Πλημμύρες και αυθαίρετα «έπνιξαν» την Ίσκια

Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κηρύχθηκε το νησί Ίσκια μετά τις εκτεταμένες καταστροφικές πλημμύρες. Συνυπεύθυνη και η άναρχη δόμηση. Καιρός για μια νέα αρχή;Η Ιταλία πενθεί για τις ζωές που χάθηκαν και τις τεράστιες ζημιές στο νησί Ίσκια, σε μικρή απόσταση από την Νάπολη. Η ασταμάτητη βροχή πλημμύρισε τους δρόμους, παρέσυρε ανθρώπους, αυτοκίνητα, προκάλεσε την κατάρρευση σπιτιών. Σύμφωνα με τον μέχρι τώρα απολογισμό, οι αγνοούμενοι είναι έντεκα. Βρέθηκε νεκρή, κάτω από ενάμιση μέτρο λάσπης μια γυναίκα τριάντα ενός ετών.

Η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι συνεδρίασε και κήρυξε την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Θα δοθούν, στην πρώτη αυτή φάση, δυο εκατομμύρια ευρώ. Για την φιλοξενία των εκατό πενήντα ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, την στήριξη των οικονομικών δραστηριοτήτων του νησιού, την αποκατάσταση των δρόμων και ό,τι άλλο χρειάζεται.

Η αυθαίρετη δόμηση «σκοτώνει» ….

Έβρεξε πάρα πολύ, αλλά δεν πρόκειται μόνον για σφοδρή κακοκαιρία. Είναι ξεκάθαρο, όπως τονίζει και σήμερα ο Τύπος, ότι η άλλη μεγάλη αιτία των φονικών αυτών καταστροφών, είναι η αυθαίρετη δόμηση. Πολλοί Ναπολιτάνοι έχουν δεύτερο σπίτι για τις διακοπές τους, στο πανέμορφο αυτό νησί. Αρκετά από αυτά, χτίστηκαν πάνω σε λόφους με πολύ υψηλό κίνδυνο κατολισθήσεων. Όπως και ξενοδοχεία τα οποία βρίσκονται δίπλα στην θάλασσα, σε σημεία όπου καταλήγουν τα ορμητικά νερά, μετά από τις νεροποντές.

«Τόσο η κεντροδεξιά, όσο και η κεντροαριστερά, συμμάχησαν κατά της κατεδάφισης των αυθαιρέτων», δηλώνει σήμερα στην εφημερίδα Corriere della Sera, o δικαστικός Άλντο Ντε Κιάρα. Και προσθέτει ότι από το 1998 μέχρι το 2003 κατεδαφίστηκαν μόλις 22 αυθαίρετα, σε σύνολο 2.922 αποφάσεων που ελήφθησαν από την δικαιοσύνη. Στην συνέχεια, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι νομιμοποίησε τα αυθαίρετα και θεώρησε, προφανώς, ότι το πρόβλημα λύθηκε.

Ορθά, τώρα, οι αρμόδιοι υπουργοί και η τοπική αυτοδιοίκηση τονίζουν ότι θα πρέπει πρώτα να ολοκληρωθούν οι δύσκολες επιχειρήσεις παροχής βοήθειας και εντοπισμού των αγνοουμένων και μετά να αποδοθούν ευθύνες. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι σαφές: αν, δηλαδή, μετά από την νέα αυτή τραγωδία, θα μπορέσει να αλλάξει κάτι, αν θα υπάρξουν πολιτικοί που θα τολμήσουν να αναλάβουν το κόστος μιας θαρραλέας καταπολέμησης της άναρχης και επικίνδυνης δόμησης.

Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελλάκης, Ρώμη