Τα επιδόματα της εισβολής και της κατοχής

Τι μας είπαν; Ότι οι κάτοικοι της πόλεως και επαρχίας Λευκωσίας, της Λάρνακας και της ελεύθερης περιοχής Αμμοχώστου, δηλαδή σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Κύπρου, μέσω των οδοφραγμάτων, μπορούν να προμηθεύονται φθηνότερα καύσιμα από τα κατεχόμενα, με αποτέλεσμα να έχουν απώλειες της τάξης του 30-40%.

Τι ζητούν; Διεκδικούν παρόμοιες επιδοτήσεις με αυτές που δώσαμε στη γαλλική εταιρεία που κατασκεύασε τα αεροδρόμια στις ελεύθερες περιοχές, με τη δικαιολογία ότι έχει απώλεια κερδών από την παράνομη λειτουργία του αεροδρομίου Τύμπου.

Το προηγούμενο

Το προηγούμενο που τείνει να εμπεδωθεί στη χώρα μας είναι επικίνδυνο. Όποιος έρχεται να επενδύσει, θα νομιμοποιείται να βάζει ασφαλιστική ρήτρα ότι λόγω κατοχής θα πρέπει να αποζημιώνεται από απώλεια κερδών.

Λογικά μετά την εισβολή του 1974 αποκαταστάθηκαν χιλιάδες πρόσφυγες σε καταυλισμούς, δόθηκαν επιδόματα και ενισχύσεις σε εταιρείες και ξενοδόχους για να επαναδραστηριοποιηθούν στις ελεύθερες περιοχές. Όλα δόθηκαν τότε στη λογική μιας προσωρινότητας, αφού όλοι πίστευαν ότι τα προβλήματα θα τέλειωναν σύντομα. Πενήντα χρόνια μετά την εισβολή, η επιδότηση αυτή συνεχίζεται στους ελάχιστους πρώτης γενιάς πρόσφυγες που ακόμα ζουν και αυτό είναι πολύ σωστό. Αυτό για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι αν είναι σωστό είναι ότι οι προσφυγικές επιδοτήσεις συνεχίζονται ανεξέλεγκτα σε πολύ περισσότερους. Στα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα των προσφύγων δηλαδή, είτε εκ πατρογονίας, είτε εκ μητρογονίας, είτε έχουν παντρευτεί με πρόσφυγα είτε με μη πρόσφυγα. Στην πράξη ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Κύπρου είναι επιδοτούμενοι, είτε έμμεσα, είτε άμεσα ως πρόσφυγες.

Η κατοχή

Ας δούμε και μια άλλη εικόνα. Μήπως έχουμε βολευτεί; Όλοι σε αυτή τη χώρα αναφέρονται στην εισβολή και την κατοχή, αλλά λίγοι μιλούν πλέον για ανατροπή των τετελεσμένων. Αυτό που φαντάζει ως πιο σίγουρη διάθεση είναι ότι 50 σχεδόν χρόνια μετά την εισβολή, η κατοχή δεν αποτελεί πρόκληση για αγώνα απελευθέρωσης ή επανένωσης μέσω μιας συμβιβαστικής λύσης. Μάλλον αποτελεί αφορμή για διεκδίκηση καταβολής κάποιων επιδομάτων. Αρκετά χρόνια μετά την εισβολή, όταν ένας συντάκτης αυτής της εφημερίδας έγραψε άρθρο υποστηρίζοντας ότι αρκετές δεκάδες Ε/Κ που φέρονταν ως αγνοούμενοι τελικά δεν ήταν αγνοούμενοι, αλλά θύματα του πραξικοπήματος που είχαν ταφεί σε συγκεκριμένα κοιμητήρια, κάποιοι συγγενείς τον απείλησαν γιατί θεώρησαν ότι υπήρχε κίνδυνος να τους κοπεί το επίδομα αγνοουμένου.

Μετά τους απλούς πρόσφυγες, τους ξενοδόχους και τους επιχειρηματίες πρόσφυγες, στον αγώνα της επιδότησης λόγω εισβολής και κατοχής μπήκε, όπως προαναφέρθηκε η Hermes με τα αεροδρόμια. Τώρα θέλουν να μπουν οι εταιρείες πετρελαιοειδών και οι εργαζόμενοι σε αυτές και έπεται συνέχεια. Γιατί να μην μπουν όμως και τα ελληνοκυπριακά σούπερ μάρκετ, αφού χιλιάδες Ε/Κ ψωνίζουν καθημερινά πολύ πιο φθηνά τα ίδια ή παρόμοια προϊόντα από τα τ/κ σουπερμάρκετ; Γιατί στην πορεία να μην αρχίσουν να ζητούν επιδοτήσεις και οι Ε/Κ ξενοδόχοι διότι υπάρχει μια τεράστια ροή τουριστών σε ξενοδοχεία που κτίστηκαν στα κατεχόμενα; Μήπως αίτηση για επίκομα θα έπρεπε να κάνει και το Casino Resort στο Φασούρι λόγω ανταγωνισμού με τα καζίνο των κατεχομένων; Γιατί να μην ζητήσουν αποζημιώσεις και οι εισαγωγείς φαρμάκων; Γιατί όχι και οι ζαχαροπλάστες επικαλούμενοι, λέμε τώρα, την ανεξέλεγκτη ροή εκμέκ κανταΐφ στις ελεύθερες περιοχές; Στη μάχη άνετα θα μπορούσαν να μπουν και οι φρουταρίες, άσχετο αν στην πραγματικότητα οι ντομάτες και τα κεράσια που πωλούν αρκετές εδώ και χρόνια προέρχονται από την Τουρκία.

