Ο Τύπος σχολιάζει τις νέες απεργίες στα γερμανικά τρένα, καθώς και την απόσυρση Ντε Σάντις από τις προκριματικές εκλογές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.Το γερμανικό συνδικάτο μηχανοδηγών GDL απέρριψε τον νέο συμβιβασμό που πρότειναν οι Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι (DB) και κήρυξε νέα απεργία διάρκειας 6 ημερών, η οποία θα αποτελέσει την τέταρτη αλλά και τη μεγαλύτερης διάρκειας κινητοποίηση του συνδικάτου.
«Περιορίστε επιτέλους τη δύναμη εκβιασμού του GDL!» τιτλοφορείται σχόλιο της Frankfurter Allgemeine Zeitung. «Τα όσα κάνουν το GDL και ο επικεφαλής του Κλάους Βεζέλσκι […] δεν έχουν πλέον καμία σχέση με την παράδοση εξισορρόπησης συμφερόντων κατά την διάρκεια συλλογικών διαπραγματεύσεων, που έχει τύχει πολλών επιδοκιμασιών. Αυτό αποδεικνύεται εξάλλου και από την έκταση και τη διάρκεια των απεργιών τους, που δεν τελούν πλέον σε καμία εύλογη αναλογία με τον χρόνο που έχει αφιερωθεί μέχρι τώρα στις διαπραγματεύσεις».
Λόγω της βαρύνουσας σημασίας που έχουν οι σιδηροδρομικές μεταφορές η εφημερίδα της Φρανκφούρτης θεωρεί πως «τα συνδικάτα του σιδηροδρομικού κλάδου θα έπρεπε να υπόκεινται σε ένα ιδιαιτέρως αυστηρό πλαίσιο αναφορικά με το πότε οι δράσεις τους είναι αναλογικές προς το δικαίωμα απεργίας».
Από την πλευρά της η Süddeutsche Zeitung συμφωνεί πως «ο επικεφαλής του GDL εντείνει την πόλωση και οξύνει το κλίμα όπου μπορεί, διότι πιστεύει πως αυτό είναι προς το συμφέρον του. […] Εν τέλει όλη αυτή η φασαρία εξυπηρετεί τον εξής σκοπό: να παρουσιαστεί το συνδικάτο του όσο το δυνατόν πιο μαχητικό – και με αυτόν τον τρόπο να πείσει όσο περισσότερους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους γίνεται να ενταχθούν σε αυτό. Επειδή το GDL δίνει μάχη για καθένα από αυτά τα μέλη με το μισητό ανταγωνιστικό συνδικάτο EVG».
Η tageszeitung πάντως τάσσεται στο πλευρό των σιδηροδρομικών υπαλλήλων – τουλάχιστον όσον αφορά το κατά πόσο είναι δίκαια τα αιτήματά τους: «Τα τελευταία 20 χρόνια οι Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι έχουν διπλασιάσει τον αριθμό επιβατών και τον κύκλο εργασιών τους. Μονάχα ο αριθμός των εργαζομένων και οι μισθοί δεν αυξήθηκαν. Αυτό συνεπάγεται για τους υπαλλήλους περισσότερη δουλειά με χαμηλότερη αμοιβή: μικρότερα διαλείμματα, μεγαλύτερο συνωστισμό κόσμου, περισσότερα καθήκοντα, ταχύτεροι ρυθμοί, υπερωρίες και περισσότεροι διαπληκτισμοί με τους επιβάτες.
Ακόμη κι αν ο φόρτος και η ποιότητα εργασίας έμεναν ίδιοι, η αποζημίωση λόγω πληθωρισμού πρέπει να είναι η ελάχιστη απαίτηση κάθε συνδικάτου. Όταν όμως οι εργοδότες απαιτούν περισσότερα από τους υπαλλήλους τους, τότε πρέπει κιόλας να τους αμείβουν», καταλήγει η taz.
Ένα δώρο του Ντε Σάντις για τον Τραμπ
Σήμερα Τρίτη (23 Ιανουαρίου) πρόκειται να διεξαχθούν οι προκριματικές εκλογές στο Νιου Χάμσαϊρ για την ανάδειξη του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Την περασμένη Κυριακή, δύο μόλις ημέρες πριν την εκλογική αναμέτρηση, ο Ρον Ντε Σάντις απέσυρε την υποψηφιότητά του. Τώρα διεκδικητές του χρίσματος είναι η Νίκι Χέιλι και ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ.
«Με κάθε ομιλία του ο Ντε Σάντις αποδείκνυε πως o λόγος του είναι ξύλινος. Με κάθε νέα πρωτοβουλία έδειχνε πως είναι ένας κακός τακτικιστής», σχολιάζει η S.Z., προσθέτοντας πως «τα καλά νέα είναι ότι ο Ντε Σάντις δεν θα γίνει ο 47ος πρόεδρος των Η.Π.Α. Όμως η αποτυχία σημαίνει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι πιθανότατα ο νέος υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών. Και αυτά είναι τα χειρότερα νέα».
«Η αποχώρηση του Ντε Σάντις από τις προκριματικές εκλογές ήταν αναμενόμενη, το χρονικό σημείο όμως κατά το οποίο συνέβη προκάλεσε έκπληξη», παρατηρεί η F.A.Z. «Για ένα διάστημα πολλοί ένιωθαν πως ο Ντε Σάντις είναι ο μοναδικός που θα μπορούσε να απειλήσει τον Τραμπ. Είναι στο ιδεολογικό στρατόπεδο του Τραμπ, αλλά ταυτοχρόνως θεωρούταν πιο έξυπνος και λιγότερο αλλοπρόσαλλος».
Αυτός που επωφελείται περισσότερο από την απόσυρση του Ντε Σάντις είναι βέβαια ο Τραμπ, ο οποίος αναμένεται να πάρει το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του Ντε Σάντις. Με την απόσυρσή του πάντως ο τελευταίος φαίνεται να «υποτάσσεται στον άνθρωπο που τον έχει γελοιοποιήσει κατ' επανάληψη και την ίδια στιγμή να κρυφοκοιτάζει την επόμενη εκλογική αναμέτρηση που θα λάβει χώρα σε τέσσερα χρόνια. Και τότε ενδέχεται να χρειαστεί και πάλι τον Τραμπ».
