Τι απάντησε, λοιπόν, το ΕΔΑΔ στους αντιεμβολιαστές;

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΑΔ) ανακοίνωσε χθες ότι απορρίπτει την αίτηση 30 εργαζομένων σε ελληνικά νοσοκομεία οι οποίοι/ες ζητούσαν τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων ενάντια στην απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να τους θέσει σε αναστολή εργασίας από την πρώτη Σεπτεμβρίου, μαζί με όλους τους άλλους εργαζόμενους σε νοσοκομεία της χώρας οι οποίοι αρνούνται να εμβολιαστούν ενάντια στον Covid-19.

Η αίτηση είχε ως στόχο να μπλοκάρει την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με το αιτιολογικό ότι παραβιάζει μια σειρά από άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το ΕΔΑΔ απάντησε πως τα περί δικαιωμάτων θα κριθούν αλλά πως τέτοια μέτρα δικαιολογούνται μόνο σε περίπτωση που οι αιτητές «αντιμετωπίζουν πραγματικό κίνδυνο μη αναστρέψιμης βλάβης». Και αναφερόταν βέβαια στα εμβόλια.

Δεν είναι η πρώτη απόφαση του είδους. Και δεν είναι η πρώτη φορά που κρίνεται αναγκαίο να εξηγηθούν τα αυτονόητα σε όλους αυτούς που αρνούνται πεισματικά και παράλογα να εμβολιαστούν, ακολουθώντας ανοησίες αντί τα όσα λένε οι επιστήμονες. 

Ακόμα και σε άτομα τα οποία έχουν και τα ίδια σχέση με την επιστήμη αλλά απλώς χάνονται στις φοβίες τους ή τη θρησκοληψία ή και κάποτε λαϊκίζουν για να γίνουν αρεστοί σε ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στις ζωές άλλων ανθρώπων. 

Αρχικά, υπάρχει η διάσταση της συλλογικότητας και της ευθύνης έναντι των άλλων, έναντι του κοινωνικού συνόλου η οποία, διάσταση, δυστυχώς πάσχει στις μέρες με την κατάσταση να επιδεινώνεται όσο περνάει ο καιρός και όσο ο άνθρωπος υιοθετεί μια όλο και πιο εγωκεντρική αντίληψη της ύπαρξης αλλά και του ρόλου του. 

Το τελευταίο, το κομμάτι του ρόλου, ήδη έχει πάψει να υπάρχει στα μυαλά πολλών και, μέχρις ενός σημείου, είναι υποχρεωμένος κανείς να το αποδεχθεί ως δικαίωμα. Εάν κάποιος θεωρεί ότι κανέναν ρόλο δεν έχει ως μέρος του κοινωνικού συνόλου και ότι η ύπαρξή του είναι ένα θαυμάσιο και κυρίαρχο νησί κάπου στο Σύνολο, κανείς δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να υποδεικνύει την κατάληψη αυτού του νησιού, όσο επιζήμιες και εάν είναι αυτές οι αντιλήψεις, ειδικά εκεί όπου μαζικοποιούνται.

Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να τίθεται το ζήτημα της κατάληψης όμως, και με την ίδια αυστηρότητα και απολυτότητα, θα πρέπει να συμβιβαστεί και το συγκεκριμένο άτομο με το ζήτημα της… εγκατάλειψης. Της εγκατάλειψης από το ίδιο του νησιού αυτού και της πρόσβασής του στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Η αποκοπή από το σύνολο σε συνθήκες τέτοιες δεν μπορεί να γίνεται α λα καρτ. Και ούτε είναι δικαίωμα όταν γίνεται έτσι. Εάν κάποιος δεν θέλει να εμβολιαστεί, μπορεί κάλλιστα να μείνει στο σπίτι του, εάν μένει μόνος ή μόνη χωρίς, μέχρι να τελειώσει αυτό το πράγμα, να έρχεται σε επαφή με άλλα άτομα. Εάν ζουν και άλλα άτομα στο σπίτι, αυτό ισχύει και για εκείνα.

