Η κοινωνική αποστασιοποίηση θα σμικρυνθεί, η πολιτική αποστασιοποίηση θα διευρυνθεί

Είναι φανερό τι θα γίνει στο τέλος. Θα πουν, εντάξει μέχρι εδώ. Μπορείτε να κυκλοφορείτε πλέον. Μπορείτε να ανοίξετε τα καταστήματά σας. Μπορείτε να πάτε στους χώρους εργασίας σας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα επιστρέψουν στα γραφεία τους. Θα ανοίξει το παντοπωλείο. Θα στηθεί ανοικτό παζάρι. Θα επαναρχίσουν τα δρομολόγια των αεροπλάνων και των πλοίων. Όμως, δεν θα μπορείτε να βγάλετε τις μάσκες σας άμα δεν σας πουν βγάλτε τες. Θα διατηρήσετε την κοινωνική αποστασιοποίηση. Γιατί; Διότι δεν θα έχουν τελειώσει όλα ακόμα. Αυτά θα γίνουν προτού υπάρξει εκατό τοις εκατό βελτίωση. Άλλωστε μην περιμένετε να υπάρξει τέτοια βελτίωση. Δεν είναι δυνατόν. Όμως, δεν είναι δυνατόν να κλειστείτε στα σπίτια σας και να μείνετε εκεί για μακρό χρονικό διάστημα. Δηλαδή, εμπεριέχει ρίσκο η άρση των απαγορεύσεων. Όμως, μήπως υπάρχει άλλος τρόπος; Όσοι μολύνονται θα μεταφέρονται στο νοσοκομείο. Πάλι θα γίνονται τεστ. Θα ακούσουμε πολλές φορές ακόμα τις λέξεις θετικό και αρνητικό. Οι υφιστάμενες απαγορεύσεις ήταν για να μην υπάρχει επαφή από την μια και για να μην υπάρξει κοσμοσυρροή στα νοσοκομεία από την άλλη. Καταβλήθηκε προσπάθεια μείωσης της διάδοσης του ιού. Όμως, άδικα περιμένουν κάποιοι τον εξ ολοκλήρου αφανισμό του.

Πρώτη φορά στην ιστορία μας περνούμε μια τέτοια περίοδο. Είναι κάτι στο οποίο δεν είμαστε καθόλου συνηθισμένοι. Ποιος θα διανοείτο ότι θα μέναμε κλεισμένοι στα σπίτια μας για τόσο χρονικό διάστημα; Αν ήταν μερικές μέρες, εντάξει. Όμως πέρασε ένας μήνας. Μήπως είναι εύκολο να συνεχίσουμε από εκεί όπου μείναμε;

[rml_read_more]

Οι εικόνες της ζωής μας πριν από τον κορωνοϊό πάλιωσαν τόσο όσο οι εικόνες της ζωής μας από το 1974. Υπάρχουν πολύ θλιβερές και πολύ στενάχωρες εικόνες. Άνθρωποι που δεν μπορούν να αγκαλιάσουν και να φιλήσουν τη μάνα και τον πατέρα τους. Που δεν μπορούν να πλησιάσουν τη γιαγιά και τον παππού τους. Το παιδί που παίρνει φαγητό στη μητέρα του το αφήνει στην πόρτα. Η μητέρα του το χαιρετά από το μπαλκόνι. Μου θυμίζει εκείνες τις σκηνές που με συγκίνησαν πολύ στην ταινία «Μπεν Χουρ». Στην ταινία υπάρχουν λεπροί. Σε μια σπηλιά σε ένα μέρος έρημο έξω από την πόλη. Είναι καλυμμένα τα χέρια, το πρόσωπό τους, όλο τους το σώμα. Εκείνοι που τους παίρνουν φαγητό το αφήνουν στην πόρτα της σπηλιάς. Δεν αγκαλιάζονται και δεν μιλούν. Κοιτάνε από μακριά.

Στην ταινία υπήρχε και ο Ιησούς φυσικά. Ο Ιησούς που με ένα άγγιγμα, ακόμα και με τον ίσκιο του γιάτρευε τους λεπρούς. «Είμαι ο γιος του Θεού», είπε. «Πατέρα», είπε. Και γι’ αυτό σταυρώθηκε με καρφιά στις παλάμες και στα πόδια. Καθώς άφηνε την τελευταία του πνοή στον σταυρό, παραπονέθηκε στον Θεό. «Γιατί με άφησες μόνο;», είπε. Αλλά προσευχήθηκε και για τους Ρωμαίους στρατιώτες που τον σταύρωσαν: «Θεέ μου συγχώρεσέ τους. Δεν ξέρουν τι κάνουν».

