Η εισβολή και τα προβλήματα του Πενταδακτύλου

Σαράντα εννέα χρόνια μετά το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί δεν είναι αν θέλουμε λύση του Κυπριακού. Όλοι λέμε ότι θέλουμε λύση. Ακόμα και αυτοί που δεν θέλουν. Και ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Μαρίνος Σιζόπουλος και ο Ζαχαρίας Κουλίας και ο Ταγίπ Ερντογάν και ο Νίκος Χριστοδουλίδης, αν κρίνουμε απ' όσα ακούσαμε τις τελευταίες μέρες των θλιβερών επετείων, θέλουν λύση.

Το πραγματικό ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί στον καθένα από μας δεν είναι αν θέλουμε, αλλά αν μπορούμε, και κυρίως πώς να λύσουμε το Κυπριακό. Όλοι προσπαθούμε βέβαια ακολουθώντας διάφορες προσεγγίσεις.

Υπάρχουν για παράδειγμα κάποιοι που μιλούν για λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, για δύο κράτη και επιστροφή στις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, για ένωση, και άλλες λύσεις που προτείνουν συνήθως κάποιοι πολιτικάντηδες.

Αυτά βεβαίως δεν τα λέει κανένας στην περίοδο των επετείων. Αυτήν την περίοδο κατά την οποία ξεδιπλώνεται και λίγο το συναίσθημα όλοι καταλαβαίνουμε τι πραγματικά προτείνουν και υποστηρίζουν οι πατριώτες αυτής της χώρας.

Δεν κατηγορούμε κανέναν εδώ, αλλά οφείλουμε να αναφέρουμε για ιστορικούς λόγους ότι οι διάφοροι πολιτικοί, ποιητές, ιερείς και τραγουδιστές, οι οποίοι βασικά θκιανεύκουν εδώ και κανέναν αιώνα τον κυπριακό λαό σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, είναι οι πιο δημοφιλείς στη χώρα μας. Πολιτικά ομιλούντες τελικά γίνεται αυτό που θέλουν.

Οικολογική προσέγγιση

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, πάντα ευαίσθητος και παραπονιάρης, πόσταρε προχθές το ποίημα του Μόντη για τον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο, παραπονούμενος και αυτός μαζί με τον ποιητή για τη μη λύση, και κυρίως για τη διαιώνιση του προβλήματός μας. Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για μια οικολογική πατριωτική προσέγγιση την οποία θα ζήλευε και ο φίλτατος εθνοπρασινοφρουρός Γιώργος Περδίκης.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όπως αυτό καταγράφεται από Κύπριο ποιητή μας, είναι ότι τον Πενταδάκτυλο... τον βλέπουμε. Στο ποίημά του «Γράμμα προς τη Μητέρα», ο Μόντης, ο οποίος μέχρι το τέλος της ζωής του κάτι δεν έβλεπε καλά αφού θεωρούσε τον Γρίβα τον μεγαλύτερο πατριώτη που γέννησε η Κύπρος, μας λέει:

Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα.

Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε,

στο κάτω-κάτω την Κερύνεια δεν τη βλέπουμε,

την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε,

όμως αυτός είν' εκεί απέναντί μας,

όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας,

και μας κοιτάζει, και μας κοιτάζει μ' έναν τρόπο…

και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας,

όμως αυτός είν' εκεί απέναντί μας,

Και λέει: «Λοιπόν»; και μας ρωτά: «Λοιπόν»;

Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον Μόντη, αλλά και τον Νικόλα Παπαδόπουλο είναι ότι τον Πενταδάκτυλο τον βλέπουμε. Δεν μπορούσε ο αθεόφοβος ο Πενταδάκτυλος να είναι φλατ, όπως η Μόρφου και το Βαρώσι; Να μην τον βλέπουμε σιόρ, να μην μας ενοχλεί με την παρουσία του. Να μην μας μουντζώνει καθημερινά.

Με τον Πενταδάκτυλο βέβαια ο Μόντης αλλά και ο Νικόλας Παπαδόπουλος έχουν κι άλλα προβλήματα. Διότι ο ένας στον Παράδεισο και ο άλλος σε μια σπιταρόνα-κάστρο 1.000 τετραγωνικών του φωνάζουν, του Πενταδακτύλου, αλλά αυτός δεν ακούει. Μιλάμε για ένα βουνό κουφό και σίγουρα κακομαθημένο. Του φωνάζουν:

«Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισέ τους, Πενταδάκτυλέ μου».

Αυτός όμως, ο Πενταδάκτυλος... το κέρατό του, δεν κουνά την πλάτη του. Απεναντίας, αφήνει τους Τούρκους να ψήνουν τα αρνίσια τους σουβλάκια στο δάσος της Χαλεύκας και της Καντάρας, τους αφήνει να στυλώνουν την πότσα με το αϊράνι και να δροσίζονται κάτω από τη σκιά του Κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα. Χωρίς να κάνει τίποτα. Ούτε το μικρό δαχτυλάκι του Διγενή Ακρίτα δεν κουνά ο κύριος Πενταδάκτυλος, ίσως γι' αυτό ο Μόντης τον παρατά, κατηφορίζει προς τις βόρειες παρυφές του και αρχίζει να φωνάζει κατά θάλασσα μεριά. «Πώς μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας; Πώς μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας;»

Έχουμε την εντύπωση ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος στο πλαίσιο ενός μαθήματος αυτογνωσίας και οικολογικής αναζήτησης οφείλει να ρωτήσει τις χελώνες Καρέτα-καρέτα. Πώς μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας; Μας χρωστά μια απάντηση.

