Μια ομάδα με (τυπική) έδρα το Μεάτσα κατάφερε να εξασφαλίσει το εισιτήριο για τις δεκαέξι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και αυτή δεν ήταν η Ίντερ, αλλά η Αταλάντα.
Οι νερατζούρι έπαθαν αλλά δεν έμαθαν και φέτος είδαν σε επανάληψη το ίδιο περσινό έργο με παρόμοιους μάλιστα πρωταγωνιστές. Η ισοπαλία της Μπαρτσελόνα με την Τότεναμ ήταν αυτή που την είχε αφήσει εκτός νυμφώνος την αγωνιστική περίοδο 2018/19 (σε συνδυασμό και με το χαρακίρι της απέναντι στην Αϊντχόφεν του Λοσάνο), η Μπαρτσελόνα την έβγαλε και πάλι μεσοβδόμαδα νοκ-άουτ, αυτή τη φορά με τρόπο που σκόρπισε διάχυτο το συναίσθημα του προβληματισμού στις εγκαταστάσεις του Απιάνο Τζεντίλε.
Όχι μόνο γιατί η Μπαρτσελόνα ήρθε με μισή ομάδα στη συνοικία του Σαν Σίρο, ούτε επειδή έχασε κλασικές ευκαιρίες για να πάρει την πολυπόθητη πρόκριση για τη φάση των «16», αλλά γιατί για μια ακόμα φορά εκεί που καίει η μπάλα δεν έχει τις προσωπικότητες να πάρουν το ματς πάνω τους. Το μυαλό κιόλας δεν θέλει και πολύ να νοσταλγήσει ποδοσφαιριστές όπως ο Καμπιάσο, ο Μιλίτο, ο Σνάιντερ, ο Μαϊκόν.
Οι λόγοι του αποκλεισμού ποικίλλουν, όμως ο κυριότερος είναι πως ο Αντόνιο Κόντε δεν μπόρεσε να βρει αντίδοτο στις βαρυσήμαντες και όπως αποδείχτηκε καθοριστικές απουσίες τον Νικολό Μπαρέλα και Στέφανο Σένσι. Το παιχνίδι της Ίντερ εξαρτάται και περνάει, αν όχι 100% από τα πόδια των δύο, τουλάχιστον 66,6%. Αν υποθέσουμε ταυτόχρονα ότι το άλλο 33,3 ανήκει στον Μαρτσέλο Μπρόζοβιτς.
Βέβαια, υπάρχει και ήλιος μέσα στα σύννεφα του αποκλεισμού. Βρισκόμαστε στα μέσα Νοεμβρίου και οι νερατζούρι βρίσκονται στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος, έχοντας χάσει μόνο εφτά από τους 45 διεκδικήσιμους βαθμούς. Συνεπώς το δηλητήριο του αποκλεισμού μπορεί να μετατραπεί σε νέκταρ πανηγυρισμών για την κατάκτηση της Serie A, αφού η Ίντερ θα επικεντρωθεί 100% στον θεσμό του πρωταθλήματος, αφήνοντας παράλληλα σε δεύτερη μοίρα το Europa League.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ο Αντόνιο Κόντε να διαχειριστεί ορθά το ρόστερ του, κάτι που κάνει άψογα μέχρι τώρα, αφού σίγουρα κανείς δεν περίμενε πως θα έδινε λεπτά συμμετοχής στον Μπαστόνι ή ότι θα ξεκλείδωνε τους Καντρέβα και Λασάρο.
Εκ των ων ουκ άνευ θεωρείται η παρουσία του επιθετικού διδύμου της ομάδας. Λαουτάρο Μαρτίνες και Ρομέλου Λουκάκου έχουν πετύχει μαζί (μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου) 27 γκολ και δικαιολογημένα οι συγκρίσεις δίνουν και παίρνουν. Ρονάλντο - Ζαμοράνο, Βιέρι - Ρονάλντο, Αντριάνο - Ιμπραΐμοβιτς είναι κάποια από τα επιθετικά δίδυμα της Ίντερ που έγραψαν ιστορία και μπαίνουν στην εξίσωση της σύγκρισης με τους δύο προαναφερθέντες.
