Ρατσισμός είπατε;

Σε αυτή τη χώρα δολοφονήθηκαν πολλοί Έλληνες επειδή ήταν Έλληνες. Δολοφονήθηκαν και πολλοί Τούρκοι επειδή ήταν Τούρκοι. Όλοι οι δολοφονηθέντες ήταν Κύπριοι. Όμως, δυστυχώς αυτό δεν ήταν αρκετό να τους ενώσει. Επικράτησε ο ρατσισμός. Υπερίσχυσε του κυπριωτισμού. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος ρατσισμός στο νησί μας. Ο ρατσισμός του Τούρκου κατά του Έλληνα και του Έλληνα κατά του Τούρκου. Ακόμα δεν κατέστη δυνατόν να ξεπεραστεί. Και ακόμα δεν ξεπεράστηκε.

Ύστερα ήρθαν οι εκ Τουρκίας. Ύστερα οι Κούρδοι. Ύστερα οι Αφρικανοί. Ύστερα οι Ασιάτες. Οι Πακιστανοί. Οι Σριλανκέζοι. Οι Τουρκμένοι. Οι Βιετναμέζοι. Σμίξαμε. Μαζευτήκαμε στο κατεχόμενο βόρειο μισό του νησιού.

Υπήρχαν μαύροι άνθρωποι και στα χρόνια πριν από το 1974 στην Κύπρο. Κανείς δεν τους αποκαλούσε Αφρικανούς. Αποκαλούσαν τους άνδρες «αράπηδες» και τις γυναίκες «δούλες». Ο Αράπης ο Ομέρ. Ο Αράπης ο Γιασάρ. Ήταν αξέχαστοι ποδοσφαιριστές των γηπέδων μας. Δεν θυμάμαι να τους είχε συμπεριφερθεί κανείς ρατσιστικά. Για παράδειγμα, δεν είδα ποτέ εδώ ένα γεγονός όπως αυτό που θυμάμαι που έγινα μάρτυράς του στη Μόσχα. Πήγαινα στο μετρό «Καρλ Μαρξ» που είναι το κοντινότερο στην Κόκκινη Πλατεία. Μαζί με τον Νιγηριανό μου φίλο Γκόντγουιν. Μπροστά μας υπήρχε ένας Ρώσος χωρικός με τον γιο του που ήταν 7-8 χρόνων. Ξαφνικά γύρισε προς τα πίσω. Με το δάχτυλό του έδειξε τον Γκόντγουιν που ήταν δίπλα μου. «Κοίτα, κοίτα», είπε. Ο Γκόντγουιν θίχτηκε πολύ από αυτή την προσβολή, αλλά δεν είπε τίποτα. Μια μέρα ρώτησα έναν φίλο μου από τη Μόσχα: «Δεν υπάρχει ρατσισμός στη Σοβιετική Ένωση, έτσι δεν είναι;» Ήταν ενδιαφέρουσα η απάντησή του: «Αν υπήρχαν εδώ σε εμάς τόσοι άνθρωποι από τη μαύρη φυλή όσοι στην Αμερική, θα υπήρχε και εδώ ρατσισμός».

[rml_read_more]

Η κοινότητά μας είδε τον πραγματικό ρατσισμό μετά το 1974. Υποδαύλισε πιο πολύ τον ρατσισμό η τουρκική εισβολή και κατοχή. Και στις δύο πλευρές του νησιού. Για παράδειγμα, κατά την γνώμη μου, όλα τα σύμβολα που αντιπροσωπεύουν τη φυλή, μυρίζουν ρατσισμό. Ένα από τα πιο διαλεχτά παραδείγματα ρατσισμού είναι η τεράστια σημαία στον Πενταδάκτυλο. Και κάνουν τα στραβά μάτια ενσυνείδητα όσοι δεν αγωνίζονται για να φύγει αυτή η σημαία. Ρατσιστικό είναι και το άγαλμα του Ατατούκ, που υποδέχεται πάνω στο άλογο κρατώντας σπαθί τους Ελληνοκύπριους οι οποίοι περνούν στον βορρά από την πύλη της Κέρμιας. Και γι’ αυτό δεν λέει κανείς τίποτα! Όλοι σιωπούν και για τους εορτασμούς της 20ής Ιουλίου που κτίστηκαν με ρατσισμό από την αρχή μέχρι το τέλος. Αποκαλούν «οπαδούς των Ελλήνων» όσους λένε και γράφουν την αλήθεια. Υπάρχουν δύο σημαίες σε κάθε πολιτική αρχή και στο γραφείο του ηγέτη του κάθε πολιτικού κόμματος: Η τουρκική σημαία και η σημαία της ΤΔΒΚ. Στο βήμα στα συλλαλητήρια τυλίγονται αυτές οι δύο σημαίες.

