Αν δεν συζητήσουμε την κατοχή, τι θα συζητήσουμε;

Σε καταλαβαίνω, αγαπητέ μου αδελφέ. Το προχωρούν πολύ εκείνοι που κατηγορούν την Τουρκία ότι είναι κατοχική δύναμη, έτσι δεν είναι; Συσχετίζουν τα πάντα με την κατοχή. Όποια πέτρα και αν σηκώσουν, από κάτω βγαίνει η κατοχή. Το περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η ρύπανση. Ακόμα και η τροχαία κίνηση. Όλων η κατοχή είναι η αιτία. Στην υγεία, στην παιδεία. Στις εισαγωγές, στις εξαγωγές. Στη βιομηχανία. Στην εγχώρια κατανάλωση. Όσα προβλήματα υπάρχουν. Όλα οφείλονται στην κατοχή. Το γεγονός ότι είναι ασφυκτικά γεμάτες οι φυλακές μας. Η συσσώρευση στα σχολεία. Η ταλαιπωρία στα νοσοκομεία μας. Όλα όσα υπάρχουν λέω. Οι επιθέσεις, οι βιασμοί, τα μαχαιρώματα, οι ληστείες. Και τα ναρκωτικά. Είναι έργο της κατοχής λένε.

Σε καταλαβαίνω, αγαπητέ μου αδελφέ. Είσαι θυμωμένος μαζί τους. Σε εξοργίζουν. Σώνει και καλά θα μας βάλουν να καβγαδίσουμε με την Τουρκία. Θα χαλάσουν τις σχέσεις μας. Μήπως εμείς είμαστε σε θέση να καβγαδίσουμε με κοτζάμ Τουρκία; Και επιπλέον, τι φταίει η Τουρκία για όλα αυτά τα ζητήματα; Τι φταίει η κατοχή; Ιδού, έχουμε βουλή. Έχουμε πρόεδρο της δημοκρατίας. Έχουμε βουλευτές. Έχουμε υπουργούς, υφυπουργούς, διευθυντές, συμβούλους. Έχουμε πολιτικά κόμματα, συντεχνίες, οργανώσεις. Έχουμε δήμους. Αν υπάρχει συνωστισμός στα νοσοκομεία μας, στις φυλακές μας, στα σχολεία μας, τι φταίει ο καημένος ο κατακτητής; Μήπως ο κατακτητής πέταξε εκείνα τα σκουπίδια που βρίσκονται στα δάση και στις παραλίες; Μήπως η κατοχή είναι ο λόγος της βίας κατά των γυναικών; Τούτες οι παράνομες οικοδομές, τούτες οι οικοδομές που κτίζονται μέσα στα ρυάκια, στην κατοχή οφείλονται και αυτές; Ο εργάτης που πέφτει από μία οικοδομή και πεθαίνει, πέφτει και πεθαίνει λόγω της κατοχής;

[rml_read_more]

Είσαι έξυπνος, αγαπητέ μου αδελφέ. Ξέρεις πολύ καλά ότι τίποτα από αυτά δεν οφείλεται στην κατοχή. Γι’ αυτό δεν είπες έστω και μία φορά μέχρι σήμερα ότι «υπάρχει κατοχή σε αυτή τη χώρα». Και δεν λες! Μήπως επειδή φοβάσαι ότι θα βρεις τον μπελά σου; Καθόλου! Είσαι θαρραλέος εσύ! Πολύ θαρραλέος! Εκείνοι είναι οι πραγματικά δειλοί! Κρύβουν τη δειλία τους συμπεριφερόμενοι σαν να είναι θαρραλέοι! Έμειναν στο παρελθόν. Δεν ανανέωσαν τα μυαλά τους! Ακούνε ακόμα Beatles, Joan Baez και Bob Dylan. Παρακολουθούν Clark Gable και Marlon Brando. Έμειναν κολλημένοι στη μουσική των γουέστερν του Ennio Morricone. Ακόμα διηγούνται τα έπη των ληστών του χωριού Βρέτσια. Όμως, εσύ είσαι παιδί των project. Τα πλήκτρα είναι ο καλύτερός σου φίλος. Εκείνοι έγραψαν μυστικά ερωτικά γράμματα και τα έριξαν κάτω από τις πόρτες. Εσύ όμως τελειώνεις τη δουλειά με ένα πλήκτρο. Εκείνοι είναι συγκρουσιακοί. Εσύ είσαι συναινετικός. Εσύ είσαι από μια γενιά που πιστεύει ότι ακόμα και το κεφάλαιο με τον εργάτη θα μπορούσαν να είναι αδέλφια. Δεν μπορείτε να συμφωνήσετε.

Με συγχωρείς, αγαπητέ μου αδελφέ, αλλά υπάρχει κάτι το παράξενο σε αυτή την υπόθεση. Διάβασα την ιστορία των κατοχών. Πουθενά η κατάσταση δεν είναι όπως σε εμάς. Στο Παρίσι του 1940 για παράδειγμα. Μόλις οι ορδές του Χίτλερ κατέκτησαν τη Γαλλία, το μοναδικό και το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η κατοχή. Η μόνη έγνοια όλων ήταν η απαλλαγή από τη ναζιστική κατοχή. Δηλαδή, κανείς δεν συζητούσε ζητήματα όπως τα φεμινιστικά προβλήματα και οι διακρίσεις των φύλων. Δεν βρισκόταν καν στην ατζέντα η ομοφοβία. Οι οικολόγοι. Οι λάτρεις της φύσης. Οι φιλόζωοι. Όλοι είχαν επικεντρωθεί στην κατοχή. Κανείς δεν πίστευε ότι θα διορθωνόταν κάτι χωρίς την απαλλαγή από την κατοχή. Έτσι ήταν και στη Σοβιετική Ένωση. Μήπως νομίζετε ότι ο Πούσκιν διεξήγαγε διανοουμενίστικες συζητήσεις στο Λένινγκραντ, που συγκαταλεγόταν στα νούμερο ένα πολιτιστικά κέντρα του κόσμου, όταν η πόλη βρίσκονταν υπό την πολιορκία των Ναζί για εννέα μήνες; Η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στα χρόνια που ακολούθησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτές τις χώρες, που απελευθερώθηκαν εκ μέρους του Κόκκινου Στρατού, υπήρχε πλέον η σοβιετική κυριαρχία. Ο απελευθερωτής είχε μετατραπεί σε κατακτητή, ακριβώς όπως εδώ σε εμάς. Έζησαν ως δορυφόροι της Σοβιετικής Ένωσης για 44 χρόνια. Μέχρι την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η απαλλαγή από την κατοχή ήταν και το δικό τους μεγαλύτερο ντέρτι.

Σε καταλαβαίνω αγαπητέ αδελφέ. Σε αυτή τη χώρα βρίσκουν τον μπελά τους όσοι αποκαλούν την Τουρκία κατακτητή. Εσύ από τη μια δεν την αποκαλείς κατακτητή και από την άλλη προσπαθείς να φιμώσεις όσους την αποκαλούν. Δεν μπορείς να ανεχτείς όσους πηδάνε πάνω από τον πήχη που εσύ δεν μπορείς να πηδήξεις. Μόνο την προσευχή του κατακτητή μπορείς να πάρεις με τα πράγματα που ασχολείσαι, μη θέτοντας σε κανέναν κίνδυνο τη ζωή σου και μη τολμώντας να καταβάλεις κανένα τίμημα. Αν δεν συζητήσουμε την κατοχή σε αυτή τη χώρα, τι θα συζητήσουμε;