Ο «Π» με τους «Άθλιους» της Λεμεσού

Πίσω από την καγκελόφραχτη πύλη του παλιού εργοστασίου της Παγκύπριας Εταιρείας Αρτοποιών, στην Α’ βιομηχανική περιοχή Λεμεσού, ξεπροβάλλουν μπροστά από ένα ανοιχτό υπόστεγο, δύο ανθρώπινες φιγούρες που κινούνται στον χώρο. Είναι αδύνατον σκεφτήκαμε να μένουν άνθρωποι εδώ, βαδίζοντας διστακτικά προς το μέρος τους. Περνώντας ανάμεσα σε σωρούς από σκουπίδια, μας πλησιάζει μια ευγενική γυναικεία μορφή.

«Ντρέπομαι που υπάρχω» αποκρίθηκε, «μακάρι να σβήσω, να μην φέρνω στο μυαλό του τα λόγια του γιου μου, όταν προχθές στάθηκε μέσα στη βροχή, φωνάζοντας, ένα δυνατό «γιατί». Είναι η κυρία Ολύβια, η οποία επιβιώνει από τον περασμένο Μάρτιο σε αυτό το ανοικτό υπόστεγο, χωρίς καμία προστασία από τους ανέμους και τις βροχές, μαζί με τον σύζυγό της, την 27χρονη κόρη τους που πάσχει από επιληψία και τον 18χρονο γιο τους. «Και τον χειμώνα», τη ρωτήσαμε, «πώς τα βγάζετε πέρα». «Χθες» μας απάντησε «που έβρεξε, τα στρώματα που κοιμόμασταν έγιναν μούσκεμα. Έβαλα τα παιδιά στο αυτοκίνητο να ζεσταθούν».

Και πού πλένεστε τη ρωτήσαμε. «Το καλοκαίρι» μας είπε «στη βρύση της διπλανής αποθήκης, τώρα πουθενά». «Και πώς βρεθήκατε εδώ» ξαναρωτούμε. Όπως μας είπε η κυρία Ολύβια, μέχρι πέρυσι νοίκιαζαν ένα σπίτι. «Στη συνέχεια όμως το εγκαταλείψαμε γιατί δεν μπορούσαμε να πληρώνουμε το ενοίκιο και καταφύγαμε στο μηχανουργείο που νοίκιαζε ο σύζυγός μου.

Μέχρι που φύγαμε και από εκεί, καθώς οι δουλειές δεν πήγαιναν καλά και το έκλεισε». Τότε μας είχαν εγκρίνει χίλια ευρώ συνολικά για στέγαση από το Γραφείο Ευημερίας, αλλά με αυτά τα χρήματα ποιες ανάγκες να καλύψεις πρώτα, διερωτήθηκε; «Μέναμε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, μέχρι που έλειψαν τα λεφτά και έτσι καταλήξαμε εδώ». Γνωρίζαμε τον χώρο εξήγησε, γιατί ήταν κοντά στη δουλειά του άντρα μου. Ήταν εγκαταλελειμμένος, ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε». Μαζί τους όπως υπέδειξε η κυρία Ολύμβια δεν πήραν τίποτα. «Εκτός από το παλιό σαραβαλάκι, μερικά στρώματα και λίγα ρούχα. Ούτε ηλεκτρικές συσκευές, ούτε έπιπλα. Τα πουλήσαμε για να ζήσουμε».