Ο εκ Τουρκίας πληθυσμός που ήρθε μετά το 1974 έγινε πολλαπλάσιος των ντόπιων Τουρκοκυπρίων. Αληθεύει ότι κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πόσο πολλαπλάσιος είναι, αλλά όλοι είναι βέβαιοι πως είναι τουλάχιστον 3-4 φορές. Ξαφνικά άρχισε μια συζήτηση. Οι Τουρκοκύπριοι συμπεριφέρονται με ρατσισμό, λέει, έναντι των εκ Τουρκίας. Τους αποκλείουν και τους περιφρονούν, λέει! Προσάπτουν «κυπριακό εθνικισμό» σε αυτή την ομάδα στην οποία συμπεριλαμβάνομαι και εγώ! Και μάλιστα, αυτό το κάνουν άτομα γνωστά ως αριστερά και προοδευτικά. Δεν μπόρεσαν καν να καταλάβουν ότι ο δικός μας καβγάς είναι με την κυβέρνηση στην Άγκυρα που εφαρμόζει αυτή την ενσυνείδητη πολιτική μεταφοράς πληθυσμού και όχι με εκείνους που έρχονται εδώ. Τελειώσαμε, αφανιστήκαμε ως κοινότητα. Δεν μπορούμε καν να αναπνεύσουμε. Και εκείνοι τι έγνοια έχουν; Υπάρχουν και κάποιοι που αξιολογούν τα πάντα ως προς τους εργαζόμενους, δηλαδή ιδεολογικά. Αυτοί δεν κοιτάνε το ζήτημα καθόλου ως θέμα ανάμεσα στους εκ Τουρκίας και τους Κύπριους. Το κοιτάνε μόνο ως εργάτες-εργαζόμενοι. Και μας αποκαλούν και αυτοί «Κύπριους εθνικιστές». Δηλαδή, είμαστε ρατσιστές και κατά τη δική τους γνώμη.

Ένα άλλο διαλεχτό παράδειγμα του ρατσισμού είναι οι Κούρδοι. Δεν έμεινε κακό που δεν τους έγινε από τη διοίκηση εδώ. Κάποιος συλλαμβάνεται επειδή ακούει κουρδικά τραγούδια. Συλλαμβάνεται επειδή βρέθηκαν στο σπίτι του ανεπιθύμητα βιβλία και αφίσες. Γίνεται έφοδος στα σπίτια τους από την αστυνομία. Κάποιους τους φορτώνουν άρον - άρον στο καράβι, τους στέλνουν πίσω στην Τουρκία και τους παραδίδουν ως ένοχους στην τουρκική αστυνομία. Κανείς άλλος εκτός από την εφημερίδα «Αφρίκα» δεν υποστηρίζει τους καταπιεσμένους Κούρδους

Ανάμεσά μας υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός εκπροσώπων της μαύρης φυλής. Φοιτητές γραμμένοι στα πανεπιστήμια. Αν κάποιος διαπράξει ένα αδίκημα και πάει στο αστυνομικό τμήμα, δεν του δίδεται καν διερμηνέας. Η αστυνομία κάνει επιχειρήσεις που τις ονομάζει επιχειρήσεις ησυχίας και τους συμπεριφέρεται σχεδόν σαν την αστυνομία στην Αμερική. Εδώ κάποιοι βουλιάζουν στο βούρκο. Πορνεία. Βρόμικο χρήμα. Και κάποιοι ζουν μέσα σε πλήρως άθλιες συνθήκες. Ακριβώς όπως τους Ασιάτες που τυγχάνει εκμετάλλευσης ο μόχθος τους.

Υπάρχουν αμέτρητες οργανώσεις πολιτών μέσα στην κοινότητά μας. Και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν λέει και πολλά γι’ αυτά!