«Μαγκιά μου… μπορείς τζαι συ;»  

Κάποιοι όμως έχουν την ιδιότητα να κοιτάζουν τον πήχη από πάνω προς τα κάτω. Ανάποδα δηλαδή, και κατά τον ίδιο τρόπο φτιάχνουν τις προδιαγραφές της πορείας τους. Για τον καθένα η μαγκιά είναι κάτι διαφορετικό. Ως εκ τούτου, από την ανατολή μέχρι τη δύση του, ήλιου, τη συναντάμε σε όλες της τις εκδοχές, παραλλαγές και χρώματα.

Ο μάγκας που θα βρίσει με πλούσιο λεξιλόγιο και σε πολλές γλώσσες, χωρίς να δυσκολεύεται στην έκφρασή του- που άλλοτε θα χρειαζόταν ένα λεπτό για να βάλει τρεις λέξεις στη σειρά, ο μάγκας που θα μηχανευτεί ό,τι είναι δυνατό για να βλάψει τον διπλανό του, ο μάγκας με μυαλό που δουλεύει στις χίλιες στροφές για να εφαρμόσει την τέλεια και πιο αποδοτική απάτη, ο μάγκας που φουσκώνει σαν πολύχρωμο παγώνι και μειώνει τους συνεργάτες του, ο μάγκας που θα πλησιάσει την «γκόμενα»- στόχο με την αλαζονεία Ρωμαίου κατακτητή, ο μάγκας που θα βρίσει την πατρίδα του και τα θεία για να νιώσει ότι νικά μια ακατάληπτη Δύναμη για τον ίδιο.

Ο  μάγκας που θα στήσει στη γωνία τον «φύτουλα» μαθητή, ο μάγκας που χτυπά το χέρι του και απειλεί γιατί δεν πέρασε το δικό του, ο μάγκας που ζητά εξηγήσεις με προσωπείο νονού από τη διεύθυνση του σχολείου του παιδιού του γιατί τόλμησε ο δάσκαλος να κάνει μια παρατήρηση στο καμάρι του για τη συμπεριφορά του… Κι ανάμεσα στους πολλούς μάγκες είναι κι ο μάγκας του δρόμου, που μπορείς να περιγράψεις με μία λέξη, όμως χάριν κομψότητας επιλέγουμε την περίφραση.

Αυτό τον μάγκα τον συνάντησα πολλές φορές στο δρόμο, όπως και εσύ. Μια από τις συναντήσεις ήταν πριν από λίγες μέρες στη Λευκωσία.
Στα φώτα του Αγίου Δημητρίου με ένδειξη κόκκινο. Ένας βιαστικός νεαρός με τη μηχανή εμφανίζεται στη γραμμή, σταματά για κάποια δευτερόλεπτα, ελέγχει... τον δρόμο και φεύγει με ταχύτητα και με κόκκινο. Ευτυχώς πρόλαβε στο παρά ένα... κυριολεκτικά. Η μαγκιά αυτή τη φορά... φορούσε κράνος.

Δεν πέρασε μια βδομάδα και προέκυψε άλλη μια κορυφαία συνάντηση: Την περασμένη Παρασκευή στο ύψος του Μετοχίου ένας άλλος τολμηρός μηχανόβιος μάγκας… νεαρός, χωρίς κράνος αυτή τη φορά. Θεωρώντας πως ήταν καβαλάρης στη Μαύρη Καλλονή… έφυγε, με πράσινο ευτυχώς, με θεαματική εκκίνηση σηκώνοντας στα επόμενα δευτερόλεπτα τη μηχανή στον έναν τροχό. Η γυναίκα στο διπλανό αυτοκίνητο τρομοκρατημένη έκανε τον σταυρό της. Μάνα προφανώς και ίσως με την ίδια αγωνία κάθε μάνας που όποτε βλέπει το παιδί της να παίρνει τη μηχανή οι παλμοί της καρδιάς της σπάνε τον θώρακα.

Αυτή λοιπόν η μαγκιά που κάθε μέρα συναντάμε στους δρόμους δεν λέει να εκλείψει, έστω κι αν καθημερινά χάνονται νέοι, και όχι μόνο, με πρώτες αιτίες την ταχύτητα, το αλκοόλ και τη μη τήρηση του κώδικα κυκλοφορίας.

Τι μπορεί να πει κανείς βλέποντας ένα νέο να κάνει ανατριχιαστικούς ελιγμούς με μηχανή μεγάλου κυβισμού αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Αλήθεια, διερωτώμαι τι μπορεί να αξίζει περισσότερο από τη ζωή για να φλερτάρει κανείς τόσο ανοικτά, προκλητικά και χωρίς φόβο με τον Χάροντα. Και σίγουρα δεν πρόκειται για πράξη ηρωισμού. Οι δρόμοι δεν μπορεί να γίνονται πεδίο μάχης ούτε να μετατρέπονται σε πίστες MotoGP. Κι όμως κάθε βράδυ η Γρίβα Διγενή στη Λευκωσία αλλά και άλλοι κεντρικοί δρόμοι σε όλες τις πόλεις μεταβάλλονται σε αγωνιστικούς διαδρόμους απογείωσης… μηχανών.

