Από το γεγονός ότι δεν ρωτάς αν σε αγαπώ καταλαβαίνω ότι δεν αμφιβάλλεις ότι σε αγαπώ. Το καταλαβαίνεις από τα μάτια μου, από τις ματιές μου. Δεν είσαι περίεργη αν είσαι εσύ βρίσκεσαι στις σκέψεις μου όταν αφαιρούμαι, διότι ξέρεις πως δεν θα μπορούσα να κάνω όνειρα χωρίς εσένα. Αν δεν έχει απομείνει τίποτα πλέον να με εκπλήξει, ξέρεις καλύτερα απ’ όλους εσύ τον λόγο. Επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ και πολύ καιρό αμέλησα να θυμηθώ τις πολύ παλιές μου αναμνήσεις, μου έδειξες τη φωτογραφία μου στα θρανία του δημοτικού σχολείου και με ρώτησες «εσύ είσαι αυτός;» Τότε θυμήθηκα πως με έτρωγε το μάτι μου όταν ο αναπληρωτής δάσκαλος που ήρθε προσωρινά στο σχολείο μας μας διάβασε μια πολύ θλιβερή ιστορία. Όταν με ρώτησε αν κλαίω, θυμάμαι ότι ντράπηκα γι’ αυτό. Η γειτόνισσά μας, αδελφή Σερβέτ, είχε μια κόρη σπαστική. Το όνομά της ήταν Σουλτάν. Θυμάμαι πως κάθε πρωί την έβγαζε βόλτα μέσα σε παιδικό καροτσάκι για να λιαστεί. Είχε μεγαλώσει και δεν χωρούσε και πολύ πια στο καροτσάκι εκείνο. Είχε έναν πατέρα πολύ τυραννικό. Έπινε, μεθούσε και έκανε τα πάντα άνω - κάτω. Και μία μέρα οργισμένος άσχημα ξεγύμνωσε εντελώς μπροστά στα μάτια όλης της γειτονιάς τον φίλο μου με τον οποίο πήγαινα καθημερινά σχολείο, δηλαδή τον γιο του. Δεν μπόρεσα να το ξεχάσω ποτέ. Όμως, πρέπει να αφιερώνεις χρόνο και στις αναμνήσεις. Ο χρόνος περνάει έτσι που δεν σου δίνει την ευκαιρία να καθίσεις να σκεφτείς ή να χωθείς στις αναμνήσεις σου.
Μου αρέσει που δεν ρωτάς αν σε αγαπώ και δεν αμφιβάλλεις καθόλου ότι σε αγαπώ, όμως αυτή τη φορά πιάνουν εμένα οι αμφιβολίες. Εσύ μ’ αγαπάς; Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν αγαπημένοι που κλείνουν το τηλέφωνο λέγοντας κάθε φορά «σ’ αγαπώ». Έστω και αν έχω πολλή σχέση με τις λέξεις, εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ότι δίδω πιο μεγάλη αξία στις πράξεις και όχι σε αυτές. Στο στόμα ενός ψεύτη οι λέξεις μπορεί να είναι λέξεις αγάπης. Παραποιούνται. Γίνονται πιστευτές. Στις πράξεις δεν υπάρχει ψέμα. Οι λέξεις αγάπης μπορεί να είναι και με βρισιές όπως είναι και πολύ γλυκιές. Η στιγμή που φτάνει στα ύψη ο έρωτας, και αυτό φαίνεται γλυκό, έτσι δεν είναι; Καθώς περνώ και πάω από αυτούς τους δρόμους, από αυτά τα σοκάκια, μπροστά από τα παλιά αρχοντικά σπίτια με εξώστη που σαν να πρόκειται να πέσουν πάνω μου. Καθώς θυμάμαι τα παλιά με αγάπη και στοργή και νιώθω απέχθεια για το νέο. Καθώς διαβάζει προσευχές για τους ηγέτες που μας προκάλεσαν τόσα βάσανα ο χότζας πάνω από το μνήμα του μεγάλου αδελφού μου. Καθώς σκέφτομαι τον μικρό τάφο εκείνου του γλυκύτατου μικρού κοριτσιού, το οποίο ικέτευε τις νοσοκόμες στο νοσοκομείο λέγοντας «σας παρακαλώ σώστε με αδελφές». Βρίζω. Και αυτή η βρισιά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την αγάπη. Όμως, αν σου πω μια μέρα «δεν σ’ αγαπώ». Αν σου πω «χτύπησέ με στο στήθος και σκότωσέ με». Κατάλαβε ότι σε αγαπώ πολύ.
Εσύ υπάρχεις στο προσκέφαλο τον αναμνήσεών μου. Συναντήθηκα μαζί σου πολλές φορές και στις ταινίες που είδα και στα μυθιστορήματα που διάβασα. Η μυρωδιά του γιασεμιού που κρεμότανε στον δρόμο από έναν πλίθινο τοίχο πάντα μου θύμιζε τις ευτυχισμένες αναμνήσεις σου στις οποίες χαμογελούσες. Σου έγραψα πολλές επιστολές που δεν ταχυδρόμησα και δεν έστειλα. Επειδή η απουσία σου είναι το άλλο όνομα της κόλασης, πάντα υπήρχες δίπλα μου, σε όποιο καράβι, σε όποιο τρένο, σε όποιο αεροπλάνο και αν επιβιβάστηκα. Αλλά εσύ δεν το γνώριζες. Ήταν οι πιο ευτυχισμένες μέρες σου οι ανοιξιάτικες με τα κίτρινα λουλούδια. Ούτε εσύ μπορούσες να με εγκαταλείψεις, ούτε εγώ μπορούσα να σε εγκαταλείψω. Οι λέξεις ήταν ανήμπορες να περιγράψουν αυτό τον έρωτα. Και γι’ αυτό τον λόγο ήταν αρκετό να κοιταζόμαστε στα μάτια. Ήξερα ότι είχες λύπες που δεν μου έλεγες για να μην λυπηθώ. Ήξερα πως δεν ήθελες να φύγω όταν μου έλεγες φύγε. Διότι η παιδική σου ηλικία πέρασε ανάμεσα στις τσουκνίδες και τα άνθη της κάπαρης. «Ήμασταν σαν τα λευκά σπίτια που κοίταζαν τη θάλασσα μαζί σου». Δεν ήμασταν σαν να περιμέναμε τον εχθρό που ήρθε, ύστερα άρχισαν οι σκοπιές μας. Σύνθημά μας το «μήλο» είπαν, όμως εγώ ήξερα πως ήταν δηλητήριο.
Αν μια μέρα σε ρωτήσω αν μ’ αγαπάς. Φώναξέ μου «δεν σ’ αγαπώ». Να καταλάβω πως μ’ αγαπάς. Είναι η ψυχή μου. Κύπρος μου…
