Πώς εξηγούν οι οπαδοί της «Επίπεδης Γης» την εαρινή ισημερία

Την Δευτέρα 20 Μαρτίου ήταν η εαρινή ισημερία. Η ισημερία συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο, όταν η Γη διέρχεται από τα σημεία τομής της εκλειπτικής (ελλειπτική τροχιά της γης) και του ουράνιου ισημερινού.

Το όνομα ισημερία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις ίσος και ημέρα, ενώ το διεθνές αντίστοιχο όνομα, equinox, προέρχεται από το λατινικό aequus (ίσος) και nox (νύχτα).

Για τους οπαδούς της «Επίπεδης Γης» - κοινότητα ανθρώπων που πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι στην πραγματικότητα επίπεδος και η επιστήμη είναι μια συνωμοσία - η ισημερία μπορεί να είναι δύσκολο να εξηγηθεί.

Πώς μπορούν να υπάρξουν ανατολές και ηλιοβασιλέματα αν ο ήλιος λάμπει συνεχώς σε ολόκληρη την επίπεδη επιφάνεια του πλανήτη;

Οι στοχαστές της Επίπεδης Γης «έστιψαν» το μυαλό τους και έδωσαν πολλές απαντήσεις σε αυτά τα περίεργα ερωτήματα τον περασμένο αιώνα.

Προειδοποίηση: Η κατανόησή τους απαιτεί να απορρίψουμε όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Για αρχή, ξεχνάμε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος. Δεν θα το χρειαστούμε εδώ.

Ο ήλιος είναι πραγματικά πολύ μικρός

Στους πιο δημοφιλείς χάρτες των οπαδών της «Επίπεδης Γης», ο Βόρειος Πόλος βρίσκεται περίπου στο κέντρο του πλανητικού δίσκου, ενώ η Ανταρκτική σχηματίζει ένα γιγάντιο τοίχο πάγου κατά μήκος της περιφέρειας του πλανήτη. Ο ισημερινός σχηματίζει έναν δακτυλιοειδή διάδρομο μεταξύ των δύο.

Πολλοί «επιπεδιστές» συμφωνούν ότι ο ήλιος κυκλώνει τέλεια τον δακτύλιο του ισημερινού στην ισημερία. Ωστόσο, για να λάβουν υπόψη τις ίσες ώρες της ημέρας και της νύχτας, τα μοντέλα κάνουν μερικές αλλαγές στο πώς φαίνεται και πώς συμπεριφέρεται ο ίδιος ο ήλιος.

Ενώ μπορείτε να οραματιστείτε τον ήλιο ως μια τεράστια σφαίρα αερίου που εκρήγνυται σε απόσταση 150 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, μια επίπεδη Γη θα τον έβλεπε ως ένα μικρό, μικροσκοπικό προβολέα που αιωρείται ακριβώς πάνω από τη Γη.

Σύμφωνα με τον Βρετανό Σάμιουελ Ροουμπόθαμ (1816-1884), ο οποίος τρία χρόνια πριν από το θάνατό του δημοσίευσε το έργο «Zetetic astronomy: Earth not a globe», την… «Αγία Γραφή» των επιπεδογήινων , ο ήλιος έχει διάμετρο μόνο περίπου 52 χλμ και αιωρείται από 640 έως 1.130 χλμ πάνω από τη Γη, ανάλογα με τον μήνα.

Πολλοί σύγχρονοι οπαδοί της «Επίπεδης Γης» πιστεύουν ότι ο ήλιος αιωρείται 5.000 χλμ. πάνω από τη Γη , αλλά η γενική ιδέα του Ροουμπόθαμ παραμένει δημοφιλής στην κοινότητα.

Δείτε πώς περιγράφουν την ιδέα τα μέλη της Εταιρείας Flat Earth Society (μία από τις σημαντικότερες ομάδες οπαδών της «Επίπεδης Γης» στον κόσμο) στην επίσημη σελίδα τους στο Wiki:

«Ο ήλιος κινείται σε κύκλους γύρω από τον Βόρειο Πόλο. Όταν είναι πάνω από το κεφάλι σου, είναι μέρα. Όταν δεν είναι, είναι νύχτα. Το φως του ήλιου περιορίζεται σε μια περιορισμένη περιοχή και το φως του λειτουργεί σαν προβολέας στη Γη.»

Η διάμετρος αυτών των ηλιακών κύκλων διέπει τις εποχές. Σύμφωνα με μια δημοφιλή θεωρία, ο ήλιος κάνει κύκλους πιο κοντά στον Βόρειο Πόλο τον Ιούνιο και στη συνέχεια περνά τους επόμενους έξι μήνες σπειροειδώς προς τα έξω προς το τείχος πάγου στην άκρη του κόσμου.

Τον Δεκέμβριο, ο ήλιος αντιστρέφει την πορεία του και γυρίζει πάλι προς τα μέσα.

Κατά τη διάρκεια της εαρινής και φθινοπωρινής ισημερίας, ο ήλιος κάνει κύκλους γύρω από τον ισημερινό σε έναν τέλειο βρόχο, ρίχνοντας φως στο μισό κόσμο του δίσκου ανά πάσα στιγμή. Voila: εποχές!

Είναι αυτό εφικτό;

Αυτή η εξήγηση έχει τα προβλήματά της. Για αρχή, ένας ήλιος που περιστρέφεται 5.000 χλμ. πάνω από μια επίπεδη Γη δεν θα «δύσει ποτέ», ακόμη και στα πιο νότια γεωγραφικά πλάτη.

Ο χρήστης του YouTube Wolfie6020, ένας υποστηρικτής της υδρογείου της Γης, το απέδειξε κατασκευάζοντας ένα μοντέλο κλίμακας του ήλιου σε στυλ επίπεδης Γης, όπως θα φαινόταν από το Σίδνεϊ σε μια εαρινή ισημερία.

Όπως φαίνεται στο βίντεό του, ο ήλιος (στην πραγματικότητα ένα drone που μεταφέρει μια μπάλα του πινγκ-πονγκ) δεν βυθίζεται ποτέ κάτω από τον ορίζοντα, ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο σημείο του από τον παρατηρητή.

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια μιας ισημερίας, ο ήλιος φαίνεται να ανατέλλει προς την ανατολή και να δύει προς τη δύση παντού στη Γη εκτός από τους πόλους.

Μέχρι στιγμής, κανένα μοντέλο «Επίπεδης Γης» δεν κατάφερε να επιλύσει αυτά τα προβλήματα. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει την κοινότητα να προσπαθεί - ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, να μην προσπαθεί.

Πηγή: huffingtonpost.gr