Το αρμεκτήριο του φορολογούμενου

Δυστυχώς το θέμα δεν περιορίζεται στην υπόθεση της αναπληρώτριας κυβερνητικής εκπροσώπου, Δόξας Κωμοδρόμου. Το θέμα είναι το πώς έχει εξελιχθεί το όλο σύστημα. Δεν το γράφω για να μεταφέρω την προσοχή μακριά από αυτούς, αλλά γιατί, αν δεν αντιληφθούμε το πραγματικό πρόβλημα, δεν πρόκειται να λυθεί. Αντίθετα, θα χειροτερέψει, όπως ακριβώς χειροτερεύει με κάθε αλλαγή κυβέρνησης.

Συνεδρίασε το Υπουργικό Συμβούλιο για να αποφασίσει ότι θα παραχωρηθεί στην κ. Καρσερά άδεια άνευ απολαβών. Προκλήθηκε το θέμα της κ. Κωμοδρόμου για την απόσπασή της και όχι τον «κανονικό» διορισμό της στο Προεδρικό. Πριν καμιά 30αριά χρόνια είχαμε τον περιβόητο νόμο τριών βουλευτών, που για το «καλό» του τόπου πήραν συνταξιοδοτικά ωφελήματα 10 χρόνων γιατί ήθελαν να μας «υπηρετήσουν» από τη θέση του βουλευτή, αλλά θα έπρεπε να θυσιαστούν και να παραιτηθούν από δημόσιοι υπάλληλοι. Οι δικαστές μας παίρνουν συντάξιμα επιδόματα τα οποία προώθησαν οι γενικοί διευθυντές των υπουργιών για τον εαυτό τους πολλαπλασιάζοντας τις απολαβές τους. Οι δήμαρχοι υπερτριπλασίασαν τις συντάξεις τους όταν οι δήμοι ήταν παττισμένοι. Η κάθε ομάδα στο Δημόσιο συγκρίνει και ανταγωνίζεται την άλλη ποιος θα πάρει περισσότερα. Τέτοια παραδείγματα είναι γεμάτη η δημόσια υπηρεσία (μέσα και οι αξιωματούχοι). Ο λόγος απλός. Μετατρέψαμε το Δημόσιο σε αρμεκτήριο του φορολογούμενου.

Πολλές χιλιάδες συμπολίτες μας δεν θα μάθουν ποτέ τι σημαίνει συνταξιοδότηση, αλλά οι πολιτικοί μας βρίσκουν χρόνο και τρόπο να προστατέψουν τα ωφελήματα ατόμων που, σχετικά, καλά την έχουν. Η υποκρισία δεν έχει όρια.

Η μεταρρύθμιση που βολεύει στο Δημόσιο και όχι το Δημόσιο π.χ. εργασία από το σπίτι και ευέλικτα ωράρια, περνά άμεσα. Η μεταρρύθμιση που δεν βολεύει στο Δημόσιο αλλά βολεύει το Δημόσιο π.χ. αξιολόγηση και αξιοκρατικές διαδικασίες πρόσληψης και ανέλιξης ή της επέκτασης του ωραρίου εξετάζεται, επανεξετάζεται, αναβάλλεται… μέχρι να ξεχαστεί ή να περάσει νερόβραστη. Και να μην ξεχνάμε τη μεταρρύθμιση στο «συνταξιοδοτικό» επί προηγούμενης κυβέρνησης. Για χρόνια σχεδίαζαν Ταμείο Προνοίας στη δημόσια υπηρεσία και η «μεταρρύθμιση» τελικά κατέληξε επιστροφή στο παλιό σύστημα, που συμπτωματικά συνέφερε στο Δημόσιο και όχι το Δημόσιο. Πιο ενοχλητικό είναι ότι αυτό παρουσιάστηκε ως Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση… Ιδιωτικός τομέας, βλέπετε, δεν υπάρχει.

Άκουγα δημοσιογράφο του ΡΙΚ (ίσως την πιο ανοικτόμυαλη και ικανή που έχουμε στην Κύπρο) να σχολιάζει την υπόθεση Κωμοδρόμου και να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ότι αν παραιτηθεί από τη θέση του πανεπιστημίου και διοριστεί στο Προεδρικό και ο Πρόεδρος αλλάξει γνώμη αυτή θα μείνει άνεργη. Χαλλόου, αυτό ισχύει για όλους στον ιδιωτικό τομέα. Και τι σημαίνει θα μείνει άνεργη; Δεν έχει άλλες δουλειές; Σίγουρα ένα άτομο που είναι ικανό να είναι δίπλα σε έναν Πρόεδρο κράτους, έχει τις ικανότητες να βρει πολύ εύκολα δουλειά… ή όχι;

Δεν θέλω να (μην) μηδενίσω την προσπάθεια των πολιτικών μας. Θα μειώσουν τον ΦΠΑ στον καφέ που είναι είδος πρώτης ανάγκης. Το ότι ο πλούσιος πίνει Illy, 40 ευρώ το κιλό και ο φτωχός Λουμίδη 12 ευρώ το κιλό και άρα ο πρώτος θα επωφεληθεί τρεις και φορές περισσότερο περνά απαρατήρητο.

Δυστυχώς, έχουμε επινοήσει έναν μηχανισμό δημοκρατικής μεταφοράς πλούτου από μια ομάδα πολιτών σε μια άλλη. Αντί το κράτος να εξυπηρετεί τον πολίτη, ο πολίτης εξυπηρετεί το κράτος. Τ’ όνειρο καθενός πλέον είναι να μεταπηδήσει ή να παραμείνει στην προνομιούχα ομάδα. Είναι οι περιπτώσεις που σε προβληματίζουν αν η δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης. Και κάπου εδώ σοκ. Αν ένας φιλελεύθερος αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας, πού πάμε;