Νικόλας Κοθόρνου Παπαδόπουλος

Η θεωρία του Ηράκλειτου ότι τα πάντα ρει, δηλαδή όλα βρίσκονται σε μια συνεχή ροή, δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στη φύση. Επηρεάζει καταλυτικά την ανθρώπινη σκέψη και δη τις πολιτικές αποφάσεις.

Το να είναι ένας Κύπριος πολιτικός ευέλικτος και προσαρμοστικός δεν είναι κακό. Η περίπτωση του Νικόλα Παπαδόπουλου, βέβαια, είναι διαφορετική. Πρόκειται για έναν πολιτικό που αλλάζει συνεχώς θέσεις αναλόγως των καταστάσεων που επικρατούν και κυρίως ανάλογα με το εκάστοτε προσωπικό συμφέρον.

Πρόσφατα είχε να αποφασίσει για το τι δέον γενέσθαι με τις προεδρικές. Όπως κάθε πολιτικός, είχε τις προσωπικές του φιλοδοξίες τις οποίες κυνήγησε μέχρι τέλους. Μπήκε σε μια διαδικασία με το ΑΚΕΛ από τον περασμένο Φεβρουάριο για να πείσει ότι θα ήταν ο καταλληλότερος υποψήφιος της Κεντροαριστεράς. Προετοιμαζόταν για χρόνια γι' αυτή τη συζήτηση. Μέχρι και τις σκληρές θέσεις του στο Κυπριακό παραμέρισε πίνοντας το αμίλητο νερό στις βουλευτικές του 2021, εμφανιζόμενος ως οπαδός της Διζωνικής με το σωστό περιεχόμενο για να μπορέσει να δελεάσει τους «ναιναίκους» της ηγεσίας της Αριστεράς. Πίστευε ότι ο Στέφανος Στεφάνου θα αναφωνούσε ως άλλος Χριστόφιας το γνωστό «άλλαξεν σιόρ ο άνθρωπος».

Οι δύο αδυναμίες

Επειδή βέβαια δεν είναι χαζός, είχε κατανοήσει από την πρώτη στιγμή ότι η συνεργασία με το ΑΚΕΛ θα ήταν δύσκολη. Ο Στέφανος δεν ήταν της θεωρίας ότι αλλάζουν εύκολα οι άνθρωποι, αλλά μάλλον πιστός οπαδός της θεωρίας ότι «ο νούρος του σκύλου εν ισιώνει». Το ΑΚΕΛ του έδωσε μια επιλογή για κάποιον τρίτο κοινά αποδεκτό, αλλά ο Νικόλας δεν ήθελε να ακούσει για Χριστιάνα Ερωτοκρίτου, ένα από τα ελάχιστα σοβαρά μυαλά που παρέμειναν στο κόμμα του. Κάπως έτσι ξεκίνησε ταυτόχρονα και μυστικές συζητήσεις με τον Νίκο Χριστοδουλιδη, τις οποίες, για να είμαστε ακριβείς, είχε ξεκινήσει έξι μήνες νωρίτερα. Ο κ. Χριστοδουλίδης βεβαία τον περίμενε στη γωνία. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος άρχισε να κατανοεί το πρόβλημά του, σε σημείο που πολλές φορές παραμιλώντας εις επήκοον τρίτων έλεγε: «Έχω να πάρω μια κακή ή μια χείριστη απόφαση». Η κακή απόφαση ήταν να κατέλθει ο ίδιος ως υποψήφιος για να πάρει 5-10%. Η χείριστη ήταν να υποστηρίξει τον Χριστοδουλίδη με πλήρη επίγνωση, όπως έλεγε, ότι θα γλείφει εκεί που έφτυνε! Επέλεξε το γλείψιμο.

Οποία όμως αισχύνη! Τα τελευταία χρόνια ο Νικόλας Παπαδόπουλος έκτισε την καμπάνια του ΔΗΚΟ πάνω στη διαφθορά της διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Από την άλλη, ο Νίκος Χριστοδουλίδης ποτέ δεν θεώρησε ότι υπήρχε διαφθορά κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Αναστασιάδη. Απεναντίας, όπως είπε σε αρκετές περιπτώσεις, η κυβέρνηση Αναστασιάδη ήταν πολύ πετυχημένη, κάτι που ο Νικόλας τελικά αναγκάστηκε να καταπιεί.

Νικόλαος ο Κόθορνος

Ο λαός βεβαίως δεν χαρίζεται σε τέτοιου είδους πολιτικούς. Η ευκινησία του Νικόλα Παπαδόπουλου δεν άργησε πολύ σύντομα να αποκτήσει τους μεταφορικούς της χαρακτηρισμούς: ανεμόμυλος, φυσανέμης, βούζουνος, κωλοτούμπας, με σταθερή συνοδεία της αηδούς φράσεως που ο ίδιος ο Νικόλας κατέγραψε: γλείφει εκεί που έφτυνε.