Σαν να έχουμε επιστρέψει στους λεπρούς. Δεν μπορείς να αγκαλιάσεις και να φιλήσεις τους ηλικιωμένους γονείς σου. Όμως διαφέρει πολύ από τη λέπρα. Τους λεπρούς δεν τους πλησίαζαν επειδή ήταν λεπροί. Τώρα όμως υπάρχει μόνο μία υποψία. Ο φόβος της μόλυνσης και της μετάδοσης. Κανένας από εμάς δεν είναι βέβαιος ότι δεν είναι άρρωστος άμα δεν κάνει το τεστ. Νομίζω ότι ουδέποτε θα μπορέσουμε να είμαστε βέβαιοι. Αν είναι αλήθεια όσα λέγονται, μπορεί να μας μολύνει η ασθένεια χωρίς να εμφανίσει κανένα σύμπτωμα. Η μητέρα μου πέθανε. Και ο πατέρας μου. Αλλά αν ζούσαν, δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να αφήσω φαγητό στην πόρτα τους και να φύγω. Δεν επικρίνω όσους το κάνουν αυτό. Είμαι βέβαιος ότι νιώθουν βαθύ πόνο όσοι αναγκάζονται να το κάνουν αυτό. Αυτή είναι μια από τις πιο θλιβερές πτυχές του μπελά του ιού.

Αν επιστρέψουμε στη φυσιολογική ζωή, θα επιστρέψουμε με μάσκες και ακόμα και με γάντια. Πότε θα απαλλαχτούμε από αυτά; Δεν μπορώ να το ξέρω. Σίγουρα όταν πλέον δεν θα υπάρχει κανένας ασθενής με κορωνοϊό. Τώρα είμαστε μόνοι ακόμα και στις κηδείες μας. Σιγά σιγά θα αυξηθούμε. Σιγά σιγά θα μικρύνουμε την κοινωνική αποστασιοποίηση μεταξύ μας. Αλλά θα μείνει η απόσταση που κτίσαμε με κάποια άτομα αυτή την περίοδο. Μάλιστα, θα διευρυνθεί πιο πολύ. Σε έκτακτες καταστάσεις εμφανίζεται το πραγματικό πρόσωπο όλων. Δεν μπορούν να κρυφτούν, ακόμα κι αν φορέσουν μάσκες. Ως γνωστόν ρωτούν «τι έκανες στον πόλεμο;». Τώρα θα ρωτούν και «τι έκανες την περίοδο του κορωνοϊού;». Χρωστάμε πολλά στους γιατρούς που εργάζονται με αυτοθυσία κάνοντας τη νύχτα μέρα και δεν φεύγουν από το προσκεφάλι των ασθενών ρισκάροντας να μολυνθούν και οι ίδιοι. Όμως, δεν χρωστάμε στους πολιτικούς μας. Ακόμα και σε μια τέτοια περίοδο εκείνοι δεν παρέλειψαν να κάνουν πολιτικούς υπολογισμούς. Αν δεν τους πίεζαν οι γιατροί μας, θα μπορούσαν να έπαιρναν πιο λανθασμένους δρόμους.

Έτσι πέρασε και αυτή η άνοιξη. Η Μεσαριά ξεράθηκε χωρίς να μπορέσει να δει το κίτρινό της χρώμα. Το καλοκαίρι ήρθε. Στην Αμερική πέθαναν σαράντα χιλιάδες άνθρωποι, στην Ιταλία είκοσι πέντε χιλιάδες, στην Ισπανία είκοσι χιλιάδες και στη Γαλλία πέραν των είκοσι χιλιάδων. Ο αριθμός των νεκρών μόνο σε πέντε χώρες ξεπέρασε τις εκατό χιλιάδες. Πέρασε η μπογιά των μασκοφόρων άγνωστων δολοφόνων. Τώρα όλοι είναι μασκοφόροι. Πώς θα ξεχωρίζουμε τους δολοφόνους;