Σε τι διαφέρει αυτό από την Αννίτα Πάνια;

Καλός μου φίλος και συνάδελφος μού το έθεσε χθες με τον καλύτερο τρόπο, απευθύνοντάς μου το ακόλουθο ερώτημα: «Δηλαδή, ποια διαφορά έχει μια συνέντευξη του Μόρφου από την εκπομπή της Αννίτας Πάνια;».

Και ομολογώ, ότι είχε δίκιο. Το να βγάζεις έναν άνθρωπο ο οποίος ολοφάνερα δεν είναι καλά στην τηλεόραση είναι ένα ζήτημα από μόνο του. Αν υπάρχει διαφορά εδώ; Υπάρχει τουλάχιστον μία και βασική.

Η εξής: το να βγάζεις κάποιον ο οποίος δεν είναι καλά σκέτο είναι διαφορετικό από το να βγάζεις κάποιον ο οποίος δεν είναι καλά και όλη η προσέγγιση δεν τον παρουσιάζει ως κάποιον που δεν είναι καλά για να κάνει χάζι -όσο απαράδεκτο κι αν είναι- ο κόσμος, αλλά ως κάποιον όπως όλοι οι άλλοι.

Εδώ δε, το κλειδί είναι το ράσο. Διότι σε αυτήν τη χώρα σε ό,τι κι αν φορέσει κανείς, ο κόσμος αυτό βλέπει, όχι το περιεχόμενο. Και σε καιρούς όπως αυτοί, δεν προσφέρεις καμία μα καμία υπηρεσία.

[rml_read_more]

Οι συνάδελφοι και φίλοι της συγκεκριμένης εκπομπής είμαι βέβαιος ότι θυμούνται εγκωμιαστικά σχόλια τα οποία έχω κάνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για άλλες εκπομπές τους στο παρελθόν, τις οποίες είχα βρει εξαιρετικές και έτσι είμαι σίγουρος ότι αντιλαμβάνονται πως τα σχόλιά μου δεν έχουν προσωπική αφετηρία.

Άριστες είναι οι σχέσεις μου με όλους τους. Είναι, όμως, νομίζω ευθύνη όλων μας να προστατεύουμε την κοινή λογική και να είμαστε σε θέση να καταλαβαίνουμε πότε ένας άνθρωπος, είτε διατηρεί το όποιο αξίωμά του είτε όχι, είναι σε θέση να μιλά δημόσια -όταν γνωρίζουμε ότι επηρεάζονται άνθρωποι και οι ζωές τους- και όταν το ράσο εδώ περνάει, δυστυχώς όσο και αδιανόητα το 2020, τα μηνύματά του σε μια μερίδα του κόσμου.

Τα απανωτά επεισόδια με τον Μόρφου, από τις παραληρηματικές του «προφητείες» για τη συντέλεια του Κόσμου, την εξήγηση της ομοφυλοφιλίας ως… τιμωρίας για πρωκτικό σεξ στην εγκυμοσύνη, τα όσα απαίσια είχε πει για τα θύματα του Μεταξά πέρσι, την αηδιαστική του προσέγγιση στις γυναίκες και τόσα άλλα αδιανόητα, μέχρι την προκλητική στάση του στην πανδημία και τα όσα είπε και έκανε εκεί, όλα αυτά λοιπόν παραπέμπουν σε έναν βαθύτατα διαταραγμένο άνθρωπο.

Σε χώρες σοβαρές, με εκκλησιαστικές αρχές οι οποίες ζουν πιο κοντά έστω στην εποχή τους και σίγουρα όχι στον Μεσαίωνα όπως οι «δικοί μας», θα είχαν φροντίσει να του εξασφαλίσουν την ιατρική βοήθεια και τη φαρμακευτική αγωγή που χρειάζεται.

Εδώ, ουδείς ενδιαφέρεται και είναι θλιβερό. Από αυτό όμως το σημείο μέχρι και την κανονικοποίηση της ανισορροπίας του ανθρώπου υπάρχει μια απόσταση τεράστια. Και όταν -κακώς- καλύπτεται οφείλουμε να προβληματιστούμε. Όλοι μας.

