Η απώλεια της σοβαρότητας

Σοβαρότητα. Η στοιχειώδης, μάλιστα. Αυτό είναι το τελευταίο αποκούμπι, όταν όλα τα άλλα καταρρεύσουν. Εάν χαθεί και αυτή, τότε η τροπή που παίρνουν τα πράγματα είναι συνήθως τραγική. Η ιστορία με τον EastMed, καλή ώρα. Διότι, κάποια στιγμή θα κατέρρεε και αυτό.

Ξέρετε, αυτό που μου προκαλεί προσωπικά τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η επιμονή, αλλά και η ικανότητά μας πια σε αυτόν τον βαθμό, να περιπλέκουμε τα πράγματα.

Ο EastMed τελείωσε. Όλοι ήξεραν πως πιθανότατα δεν θα υλοποιείτο ποτέ αυτό το ομολογουμένως -ομολογουμένως και δημοσίως μάλιστα- ασύμφορο έργο, οι δε συνθήκες και οι αλλαγές στην περιοχή έφεραν τελικά και τον τυπικό ενταφιασμό του.

Θα ανάμενε λοιπόν κανείς ότι η κυβέρνηση θα έσπευδε να χειριστεί το ζήτημα επικοινωνιακά, περιορίζοντας όσο γίνεται τις σοβαρές ζημιές στην εικόνα της, λέγοντας λ.χ. ότι ο EastMed ήταν ένα project το οποίο θα ωφελούσε την Κύπρο και πως η ίδια -καθηκόντως- πάλεψε για να το υλοποιήσει «παρά τις πολλές αντιξοότητες», στήνοντας γέφυρες συνεργασίας και προσπαθώντας να αναβαθμίσει τον ρόλο της Κύπρου στον ενεργειακό χάρτη, αλλά και ευρύτερα στην περιοχή και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Χωρίς πολλές εκπλήξεις, η αντιπολίτευση θα υποδείκνυε τότε στην κυβέρνηση ότι εδώ και -πολύ- καιρό ήταν ξεκάθαρο ότι ο EastMed δεν θα υλοποιείτο ποτέ και πως οι φανφάρες με τις τελετές και τις υπογραφές έγιναν απλώς για εσωτερική κατανάλωση σε τρεις χώρες, εδώ σε καιρούς δύσκολους μάλιστα, όταν η κυβέρνηση προσπαθούσε να μαζέψει τα σπασμένα από το άνοιγμα της Αμμοχώστου και εν όλω, τα αδιέξοδα των σχεδιασμών της.

Ουδέν αναληθέστερον, θα απαντούσε ο Λόφος. Ρωτώντας επί παραδείγματι το ΑΚΕΛ, εάν εισηγείται ότι θα έπρεπε να μην προσπαθεί αόκνως η εκλελεγμένη ηγεσία του τόπου -εάν ήθελαν να το τραβήξουν θα έβαζαν και το κλασικό «η οποία παρέλαβε καμένη γη από το ΑΚΕΛ», το αγαπημένο δεκανίκι του Αβέρωφ... εάν λοιπόν το ΑΚΕΛ εισηγείται πως έπρεπε να μην προχωρήσουν οι ενεργειακοί σχεδιασμοί της χώρας μας, μήπως και δεν τελεσφορήσουν τελικά οι προσπάθειες.

Θα φανταζόμουν, ειδικά σε μια τέτοια περίοδο χαμηλών πτήσεων στη δημοτικότητα του Προέδρου, να υπήρχε -γιατί όχι;- και μια πιο οξεία προσθήκη στην αντιπαράθεση.

Ας πούμε: «Το ΑΚΕΛ είναι εκείνο το οποίο, ας μην ξεχνάμε, καθώς η οικονομία κατέρρεε, υποσχόταν επενδύσεις μαμούθ από το Κατάρ, ο δε τότε Πρόεδρος εναγκαλιζόταν με επενδυτή τάχα από τον Καναδά, ο οποίος θα μας έσωζε, την ώρα που δεν έκανε τίποτα για να σώσει την οικονομία. Να προσφύγει στον μηχανισμό στήριξης ή να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να παρακολουθεί απαθής και να λαϊκίζει με φανταστικά σενάρια, οδηγώντας την οικονομία στην καταστροφή». 

Όμορφα -δεν τα λες- πράγματα. Αλλά, σίγουρα, εντός των δυνατοτήτων της πολιτικής διαχείρισης. Εάν η αντιπολίτευση αντιδρούσε εκ νέου, θα έλεγε πως η κυβέρνηση μπροστά στα αμέτρητα αδιέξοδα που επισώρευσε γυρίζει δέκα χρόνια πίσω, προσπερνά τις εγκληματικές ευθύνες και του ιδίου του ΔΗΣΥ στο σκάνδαλο των τραπεζών και την ώρα που το 1/3 του λαού είναι κοντά στο όριο της φτωχοποίησης, το μόνο που μπορεί να κάνει μετά από τα σκάνδαλά της για πλουτισμό του δικού της κύκλου είναι να μιλά για τη διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ. 