Πού τρέχεις να πας στις δύο, τρεις τα ξημερώματα, με τέτοια ταχύτητα λες και θα διασχίσεις τη Σαχάρα; Κι ενώ πολλοί έχουν συνηθίσει το ολονύκτιο ουρλιαχτό των μηχανών, δηλώνουν σοκαρισμένοι όταν στο πρώτο πρωινό δελτίο ακούσουν την είδηση: «ένας ακόμη νέος έσβησε στην άσφαλτο...».

Την επόμενη φορά φίλε που θα καθίσεις στη μηχανή σκέψου για δύο δευτερόλεπτα όλους εκείνους τους συνομήλικούς σου, που έχασαν τη ζωή τους για μια δόση αδρεναλίνης το λες εσύ, τρέλας το λέω εγώ. Σκέψου ότι οι γονείς σου, τα παιδιά σου, η σύντροφός σου, η σύζυγός σου, οι φίλοι σου, σε περιμένουν να γυρίσεις καλά. Σκέψου τον πόνο και την αγωνία των δικών σου ανθρώπων και πράξε ανάλογα. Αυτό θα πει μαγκιά, να είσαι μέρος της ευτυχίας των ανθρώπων που λες ότι νοιάζεσαι και όχι να προτάσσεις ένα ακατέργαστο «εγώ… έτσι γουστάρω».

Πριν από κάποια χρόνια είχα εκφράσει την απορία μου σε έναν μηχανόβιο, που οδηγούσε μηχανή μεγάλου κυβισμού με πολλές προσθήκες και αφαιρέσεις, λες και ήταν μόνιμα σε αγώνες Motocross: «τι καταλαβαίνεις που οδηγείς τόσο επικίνδυνα, δεν φοβάσαι;», για να πάρω την αποστομωτική απάντηση: «Μαγκιά μου φίλε, μπορείς τζαι συ;. Πού να καταλάβεις εσύ που ποτέ δεν ανέβηκες σε μηχανή;». Είχε δίκαιο, που να καταλάβω… Ακατάληπτο το φαινόμενο μέχρι τη μέρα που μεταφέρθηκε πολυτραυματίας στο νοσοκομείο, και δυστυχώς όπως έλεγε είχε τις αισθήσεις στο ασθενοφόρο και το μυαλό του αναμετριόνταν με το πιο ανατριχιαστικό «αν»… «Αν σκοτωνόμουν…»

Μετά από μήνες συνδυαστικών θεραπειών κατάφερε να σταθεί στα πόδια του, έκανε τη δική του οικογένεια, μα η αναμέτρηση με εκείνο το «αν» δεν τελειώνει. Εκείνος τα κατάφερε. Πόσοι όμως νέοι, ως επί το πλείστον, μετά από ένα δευτερόλεπτο τρέλας συνδέουν τη ζωή τους με μηχανήματα και παραχωρούν τη δύναμη του μυαλού, του σώματος και την ανεξαρτησία της νιότης στη συντήρηση για να κάνουν τα πιο βασικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων;

Βέβαια, υπάρχουν και οι λάτρεις των μηχανών που απολαμβάνουν τη μηχανή τους αμυντικά, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα –ειδική στολή, ασφαλές κράνος, σωστή συμπεριφορά στο δρόμο.

Ασφαλώς, με τα πιο πάνω δεν αναφέρομαι σε όλους εκείνους που έχασαν της ζωής του γιατί κάποιοι αερόμυαλοι οδηγοί αυτοκινήτων δεν σεβάστηκαν την πορεία τους και την προτεραιότητά τους.

Κλείνω με το λόγο μιας σοφής γιαγιάς που μέχρι τη δύση της ζωής της δεν σταματούσε να λέει στους νέους: «παλικάρι γιε μου εν ο νους, να προσέχεις τη ζωή σου, να προσέχεις τωρά που είσαι νέος». Ναι, παλικάρι είναι ο νους στη ζωή κι όχι ο ανταγωνισμός για το πιο δυνατό μουγκρητό μηχανής τα μεσάνυκτα και για την πιο εντυπωσιακή φιγούρα. Δεν θα σε χειροκροτήσει κανείς γι’ αυτό. Υπάρχουν τόσα πεδία δόξης λαμπρά για να διοχετεύσεις την ενέργειά σου, μην το κάνεις στον δρόμο. Δεν είναι μαγκιά…