Ακόμη περισσότερο που η Κύπρος είναι μια χώρα, δυστυχώς, στην οποία ο κόσμος αγνοεί αμήχανα, μονίμως και με άποψη ό,τι έχει να κάνει με την ψυχική υγεία.

Μια χώρα στην οποία ακόμη και τα αντικαταθλιπτικά είναι ταμπού, τόσο μάλιστα που πολλοί άνθρωποι δηλώνουν περήφανα ότι παίρνουν «τα φυτικά» (ό,τι κι αν είναι αυτό) ή βλακείες της «ομοιοπαθητικής» ή και διάφορα ελαιόλαδα και άλλα… κουζινικά από τα μοναστήρια (!..) προκειμένου να εξηγήσουν ότι ΔΕΝ πάνε στον γιατρό και ΔΕΝ παίρνουν τα φάρμακα, προσπαθώντας να αποφύγουν το στίγμα που ακόμα υπάρχει σε αυτήν την πρωτόγονη και την περήφανα απαίδευτη κοινωνία. Τη θλιβερή.

Και όταν αυτά συμβαίνουν, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει ούτε να μας προκαλεί την παραμικρή εντύπωση που η άρνηση αυτής της κοινωνίας να δει ψύχραιμα όλα αυτά τα «μικρά» -για εκείνην, όχι για όσους τα περάσαμε- την οδηγεί στο σημείο να αντιμετωπίζει αμήχανα αλλά με την ίδια κατάσταση άρνησης σοβαρά ζητήματα και πρόσωπα του δημόσιου βίου της τα οποία έχουν αποκολληθεί από την πραγματικότητα και χρειάζονται άμεσα βοήθεια.

Η χώρα μας κυβερνήθηκε από τέτοιους ανθρώπους. Επειδή έχουν πεθάνει, δεν θα επεκταθώ, αλλά ξέρετε τι; Όλοι και όλες καταλαβαίνετε σε ποιους αναφέρομαι. Απίστευτο δεν είναι; Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου έκανε πλάκα μαζί τους -όταν σε κυβερνούν δεν ξέρω πόσο έξυπνο είναι κιόλας- και ένα άλλο μέρος τους πίστευε και τους δόξαζε. Και το κάνει ακόμα.

Εδώ είναι το θέμα. Και ειδικά σε μια εποχή όπου η πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με την ισοπέδωση των πάντων έχει βάλει όχι μόνο την αλήθεια και τα γεγονότα αλλά και την ίδια τη λογική στη γωνία και γονατίζει στον λαιμό της, οι δημοσιογράφοι αλλά και όλοι μας έχουμε καθήκον να στεκόμαστε στην πλευρά της κοινής λογικής, της επιστήμης και της σοβαρότητας.

Έχουμε ευθύνη να μην κανονικοποιούμε τον Μεσαίωνα, τον παραλογισμό, τη βλακεία ή και την κλινική πια ανισορροπία αλλά και ό,τι άλλο με τρόμο είδαμε να παρασύρει ολοένα και μεγαλύτερα πλήθη τα τελευταία χρόνια και την περίοδο της καραντίνας να φτάνει σε επικίνδυνα για όλους μας σημεία.

Η διαφορά λοιπόν με την Πάνια είναι μία και μοναδική, αλλά από εκεί ξεκινούν αμέτρητες άλλες: το ότι δεν πρέπει να κάνεις πλάκα με τον Μόρφου και τον όποιον άλλον διαταραγμένο άνθρωπο δεν είναι θέμα ηθικής απλώς, όπως στην Πάνια.

Διότι η αποκόλληση από τη λογική και η διάδοση αντιλήψεων, όχι μόνο ρατσιστικών και τοξικών αλλά και παράλογων και παρανοϊκών, ενίοτε επί των οποίων -και μόνο πια- διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος για ένα εφιαλτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας, είναι απειλή για όλους. Ευθύνη, σοβαρότητα και επάρκεια.

Έτσι θα το συνόψιζα, αγαπητοί συνάδελφοι.