Εν τοιαύτη περιπτώσει, και στην αρχαία Ελλάδα μια τέτοια διάθεση επίκρισης και διακωμώδησης των πολιτικών δεν έλειψε ποτέ. Για παράδειγμα, αν ο Νικόλας ζούσε και πολιτευόταν στην αρχαία Αθήνα, είμαστε σίγουροι ότι θα τον φώναζαν με ονοματολογία παρόμοια κάποιων γνωστών παιδιών της πιάτσας: «Νικόλαος, άλλως Κόθορνος». Ο κόθορνος ήταν ένα πολύ άνετο παπούτσι που φορούσαν οι αρχαίοι «τοις ποσίν αμφοτέροις». Δύο όμοια παπούτσια δηλαδή τα οποία μπορούσαν να φορεθούν, είτε στο αριστερό, είτε στο δεξιό πόδι (και σε άνδρες και γυναίκες) χωρίς πρόβλημα εφαρμογής.

Ο Νικόλας, ως ευμεταβολότερος κοθόρνου, ήταν έτοιμος να κλείσει με την Αριστερά συνεργασία, αλλά ταυτόχρονα ως πιστός μαθητής του αρχαίου ρήτορα Θηραμένη των Αθηνών μπορούσε -και το απέδειξε- να στραφεί στον δεξιό Χριστοδουλίδη.

Όπως αναφέρει σε σχετικό άρθρο του ο Παναγιώτης B. Φάκλαρης, αναπληρωτής καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο ρήτορας Θηραμένης στην Αθήνα άλλαζε στρατόπεδα μεταξύ ολιγαρχικών και δημοκρατικών, «διά το μη μόνιμον, αλλά και επαμφοτερίζον αεί τη προαιρέσει της πολιτείας». Γι' αυτό ονομάστηκε και έμεινε στην ιστορία ως κόθορνος.

Κοθόρνους, έχω την εντύπωση, ότι είναι γεμάτο ολόκληρο το ΔΗΚΟ. Κάποιοι ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να μιλούν με τον ΔΗΣΥ, κάποιοι με το ΑΚΕΛ, ενώ δεν λείπουν και οι εντελώς ευμετάβολοι, οι οποίοι, παρότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης σύμφωνα με τα περίφημα sms τους θεωρεί «για τα τεράτσια», τον τρέχουν από πίσω φορτικά για να εξασφαλίσουν μια θεσούλα σε κάποιον επικείμενο καταμερισμό θέσεων.

Θρασύς

Κλείνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι κάθε καλός αμφιδέξιος κόθορνος είναι και ανείπωτα θρασύς. Πολιτικό θράσος στην περίπτωση του Νικόλα Παπαδόπουλου είναι να συνομιλεί με το ΑΚΕΛ για πάρτη του με μετριοπαθείς θέσεις στο Κυπριακό και την ίδια στιγμή να ετοιμάζει έγγραφο με σκληρές τοποθετήσεις στο εθνικό μας θέμα για να ξεκινήσει συνομιλίες με τον Χριστοδουλίδη. Το έγγραφο, το οποίο δημοσιοποιησε ο «Πολίτης», παρουσιάστηκε μόνον ενώπιον μικρής μερίδας στελεχών (οι περισσότεροι δεν γνώριζαν) ως φύλλο συκής για τη μεταστροφή του κόμματος προς την κατεύθυνση Χριστοδουλίδη. Το πρόβλημα προέκυψε όταν ο κ. Χριστοδουλίδης αρνήθηκε να δοθεί στη δημοσιότητα οτιδήποτε σε σχέση με το Κυπριακό, επιμένοντας στο δικό του αφήγημα ότι το πλαίσιο Γκουτέρες αποτελεί βάση προς διαπραγμάτευση, παρότι ούτε αυτός το εννοεί. Εν κατακλείδι, η δημοσιοποίηση ενός εγγράφου με τις μαξιμαλιστικές θέσεις του ΔΗΚΟ, με βάση τις οποίες δεν είναι αποδεκτή η κοινή συμφωνία Αναστασιάδη - Έρογλου το 2014, δεν είναι αποδεκτή η πολιτική ισότητα των Τουρκοκυπρίων και απορρίπτονται τα χρονοδιαγράματα απομάκρυνσης των τουρκικών στρατευμάτων μετά τη λύση, έφερνε σε δύσκολη θέση «τα παιδιά του ανέμου» της στενής ομάδας του ΔΗΚΟ.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο Νικόλας Παπαδόπουλος «οξύτερος πτερού την ροπήν» άρχισε να μιλά για κατασκευασμένα έγγραφα και πλαστογραφίες. Σε σημείο που γελάει πλέον ο κάθε πικραμένος.