Μετεωρολογική προσέγγιση

Πέρα από τις οικολογικές και εν γένει βουκολικές πατριωτικές στάσεις του Μόντη και του Νικόλα Παπαδόπουλου, υπάρχει και η πατριωτική μετεωρολογική προσέγγιση. Την εκπροσωπεί πλήρως ο διαλεκτολογικός μας ποιητής Δημήτρης Λιπέρτης και στηρίζεται στην παντοδυναμία του ανέμου και εν γένει της αιολικής ενέργειας. Τι μας είπε ο Λιπέρτης και έκτοτε τραγουδά ο Νταλάρας και μαζί του ο Ζαχαρίας Κουλίας σε φάλτσο μινόρε;

Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσει ένας αέρας

στουν τον τόπον πόν' καμένος τζι εν θωρεί ποττέ δροσιάν,

για να φέξει καρτερούμεν το φως τζείνης της ημέρας,

ποννά φέρει στον καθέναν τζαι χαράν τζαι ποσπασιάν.

Περιμένουμε εν ολίγοις εμείς οι Κυπραίοι να χτυπήσει τη χώρα κανένας τυφώνας, κανένας κυκλώνας, κανένας ανεμοστρόβιλος και να πάρει και να σηκώσει μέσα στη δίνη του τα στρατεύματα κατοχής, τα τανκ και τα αεροπλάνα και να μας απελευθερώσει. Να πει στην κατοχή «άνεμο στη βράκα σου τζι αέρα στα πανιά σου», να ξεκουμπιστεί από την Κύπρο. Ο εχθρός στη θάλασσα. Μόνο που η μεγάλη τσαρίνα Αικατερίνη μας πρόλαβε: «Όταν φυσάει ένας δυνατός αέρας, αυτό συνήθως είτε εξάπτει τη φαντασία, είτε μας φέρνει πονοκέφαλο».

Οι μέλισσες

Πιείτε ένα Algofen να συνεχίσουμε, διότι υπάρχουν και οι μέλισσες του βασιλιά της Σαλαμίνας Ονήσιλου. Οι μέλισσες, πέρα από το μέλι που παράγουν, έχουν να κάνουν και με την παχυδερμία και εν πολλοίς τη γαουροσύνη μας ως λαού. Από το 1964 λέει ο ποιητής μας Παντελής Μηχανικός, ο Ονήσιλος, ο ιστορικός αυτός βασιλιάς της Αμμοχώστου του οποίου οι Λεμεσιανοί της Αμαθούντας του έκοψαν το κεφάλι και το τοποθέτησαν στα τείχη της πόλης διότι ήθελε να αντισταθεί στους Πέρσες που ήταν οι Τούρκοι της εποχής του, μας προειδοποιούσε: «Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα χωρίς τίποτα να νιώσουμε. Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων έφτασε στη Σαλαμίνα, φρύαξε ο Ονήσιλος».

Μπορεί να φρύαξε ο Ονήσιλος αλλά στα μικρά παπάρια του ο Νίκαρος. «Η Λεμεσός πετά βροντοφώναξε» και αφού εστύλωσε μια πότσα τσάι σπατζιά κάλεσε εθνικό πατριωτικό συμβούλιο».

Ο μακροχρόνιος

Το πανίσχυρο εθνικό πατριωτικό συμβούλιο της χώρας καθορίζει μακροπρόθεσμα την πολιτική της Κύπρου στη βάση του μακροχρόνιου αγώνα που αποφασίστηκε ότι θα διεξάγουμε. Ο μακροχρόνιος ανήκει στις λεγόμενες υποθήκες του Προέδρου Μακαρίου, έχει να κάνει με την τακτική της «πρόταξης» του Σπύρου Κυπριανού και το «βροντερό 'Όχι'» του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ο μακροχρόνιος είναι ο αγώνας που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση του Κυπραίου. Ο οποίος δεν καϊλά, δεν κύπτει τον αυχένα, δεν ορρωδεί προ ουδενός... και γενικά δεν κάνει τίποτα μέχρι να του τα πάρουν όλα. Μέχρι να κτίσουν και το τελευταίο στρέμμα στην Κερύνεια, μέχρι να τσιμεντώσουν και το τελευταίο τετραγωνικό μέτρο της παραλίας από τη Σαλαμίνα μέχρι το Μπογάζι, ο Κυπραίος δεν ξεχνά και αγωνίζεται.

Το DNA
Υπάρχει λόγος. Το δικό μας πατριωτικό DNA είναι διαφορετικό και συνάμα μοναδικό. Βρίσκεται σε συνεννόηση με όλα τα στοιχεία της φύσης. Με τα βουνά, τις θάλασσές μας, τις χελώνες, τα ζωύφια και τις μέλισσες. Δεν έχει νόημα να αγωνιζόμαστε για το αύριο και το μεθαύριο. Θέλουμε μακροχρόνιους αγώνες, διότι όπως προφήτεψαν και όλοι οι άγιοι πατέρες, ο άγιος Μόρφου και η αγία Θεονίτσα από το χωριό Μαρούλι στη βορειοδυτική Εύβοια, «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι». Χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Χωρίς καν να ανασηκώσει την πλάτη του ο Πενταδάκτυλος.