Η ύπαρξη σε ένα κοινωνικό σύνολο δεν είναι διακόπτης για να τον ανεβάζουμε και να τον κατεβάζουμε όποτε γουστάρουμε. Εάν δεν θέλουμε να είμαστε μέρος του συνόλου στο βαθμό που επιβάλλει η ασφάλεια των άλλων, τότε πρέπει να μένουμε έξω από αυτό. Κι εάν αυτό δεν μας αρέσει, είναι πρόβλημα δικό μας. Όχι των άλλων.

[rml_read_more]

Πόσο δε μάλλον να διεκδικεί κανείς το δικαίωμα να περιφέρεται μέσα σε νοσοκομεία και εν αγνοία των ασθενών και των οικείων τους, να τους θέτει σε κίνδυνο, προσποιούμενος έστω, και αυτό για επαγγελματίες υγείας είναι αδιανόητο, ότι δεν αντιλαμβάνεται πως η πιθανότητα να μεταδώσει ένας ανεμβολίαστος τον ιό είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη να τον μεταδώσει ένας εμβολιασμένος. 

Ακόμα και με τη μετάλλαξη Δέλτα στις λεγόμενες περιπτώσεις breakthrough εκεί όπου ο ιός καταφέρνει να διασπάσει την άμυνα του οργανισμού του εμβολιασμένου, να αναπαραχθεί και κάποτε να βρίσκεται στα ίδια επίπεδα ιικού φορτίου σε σημεία όπου μπορεί να μεταδοθεί, όπως η μύτη λ.χ., ακόμα και εκεί και ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο ιός ζει λιγότερο σε εμβολιασμένους από ό,τι σε ανεμβολίαστους.  

Εάν σε αυτό προσθέσει κανείς το πιο προβληματικό σημείο με τη Δέλτα, το ότι ο ιός δεν ανιχνεύεται τόσο γρήγορα όσο στις προηγούμενες «μορφές» του, εξηγούν οι επιστήμονες ξανά και ξανά, τότε είναι φανερό πως η πιθανότητα να τον μεταδώσει ένα άτομο που δεν έχει εμβολιαστεί, μέχρι να διαπιστώσει ότι προσβλήθηκε είναι πολύ μεγαλύτερη. 

Και το να θεωρείται αυτό δικαίωμα είναι εξωφρενικό όπως είναι ξεπεσμός. Στις περιπτώσεις δε επαγγελματιών υγείας -γιατρών, νοσοκόμων, οδηγών ασθενοφόρων και άλλων- είναι εγκληματικό. Και είναι κάτι που κανένας πολιτισμένος άνθρωπος ή σύνολο δεν μπορεί να παρακολουθεί απαθώς.

Πραγματικά, δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαστεί να τα γράψουμε. Όσοι τα γράφουμε, ευτυχώς οι πλείστοι, διότι είναι και μερικοί συνάδελφοι αρθρογράφοι οι οποίοι επιλέγουν να αλιεύουν αναγνώστες στα θολά νερά των αντιεμβολιαστών και του χυδαίου λαϊκισμού γενικότερα, με δεκάρικους εντυπωσιασμού και ιαχές περί «δικαιωμάτων» που δεν είναι τέτοια, όταν δεν βγάζουν λόγους απευθυνόμενοι σε ήρωες και σε διάφορους άλλους στα όρια της λογικής, ελλείψει διάθεσης ή και δυνατοτήτων. 

Αλλά δεν πειράζει. Δουλειά μας είναι να μεταφέρουμε αυτά που λένε αυτοί που γνωρίζουν, αντί να καταχρόμαστε την πολυτέλεια και το βήμα που έχουμε για να μας διαβάζουν όλο και περισσότεροι παραπληροφορώντας και παρασύροντας τον κόσμο σε μια αντίληψη αρρωστημένη για τα όριά μας σε μια οργανωμένη κοινωνία αλλά και για τις υποχρεώσεις μας. Ειδικά εν καιρώ πανδημίας.