Η εξοικείωση με την κατοχή έχει για κάποιους, όσο κι αν ακούγεται φρικτό, και τα μπόνους της. Οι φτωχοί που ευνοούνται γεωγραφικά αγοράζουν φθηνά από τα κατεχόμενα και οι καταστηματάρχες στις ελεύθερες περιοχές που πλήττονται αποζημιώνονται. Κάποια επαγγελματικά πατριωτικά κόμματα όπως το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ και το ΕΛΑΜ θα επιμένουν. Μέρα-νύκτα είναι υποχρεωμένα να διεξάγουν αντικατοχικό αγώνα, αλλά δεν μπορούν το βράδυ να εμποδίσουν τους οπαδούς τους να περνούν στα κατεχόμενα για να φουλάρουν με καύσιμα, να προμηθευτούν απορρυπαντικά, να βρουν φθηνά αθλητικά παπούτσια και να αγοράσουν βιάκρα και κροτίδες για να γιορτάσουν στην επέτειο των γενεθλίων τους.

Εν ολίγοις, όσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότερες διαδηλώσεις έξω από το Υπουργείο Οικονομικών μάλλον θα βλέπουμε με αίτημα την επιδότηση απωλειών λόγω κατοχής, ενώ κάποιες «αντιπαραγωγικές διαδηλώσεις» στα οδοφράγματα κατά της κατοχής αλλά και για την οριστική λύση του προβλήματος θα λιγοστεύουν. Κάποια στιγμή θα απαιτηθούν από τους νέους παθόντες λόγω εισβολής δραστικές λύσεις, όπως το οριστικό κλείσιμο των οδοφραγμάτων. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει κανένας πρόσφυγας, αλλά ο αγώνας πρέπει να συνεχισθεί. Το υπονόησαν προχθές οι πρατηριούχοι. Ο αγώνας δεν αφορά πλέον την επιστροφή. Κάποτε πηγαίναμε στα κλειστά οδοφράγματα για να φωνάζουμε ότι τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια. Σήμερα τα σύνορά μας είναι μέχρι τον Άγιο Δομέτιο, διότι αμέσως μετά ξεκινά το Κιόνελι με τα ωραία πρατήρια βενζίνης, με τα μεγάλα σουπερμάρκετ και τα ζαχαροπλαστεία, τα οποία είναι υπεύθυνα για αθέμιτο ανταγωνισμό.

Τα δεδομένα ενώπιόν μας στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν απατούν. Είτε για τους σωστούς, είτε για τους λάθος λόγους (δεν έχει πλέον σημασία), το 2004 και το 2017 η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων έστειλε το μήνυμα ότι η λύση του Κυπριακού δεν αποτελεί προτεραιότητα. Δεν είναι σωστό να ρίχνει κάποιος ευθύνες στους πολίτες για αυτό. Η ευθύνη ανήκει διαχρονικά στις πολιτικές ηγεσίες της χώρας οι οποίες δεν είχαν την τόλμη να προσχωρήσουν σε δύσκολες αποφάσεις. Επιτρέποντας στους Κύπριους πολίτες να χάνονται μέσα σε γελοίες αντιφάσεις. Δημιουργώντας νέα πρότυπα αντιστασιακών στα πρόσωπα των πρατηριούχων πετρελαιοειδών και νέων προδοτών, φωτογραφίζοντας τους διπλοταγκάτους Ελληνοκύπριους οι οποίοι μεταφέρουν ποσότητες καυσίμων από τα κατεχόμενα.

Ο αγώνας μας

Στην ΕΕ μπήκε ολόκληρη η Κύπρος. Με βάση τη συμφωνία της Πράσινης Γραμμής και για να μείνει ανοικτή η προοπτική μιας λύσης, επιτρέπεται η διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων. Η μη λύση λογικά πλήττει τα οικονομικά συμφέροντα κάποιων επαγγελματιών. Παλιότερα το βασικό μας σύνθημα ήταν Αγώνας για Επιστροφή. Σήμερα ούτε αγώνα θέλουμε, ούτε επιστροφή. Οι μισοί Κυπραίοι σήμερα θέλουν επιδότηση και αποζημίωση λόγω των επιπτώσεων της κατοχής. Η κατοχή τα τελευταία 50 χρόνια και επειδή αυτό επέλεξαν κάποιοι πολιτικάντηδες, έχει αποδειχθεί σε μια αστείρευτη πηγή επιδοτήσεων, πολύ πιο σταθερή από τις ζημιές που προκαλεί η χαλαζόπτωση στις ορεινές περιοχές και ο περονόσπορος στις πατατοφυτείες μας στα Κοκκινοχώρια.