«Δεν κυβερνούσε όμως το ΑΚΕΛ, την ώρα που ο ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση Αναστασιάδη εξανέμιζαν και τα τελευταία απομεινάρια διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας μας και με το σκάνδαλο των διαβατηρίων», θα έβαζα, «και αυτό ο λαός το ξέρει και το καταλαβαίνει». 

[rml_read_more]

Κάπου εκεί θα σταματούσε εξ ανάγκης αυτό το πινγκ - πονγκ -πρακτικά. Διότι, θεωρητικά έχει αμέτρητες δυνητικές πράξεις ακόμα, εάν θέλει κάποιος να το συνεχίσει. Και πλέον, κανείς δεν θα θυμόταν ότι αρχίσαμε να συζητάμε για τον EastMed.

Τα κόμματα, βλέπετε, δεν ασχολούνται με εκείνο το 1/3 του λαού, το οποίο πλέον δεν πάει να ψηφίσει και το οποίο, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, θα υποδείκνυε το απλό και το αυτονόητο: ότι κανείς δεν ασχολείται με τα σοβαρά προβλήματα του κόσμου και ότι τα κόμματα ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, διότι τα προβλήματα του απλού κόσμου δεν είναι μέρος της καθημερινότητας των στελεχών τους και της πολιτικής ζωής.

Αντί, όμως, να γίνει αυτό, είχαμε από τη μία το άδειασμα της όλης ιστορίας του EastMed από τον υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης, τον κ. Κασουλίδη, ο οποίος δείχνει να ξεχνά πως και επί των δικών του ημερών υπήρξαν διαπραγματεύσεις για τον αγωγό, ίσως διότι ελπίζει πως έστω και με καθυστέρηση οι αλλαγές στα γεωπολιτικά μπορεί να του δώσουν έναν ρόλο, έστω και μεταβατικό, έτσι που να ωφελήσει και τη δική του υστεροφημία. Δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα αυτή, αντίθετα. Αλλά πάντα μπορεί να γίνει καλύτερη.

Από την άλλη, ο ίδιος ο Πρόεδρος βγήκε και άδειασε εκνευρισμένος τον Ιωάννη Κασουλίδη, αναφερόμενος σε «προσωπικές απόψεις» του υπουργού Εξωτερικών (του!), αναφορικά με τις εξ αρχής πιθανότητες υλοποίησης του EastMed, λησμονώντας ότι ο κ. Κασουλίδης δεν είναι κάποιος τυχαίος, δευτεροκλασάτος μιτσής σε κάποιο κόμμα και πως το να τον μειώσει με αυτό τον τρόπο έχει αντίκτυπο πρωτίστως στον ίδιο, ο οποίος μόλις πρόσφατα του ανέθεσε αυτό το εξαιρετικά σημαντικό χαρτοφυλάκιο.

Την ίδια δε ώρα, οι πιστοί στην κυβέρνηση σεναριολόγοι στον Τύπο αποδόθηκαν σε μια αδιανόητη, πραγματικά αδιανόητη, εκστρατεία δημιουργίας φαντασμάτων, πλάθοντας εκ νέου σενάρια περί υποχθόνιων σχεδίων του Στέητ Ντιπάρντμεντ, το οποίο μας πούλησε στην Άγκυρα και ανακαλύπτοντας τα μυστικά του… βαθέως κράτους, όπως μάθαμε, στην Ουάσιγκτον.

Δεν ξέρω καν σε πόσους φτάνουν πια αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας, μιας και, όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουν μερικοί, δεν ζούμε στο 1980, ούτε στο 1990, αλλά στο 2022. Για να μην πάω και στο πόσοι θα μπορούσαν, από αυτούς στους οποίους φτάνουν, να τα χάψουν πια.

Αυτό που διαπιστώνει κανείς, όμως, είναι πως εκεί όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να τύχουν -ελλείψει απαντήσεων και εν μέσω αμηχανίας για τον EastMed- μιας πιο απλής και αποδοτικής διαχείρισης, η κυβέρνηση εκτίθεται για άλλη μια φορά και βγάζει μια εικόνα η οποία προδίδει ασυνεννοησία, προχειρότητα και ανικανότητα διαχείρισης επικοινωνιακής των όσων συμβαίνουν.

Με τον κόσμο να απορεί ποιες είναι πραγματικά οι δυνατότητές της όταν δεν δύναται να χειριστεί κάτι τόσο απλό και ο Πρόεδρος τσακώνεται δημόσια με τον ΥΠΕΞ, κάτι μέρες μετά που τον διόρισε!

Το εάν το έχουν πάθει κατά καιρούς και οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, δεν νομίζω ότι αφορά κανέναν. Δικαίως, μάλιστα. Αυτό που μένει στον κόσμο είναι η απώλεια της σοβαρότητας. Την ώρα μάλιστα που όλα τα άλλα, αν μιλάμε για το επίμαχο, τον EastMed, έχουν καταρρεύσει και ενώ βρισκόμαστε ήδη σε μια πρώιμη προεκλογική.