Πιο αυστηρές ποινές; Προς τι; Και για ποιους;

Αυτό μάλιστα! Αυτό είναι δίλημμα! Να περνούν αυστηρότερες ποινές για την παραβίαση των διαταγμάτων για την Covid-19 και για πρώτη φορά, μιλάω για εμένα τουλάχιστον, να μην ξέρεις: συμφωνείς ή διαφωνείς;

Επί της ουσίας ξέρεις. Εγώ τουλάχιστον, υπήρξα και σήμερα είμαι ακόμη περισσότερο –βλέποντας την αδιανόητη χαλάρωση και αντικρίζοντας με τρόμο το σημερινό, κυριολεκτικά εδώ, άνοιγμα των αεροδρομίων– υπήρξα και είμαι λοιπόν από εκείνους οι οποίοι πιστεύουν στην ανάγκη αυστηρών ελέγχων και ποινών.

Εκείνων οι οποίοι και οι οποίες δεν θα ήθελαν να στέκονται μαζί με τους «έξι» που καταψήφισαν το νομοσχέδιο –τουλάχιστον τον Κουλία και τους δύο του εδώ κουβαλητού γραφείου της νεοφασιστικής συμμορίας– ούτε σε γραμμή σούπερ μάρκετ.

Ξέρεις πού στέκεις λοιπόν. Αλλά, πώς μπορείς να δεχτείς την αύξηση των ποινών και των προστίμων και όλα τα άλλα, όταν ξέρεις πως δεν αφορούν όλους αλλά μόνο τους κοινούς θνητούς; Και γιατί να το δεχτείς;

[rml_read_more]

Διότι, μακάρι το ξέπλυμα π.χ. των μουλάδων που καλούσαν κιόλας τον κόσμο να παραβεί τα διατάγματα και τα χλεύαζαν δημοσίως να οφειλόταν μόνο στην κραυγαλέα ανικανότητα του χειρότερου γενικού εισαγγελέα των τελευταίων δεκαετιών, του κυρίου Κωστάκη.

Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε να λέγαμε πως, εντάξει, αφυπηρετεί και έτσι να αντισταθούμε στον πειρασμό να τον κράξουμε πάλι για το… θάρρος του να αποδώσει τις προάλλες την εντυπωσιακή συλλογή των αποτυχιών –και των παραλείψεών του– στους πάντες πλην του εαυτού του.

Όμως, δυστυχώς, το πράγμα είναι πολύ πιο βαθύ, είναι συστημικό και όσο κι αν ο κύριος Κωστάκης συνέπλευσε με χάρη με όλη αυτή την κατάσταση –ποιος μπορεί να ξεχάσει λ.χ. την απόφαση για τον ρατσισμό του Αρχιεπισκόπου ή την περιφρόνηση και τη μη εξέταση επίσημης καταγγελίας εναντίον του, δύο από τα πολλά– ο απερχόμενος εισαγγελέας δεν μπορεί να χρεωθεί μόνος την προκλητική και την ξεδιάντροπη διάκριση ολόκληρου του συστήματος ανάμεσα σε αυτούς τους μουλάδες και στον κοινό κοσμάκη.

Ήταν μια πράξη στην οποία δεν εδόθη η δέουσα σημασία και ακόμη λιγότερο η προσήκουσα βαρύτητα αλλά, ακριβώς κάτι τέτοιες στιγμές είναι που διαπιστώνει κανείς το βαρύτατο ατόπημα το οποίο αυτός ο κύριος αλλά και όλοι όσοι συνέπραξαν σε αυτό το αίσχος διέπραξαν, εις βάρος της αποστολής τους αλλά και της ίδιας της έννοιας της δικαιοσύνης την οποία εξευτέλισαν.

Και μάλιστα, σε ένα μέρος όπου οι θεσμοί δοκιμάζονται, η πίστη των πολιτών μειώνεται μέρα με την ημέρα και οι κίνδυνοι για τη δημοκρατία, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, αυξάνονται ραγδαία.

