωής τη μετριότητα και μισήσαμε την αριστεία, είναι οι πρόσφατες ενδοκομματικές εκλογές στον Δημοκρατικό Συναγερμό Λεμεσού. Δύο έμπειροι και ικανοί να προσφέρουν υποψήφιοι αποκλείστηκαν από κάποιες μετριότητες λόγω κολλητοκρατίας. Ως προς τη θέση μου ότι λοιδορούμε όσους μας λένε την αλήθεια, κλασικό παράδειγμα είναι το Κυπριακό. Κάποιοι από μας ασκούμε κριτική στον σημερινό Πρόεδρο, όπως κάναμε και για τον προκάτοχό του, για τους χειρισμούς του στο Κυπριακό. Λέμε συνεχώς ότι δεν κάνει αρκετά για να ανοίξει ο δρόμος προς τη λύση. Και υποδεικνύουμε σταθερά ότι η Τουρκία χρόνο με τον χρόνο αποκτά μεγαλύτερο κύρος και επιρροή, γεγονός που αυξάνει και τη διαπραγματευτική της ισχύ. Και που θα καθιστά την εξεύρεση αποδεκτής λύσης ακόμα πιο δύσκολη. Οι ωμές και απλές αυτές αλήθειες ενοχλούν τους υποστηρικτές του Προέδρου και μας υβρίζουν εμπαθώς ως τουρκολάγνους και συνθηκολόγους.
Πίσω στο θέμα της διεθνούς ακτινοβολίας του Προέδρου Χριστοδουλίδη. Αν γινόταν μια παγκόσμια έρευνα σήμερα, εκτιμώ ότι 95% του πληθυσμού της γης δεν θα ξέρει πού πέφτει η Κύπρος. Και το 98%, ίσως και περισσότερο, δεν θα ξέρει ποιος είναι ο Πρόεδρός της. Για ποια διεθνή ακτινοβολία επομένως μιλούμε; Ένας πολιτικός μιας μικρής χώρας δύσκολα μπορεί να αποκτήσει στις μέρες μας διεθνή ακτινοβολία. Δεν αποκλείεται αλλά χρειάζεται σκληρός και πολυετής αγώνας και προσφορά. Πρέπει να είναι πρώτιστα ένας ξεχωριστός ηγέτης. Και ένας ξεχωριστός ηγέτης «μιλά» στο μυαλό, στην ψυχή και στην καρδιά των ανθρώπων. Κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και τους οδηγεί σ’ ένα καλύτερο αύριο, για όλους μαζί και για τον καθένα χωριστά. Ο ηγέτης είναι δάσκαλος που «περνά» στους ανθρώπους τις αξίες, τις έννοιες και τις αρχές που απαιτούν το κοινό καλό, η κοινωνική συνοχή, η κοινωνική ευημερία και πρόοδος. Ο ηγέτης σκέφτεται στρατηγικά, εστιάζει στο μέλλον, αμφισβητεί το κατεστημένο, σχεδιάζει και υλοποιεί αποτελεσματικά μέτρα που οδηγούν στην επίλυση χρόνιων προβλημάτων. Ο ηγέτης δεν γεννιέται αλλά γίνεται και αναδεικνύεται μέσα από την άσκηση της ηγετικής του συμπεριφοράς, από τα αποτελέσματα και τη συμπεριφορά του ως προς το κοινό καλό. Και το κοινό καλό, ας μην ξεχνάμε- περιλαμβάνει όλη την ανθρωπότητα και όλο τον πλανήτη μας. Και κέντρο της γης δεν είναι η Κύπρος, όπως πιστεύουν αυτοί που αναρτούν κολακείες στα ΜΚΔ για τον Πρόεδρο.
