Το πρώτο σημάδι. Μένει ο λιμός και ο καταποντισμός

Ώρες ολάκερες επάλευαν η γης μα και η θάλασσα της Πάφου να αντέξουν τη συγκίνηση της πρώτης εμφάνισης του Αβέρωφ Νεοφύτου ως Προέδρου wannabe στην κρατική τηλεόραση.

Μάταια. Στις 03:07 το πρωί, βουνά και κάμποι, μα και η θάλασσα στον κόλπο της Πόλεως Χρυσοχούς, εκεί ακριβώς όπου ο Φούλης έκανε τα πρώτα του βήματα, κυριολεκτικά αλλά και στα κοινά ως μουχτάρης, άρχισαν να σείονται, συμπαρασύροντας ολόκληρη τη Μαρτυρική Μεγαλόνησο στον Χορό του Εγκέλαδου. 

Το μήνυμα της παφίτικης γης μα και της θάλασσας ήταν καθάριο. Ήταν κρύσταλλο, σαν το Πόθεν Έσχες Αβέρωφ ένα πράγμα, ειδικά προς τη Λευκωσία. Κατέβει, δεν κατέβει, βγει, δεν βγει, μήνυσε η φύση της Πάφου, η περίοδος επιστροφής έχει λήξει προ πολλού. Μόνο για διακοπές πια.

Όλοι όσοι ήλπιζαν σε ένα καλύτερο 2022, για λόγους κλινικούς ή άλλους, ας μην κολλήσουμε εδώ, δεν είχαν πια καμία αμφιβολία: πρώτα η πανδημία, μετά η επίσημη υποψηφιότητα Φούλη και σε μερικές ώρες ο ισχυρός σεισμός, η χρονιά μπήκε με το δεξί. 

Κι ακόμα δεν είχαν μάθει για την πυρκαγιά στο Βασιλικό, δίπλα από αποθήκες εναλλακτικών καυσίμων. Θα πεθάνουμε όλοι!

Είναι και η εποχή, ξέρετε. Παλιά, όταν γινόταν σεισμός, ο κόσμος έτρεχε έξω ή, εάν δεν προλάβαινε, έμπαινε κάτω από παραστάτες, τραπέζια κ.λπ. Τώρα, όπως διαπιστώσαμε και στον πρώτο μεγάλο σεισμό της νέας εποχής, φτιάχνει τα μαξιλάρια για να μπορεί να κάτσει στο κρεβάτι, πιάνει τα smartphones και βγαίνει στο Facebook. 

Απορίες συγκλονιστικές και αναπάντεχες, τόσο δύσκολες στην πρόβλεψη -ΟΚ, σχεδόν τόσο- όσο το γεγονός ότι ο Φούλης θα ήθελε να μας «υπηρετήσει» (sic) και από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, πλημμυρίζουν τα News Feeds. 

[rml_read_more]



Απορίες βασανιστικές, πάνω απ' όλα. Κι αυτές, σχεδόν τόσο, βασανιστικές όσο και η υποψηφιότητα Φούλη. Απορίες όπως: «Μα τι ήταν αυτό; Σεισμός;». Διότι θα μπορούσε, λόγου χάριν, να ήταν και ο ετήσιος Χορός του Παπουτσόσυκου, θύμα κι αυτός πλέον της τρισκατάρατης τούτης πανδημίας.

Απορίες και «στα όρια», ενίοτε. Όπως η κλασική, «τον νιώσατε;». Και άλλες πολλές. Εγώ, ξεχώρισα την ανάρτηση διαδικτυακού μου φίλου, ο οποίος δεν έχασε το χιούμορ του και έγραψε: «Ενόμισα είχε κέφια ο γείτονας». Και όχι, δεν θα σας το αρνηθώ. Εκείνη τη στιγμή, φευγαλέα έστω, πέρασε από το πονηρό μου μυαλό και μια άλλη απορία βασική.

Όχι το ποιος είναι επιτέλους -μάνα μου- ο γείτονας του διαδικτυακού μου φίλου, σ’ αυτό η αμαρτία είναι δική του, αλλά τι είναι τελικά το πιο σαδιστικό, με την ίδια τη λέξη «σαδισμός» να προέρχεται από το όνομά του: να έχεις τον Μαρκήσιο ντε Σαντ για γείτονα ή τον Φούλη για Πρόεδρο; 

Αργότερα, σκέφτηκα πως το σενάριο του γείτονα ντε Σαντ έχει και ένα ενδιαφέρον, δεν έχει; Ειδικά εάν, εκτός από τη φασαρία που κάνουν, μιλάνε κιόλας. Το άλλο, το Φούλλιο σενάριο, δεν είναι τόσο σαδισμός. Μάλλον μαζοχισμός είναι.

Εάν υπάρχει το ενδεχόμενο εκείνο το «ενόμισα είχε κέφια ο γείτονας» του διαδικτυακού μου φίλου να υπονοεί, μιας και ειπώθηκε σε αριθμό ενικό, ότι ο γείτονας… ενθουσιάζεται και μόνος του ή καλύτερα πως όταν ενθουσιάζεται και μόνος του κάνει τόσο σαματά; Εδώ θα σας γελάσω. 

Όποιος όμως τολμήσει να κάνει συνειρμούς ανάμεσα σ΄ αυτό το σενάριο, του θορυβώδους μοναχικού ενθουσιασμού και την υποψηφιότητα Αβέρωφ, θα έχει να κάνει μαζί μου. Ντροπή.

Στο κάτω - κάτω, η Προεδρία για τον Αβέρωφ δεν είναι αυτοσκοπός, όπως μας εξήγησε και στο φιλμάκι του στην Πλατεία Ελευθερίας, θυμάστε, τον Δεκέμβριο με τη ζακετούλα.

Το κάνει για να υπηρετήσει τον τόπο του και για να βοηθήσει την Κύπρο «να κάνει το άλμα στο μέλλον» (sic), το οποίο δεν έκανε εδώ και εννιά χρόνια, όταν κυβερνούσε το κόμμα του και εκείνος επί της ουσίας, ως o ηγέτης του. 

Επί εννέα χρόνια, ο Αβέρωφ μας προετοίμαζε ψυχολογικά για να μπορέσει να μας σώσει από εκεί και κάτω. Τόσο πολύ κουραζόταν με τον σχεδιασμό της σωτηρίας της Κύπρου που, σε κάθε σκάνδαλο -και λίγα δεν τα λες, αυτά που βγήκαν κιόλας- της διακυβέρνησής τους, ξαφανιζόταν μέχρι να καταλαγιάσει ο θόρυβος. 

Τίποτα δεν θα άφηνε να θέσει σε κίνδυνο τον ευγενή στόχο του να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όχι για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, βέβαια, αλλά για να εκπαιδεύσει την πατρίδα μας στα άλματα. 

Αυτό που οι κακεντρεχείς περιγράφουν ως ένα σάλτο μορτάλε. Και το οποίο, όμως, είναι στην πραγματικότητα, και παραφράζοντας τη ρήση του Άρμστρονγκ, «ένα μικρό βήμα για τον Αβέρωφ (αλλά) ένα τεράστιο άλμα για την πατρίδα». 

Σωθήκαμε!