12λεπτο ξέσπασμα Μουρίνιο: «Ποια κληρονομιά έχει η Γιουνάιτεντ;»

Όλα εκτός από τον Μουρίνιο φταίνει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σύμφωνα με τον Μουρίνιο!

Ο Πορτογάλος προπονητής μίλησε στους δημοσιογράφους την Παρασκευή κάνοντας έναν... 12λεπτο μονόλογο και επιχείρησε να εξηγήσει, κυρίως στους φιλάθλους της ομάδας του, ότι η Γιουνάιτεντ δεν έχει κληρονομιά στο Champions League και, ουσιαστικά, ότι τα όσα έχει πετύχει ευρισκόμενος στον πάγκο της, είναι επιτυχία...

Απολαύστε το... παραλήρημα του Ζοσέ Μουρίνιο:

«Eίμαι εδώ, είμαι ζωντανός!

Δεν πρόκειται να φύγω, να εξαφανιστώ ή να κλάψω, επειδή άκουσα ορισμένες αποδοκιμασίες.

Είμαι χαρούμενος από όσα είδα από τους παίκτες μου στο ματς με τη Σεβίλλη. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του και να αντιδρά, όμως υπάρχει κάτι που λέγεται ποδοσφαιρική κληρονομιά.

Ποια είναι η κληρονομιά της Γιουνάιτεντ στο Champions League; Στους τελικούς δεν πήγε πολλές φορές. Τελευταία ήταν το 2011. Έκτοτε τι έκανε; Αποκλεισμός την επόμενη χρονιά στη φάση των ομίλων. Σε έναν όμιλο με Μπενφίκα, Βασιλεία και την Οτελούλ από τη Ρουμανία. Και δεν πέρασε από εκεί.

Το 2013 ξανά εκτός από τη φάση των «16» στο «Ολντ Τράφορντ». Τότε που ήμουν στον πάγκο των φιλοξενούμενων (σ.σ. με τη Ρεάλ). Το 2014 εκτός από τα προημιτελικά. Το 2015 καθόλου Ευρώπη. Το 2016 επέστρεψε και αποκλείστηκε στο Europa League. Το 2017 που ήρθα εγώ, παίξαμε στο Europa, το κατακτήσαμε και βγήκαμε στο Champions League. Το 2018 νικήσαμε στη φάση των ομίλων με 15 από τους 18 διαθέσιμους βαθμούς και χάσαμε τελικά εντός.

Οπότε, σε επτά χρόνια με τέσσερις διαφορετικούς προπονητές, τη μία δεν έπαιξε καν στην Ευρώπη, δύο φορές έμεινε στη φάση των ομίλων και το καλύτερο της Γιουνάιτεντ ήταν τα προημιτελικά. Αυτό δεν το αποκαλείς ποδοσφαιρική κληρονομιά. Και εάν θέλετε να πάμε και στην Premier League, η τελευταία κατάκτησή της ήταν το 2012-'13. Και για τέσσερις σερί σεζόν η ομάδα τερμάτισε αντίστοιχα 7η, 4η, 5η, 6η. Δηλαδή, στα τέσσερα τελευταία χρόνια η 4η θέση ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία.

Ποδοσφαιρική κληρονομιά σημαίνει ότι όταν ξεκινάς μία διαδικασία, εσύ βρίσκεσαι εκεί. Τους οπαδούς τους σέβομαι απεριόριστα, αλλά όσοι είναι απογοητευμένοι, πρέπει να καταλάβουν τι είναι αυτή η κληρονομιά. Ποια ακριβώς είναι η διαδικασία. Για παράδειγμα, όταν εγώ ανέλαβε τη Ρεάλ Μαδρίτης, ξέρετε πόσοι παίκτες της είχαν παίξει στα προημιτελικά. Μόνο ο Τσάμπι Αλόνσο με τη Λίβερπουλ, ο Ικερ Κασίγιας με τη Ρεάλ και το Κριστιάνο Ρονάλντο με τη Γιουνάιτεντ. Ολοι οι υπόλοιποι δεν είχαν φτάσει ποτέ ως εκεί. Αυτό εννοώ ποδοσφαιρική κληρονομιά.