Γιατί λοιπόν κανείς να δεχτεί αδιαμαρτύρητα αυτές τις ποινές όταν ξέρει πως οι παπάδες μπορούν να τις παραβιάσουν όποτε γουστάρουν χωρίς καμία συνέπεια, την ώρα που ο ίδιος, εάν πέσει πάνω σε έναν δικαστή όπως εκείνος στην υπόθεση με την καραντίνα και τη «φιλενάδα» (sic), μπορεί να καταλήξει και στη φυλακή ακόμα;

Γιατί αλήθεια να δεχτεί κανείς να τον αναζητεί η Αστυνομία από το κλειστό κύκλωμα διότι πήγε σε ένα club το οποίο παραβίαζε κατ' εξακολούθηση τον νόμο, την ώρα που μετά την προσαγωγή των ιδιοκτητών του στο δικαστήριο τους εκδόθηκαν εν ριπή οφθαλμού όλες οι άδειες που δεν είχαν και το κέντρο ξαναλειτούργησε;

Οι πονηροί αποδίδουν τη συνοπτική έκδοση των αδειών και την επαναλειτουργία στην… επιφάνεια και τις διασυνδέσεις των ιδιοκτητών. Εγώ νομίζω ότι ήταν απλή σύμπτωση ή και θαύμα, ίσως. Λογικό δεν είναι;

Γιατί ο πολίτης, εδώ υπό την ιδιότητα του –τακτικού– μαλάκα της υποθέσεως να πρέπει να συναινέσει στην αύξηση των ποινών και, εάν δεν το πράξει, να βρεθεί μπροστά στο δέος –το θέτω κομψά– της συνειδητοποίησης ότι μπορεί κάποιος να τον ταυτίσει με τον Κουλία και τα ρεζιλίκια του στην ψησταριά ή με το φασισταριό του «ΕΛΑΜ»;

Και όλοι αυτοί που ψήφισαν χθες υπέρ της αυστηροποίησης του νόμου, είναι αλήθεια εντάξει με τη συνείδησή τους; Πού ήταν όλοι και όλες τους, όταν αυτή η κατάσταση τους και τις μετέτρεπε σε καραγκιόζηδες οι οποίοι ανέχονται να ψηφίζουν νόμους σιωπώντας την ώρα που επιβεβαιωνόταν πανηγυρικά ότι κάποιοι, προκλητικά μάλιστα, είναι υπεράνω των νόμων αυτών;

Πόση αξιοπρέπεια τους απέμεινε στα μάτια του κόσμου που σκέφτεται και δεν καταπίνει αμάσητη αυτή τη διαπλοκή, είτε με τον κλήρο, είτε με οικονομικά συμφέροντα, είτε…;

Θα έλεγα, λοιπόν, πως το δικό μου συμπέρασμα είναι αυτό. Ο νόμος υπάρχει λόγος να ψηφίζεται, να απολαύει σεβασμού και όλα τα άλλα, μόνο όταν μας αφορά όλους. Όταν κάποιοι είναι υπεράνω, δεν είναι παρά ένα παλιόχαρτο χωρίς καμία αξία.

Τους δε κανονισμούς για την Covid-19 αξίζει να τους εφαρμόζουμε ευλαβικά –τώρα ακόμα περισσότερο– για το κοινό αγαθό της δημόσιας υγείας και ασφάλειας και γιατί το μυαλό μας μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό είναι αυτό για εμάς και τους γύρω μας.

Όχι για τον νόμο. Ούτε βέβαια και για αυτό το θλιβερό είδος με τις επιλεκτικές του ευαισθησίες και την αυστηρότητά του η οποία εξαντλείται εκεί που φτάνουν και μπορούν. Τέτοιοι πολιτικοί και άρχοντες γινόμαστε όλοι.