This is not Cyprus, τελικά. This is Sparta!

Ας το παραδεχτούμε. Παρά τα -πολλά- κακά του αυτός ο #Pellotopos είναι μοναδικός. 

Αυτό δηλαδή που πολλοί Κυπραίοι λένε περήφανα, το «σαν την Κύπρον εν έσιει», είναι πέρα για πέρα αληθινό, έστω και μόνο από την ανάποδη. Εν έσιει. Αυτό όμως είναι καλό για τους άλλους, όχι για μας όπως εμείς νομίζουμε. Σκεφτήκατε να είσιεν;

Διαβάζω ξανά και ξανά τις αγαπημένες δηλώσεις του προέδρου του Συνδέσμου Κομμωτών στην Πάφο. Και εάν και επί της ουσίας μάλλον συμφωνώ, καθώς κομμωτήρια και κουρεία λαμβάνουν όλα τα μέτρα -χώρια που, τουλάχιστον οι φιλενάδες, είναι έως και εμμονικές με την υγιεινή γενικότερα- θα ήθελα πραγματικά, πραγματικά όμως, να φανταστώ πώς σκέφτηκε την ατάκα αυτή.

Αν δεν την είδατε -ή και να την είδατε αξίζει να την ξαναδείτε- η ατάκα είναι όλα τα λεφτά: «Ακόμα και οι Σπαρτιάτες», είπε, «καλλωπίζονταν πριν τη μάχη». Όχι ότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Λεωνίδα να παλεύει με τη φράντζα και να κατεβάζει καντήλια επειδή δεν στεκόταν με τον παγωμένο μέλανα ζελέ αλλά…

Όταν λέμε καλλωπίζονταν όμως, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Δεν πήγαιναν δηλαδή στον μπαρμπέρη για τους κάνει το μούσι hipster κ.λπ. Πλενόντουσαν και ήταν γενικά καθαροί, ώστε εάν πέθαιναν να μην προσβάλουν τους θεούς με την εμφάνισή τους. Όχι για να πάνε στο GNTM. 

[rml_read_more]

Και πού να του πει κιόλας κάποιος ότι ο Λυκούργος φέρεται να είχε απαγορεύσει τον καλλωπισμό και την είσοδο σε όσους ασχολούνταν μ’ αυτόν στη Σπάρτη διότι, λέει, ήταν επιπόλαια τέχνη και προκαλούσε φθορά. Πράκτορας της τροξαλίδας, το δίχως άλλο. Οι Σπαρτιάτες και οι Σπαρτιάτισσες την εποχή του Λυκούργου ήταν σαν εμάς τις μέρες της καραντίνας. 

Εξαιρουμένων βέβαια των προγόνων της Ελένης Θεοχάρους -μεγάλη Σπαρτιάτισσα στην ψυχή, μέχρι και να καεί είναι έτοιμη- οι οποίες πρέπει να κουρεύονταν μόνες τους, όπως μάλλον και η Ελένη. 

Ελλείψει τοποθέτησης από τον επαρχιακό των κομμωτών της Λεμεσού, δεν μπορώ να γνωρίζω εάν και εκεί επικρατεί η ίδια αντίληψη, μαζί με το περί Σπαρτιατών και Hair Styling επιχείρημα.

Με υπαρκτό αν και μικρό τον κίνδυνο να πέσω έξω, θα τολμήσω να υποθέσω πως και εκεί ισχύει. Ωστόσο, πιθανότερο κρίνω το σενάριο οι Λεμεσιανοί οι οποίοι σιγά-σιγά παίρνουν από εμάς τους Λευκωσιάτες το σκήπτρο της πιο αππωμένης πόλης -αν και όχι εκείνο της πιο ξενέρωτης, το έχουμε σιγουράκι αυτό- θα βλέπουν ήδη μια συνωμοσία να εξυφαίνεται εις βάρος του «διαμαντιού της Μεσογείου», όπως ανεκδιήγητα την είχε βαφτίσει κάποτε ο αγαπητός μου δήμαρχός της και φίλος, ο Ανδρέας Χρήστου.

Έχουν ένα... θέμα με την πόλη τους οι Λεμεσιανοί. Βεβαίως εκείνοι έχουν και πόλη, κάτι που δεν μπορεί να πει κανείς για το χάλι το δικό μας πλέον αλλά, ΟΚ, είναι λογικό να φτάνουν πια σε τέτοια εξτρίμ; Μιλούν για τη Λεμεσό και για τους soon-to-be πύργους-φαντάσματα (σ.σ. «πολυώροφη οικοδομή» εάν μιλάμε για τον Γαμπρό) σαν να είναι το Μανχάταν. Μπορεί βέβαια, ως συντομογραφία του «μάνα μου ίντα χαττάν».

Έτσι όπως πάνε θα γίνουν σαν τους Παφίτες που μπορεί να κάθονται σε ένα καφέ στο Λονδίνο ή ένα εστιατόριο στη Μελβούρνη και να λένε «έν' δικός μας;», εννοώντας όχι αριστερός ή δεξιός, Ε/Κ ή Τ/Κ (διότι και οι Τ/Κ Παφίτες έχουν ακριβώς το ίδιο κουσούρι και λένε την ίδια κουβέντα), με τον Παφιακό ή όχι, gay ή straight αλλά Παφίτης.

Θα σας δώσω και ένα inside tip: δεν ξέρω τι γίνεται στην Πάφο αλλά εμείς στην Κύπρο όταν ρωτάμε για το gay ή straight δεν λέμε «δικός μας», λέμε «δική μας». Είναι κωδικό. Η απάντηση είναι «όι» εάν δεν είναι και «ουυυυ!» αν είναι.  

Έτσι που λέτε. Με θετική διάθεση διότι παρότι έγινε το θαύμα και έκοψαν την παρουσία Ουγκάνων στους εκκλησιασμούς -χωρίς μάσκα μέχρι πρότινος και με το φετίχ «μμμ, θαυματουργή η κουμανταρία με τα κρουτόν, αν γλείψεις καλά το κουταλάκι που εμπούκκωσεν πριν της κοτζιάκαρης!», δεν κρίνω τα βίτσια του καθενός όχι- έχω να σας πω πως, γιορτή δική τους είναι και παραμονή δική μας.

Ειδικά διότι το μέτρο με τις εκκλησίες αφορά μόνο Λεμεσό και Πάφο. Οπουδήποτε αλλού παίζει «όριο 75 ατόμων» και βεβαίως Μαγική Κρουτονταρία από το ίδιο κουτάλι και ποτήρι, την ώρα που Πατριάρχες πεθαίνουν και Σύνοδοι ολάκερες μπαίνουν σε καραντίνα μπας και γλυτώσουν.

Μπροστά σε αυτό, για να μην είμαι και άδικος, μπροστά σε αυτή την παράνοια των Ταλιμπάν (μας) το 2020, η κουβέντα για τους Σπαρτιάτες και τα κομμωτήρια μοιάζει ακόμα πιο χαριτωμένη. 

Και σίγουρα όχι επικίνδυνη, όπως είναι η καθυστέρηση αυτού του είδους των θρησκόληπτων στην Κύπρο. Του ραγδαία αυξανόμενου είδους.