Ολα αυτά που σας λέω είναι αληθινά. Θα σας δώσω μερικά ακόμα στοιχεία. Σε αυτά τα επτά χρόνια η χειρότερη θέση της Σίτι ήταν η 4η. Σε αυτό το διάστημα μάλιστα κατέκτησε δύο φορές τον τίτλο και τώρα μπορούμε να πούμε ότι το πήρε τρίτη φορά και ήταν 2οι άλλες δύο φορές. Αυτό ναι, είναι κληρονομιά. Είναι ο Οταμέντι, ο Ντε Μπρόινε, ο Φερναντίνιο, ο Σίλβα, ο Στέρλινγκ, ο Αγουέρο είναι επενδύσεις από το παρελθόν, όχι των τελευταίων δυο ετών.

Ξέρετε πόσοι παίκτες έφυγαν από τη Γιουνάιτεντ την περασμένη σεζόν; Δείτε που παίζουν, πως παίζουν, αν παίζουν. Η ποδοσφαιρική κληρονομιά που θα αφήσω στον επόμενο προπονητή της Μάντσεστερ θα είναι ο Λουκάκου, ο Μάτιτς, ο Ντε Χέα. Θα βρουν παίκτες με διαφορετική νοοτροπία, ποιότητα, υπόβαθρο, με διαφορετική τεχνογνωσία.

Και για κάποιο λόγο στα προημιτελικά του Champions League βρίσκεις ομάδες που πάντα είναι εκεί. Η Μπάρτσα είναι εκεί τα επτά, οκτώ τελευταία χρόνια, η Ρεάλ, η Γιουβέντους, η Μπάγερν. Μπορεί να εμφανιστούν κάποιες ομάδες όπως η Ιντερ μου, αλλά και η Μονακό την περασμένη σεζόν. Το εκπληκτικό συναίσθημα για μένα είναι πως βρίσκομαι ακριβώς στην ίδια σελίδα με τον κ. Γούντγουορντ, τον κ. Αρνολντ, συμφωνούμε στα πάντα, στις επενδύσεις που κάνουμε κάθε χρονιά. Σκεφτόμαστε ακριβώς τα ίδια κι έτσι τα πάντα κυλάνε καλά.

Θα μπορούσα να είμαι σε άλλη χώρα και να έχω το πρωτάθλημα στην τσέπη, αλλά είμαι εδώ και θα συνεχίσω να είμαι. Δεν πρόκειται να τρέξω μακριά ή να εξαφανιστώ ή να κλάψω επειδή άκουσα άσχημα σχόλια. Δεν πρόκειται να χαθώ στη σήραγγα, συνεχίζω το τρέξιμο, αγώνα με αγώνα. Δεν φοβάμαι τις ευθύνες μου.

Οταν ήμουν 20 ετών, δεν ήμουν κανείς στο ποδόσφαιρο. Ημουν απλά γιος κάποιου, με αρκετή υπερηφάνεια. Τώρα είμαι 55, είμαι αυτό που είμαι, έκανα ό,τι έκανα εξαιτίας της δουλειάς, του ταλέντου και της νοοτροπίας μου. Καταλαβαίνω ότι για πολλά, πολλά, πολλά χρόνια ήταν πραγματικά δύσκολο για τους ανθρώπους που δεν με συμπαθούσαν να με βλέπουν να κερδίζω. Για 10 μήνες όμως δεν έχω κερδίσει κάποιον τίτλο. Νίκησα την Λίβερπουλ, την Τσέλσι, έχασα όμως από τη Σεβίλλη και ήρθε η στιγμή να χαρούν ξανά... »