«Κρατούσαν τον Παπακώστα 657 μέρες έγκλειστο σε ένα δωμάτιο» - Ανάρτηση του δικηγόρου Χριστόφορου Χριστοφή

Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας δικαίωσε σήμερα μετά θάνατον τον πρώην Υπουργό Άμυνας Κώστα Παπακώστα, αφού έκρινε πως η Κυπριακή Δημοκρατία παραβίασε τα ανθρώπινα δικαιώματα του, στερώντας του το δικαίωμα του αυλισμού.

Ο ένας εκ των δικηγόρων που εκπροσώπησαν την οικογένεια Παπακώστα, Χριστόφορος Χριστοφή, αναφέρει σε ανάρτηση του ότι η Κυπριακή Πολιτεία είχε τον Κώστα Παπακώστα έγκλειστο σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου για 657 μέρες. «Δεν του επιτρεπόταν να βγει έξω από το θάλαμο, να δει το φως του ήλιου και να αναπνεύσει καθαρό αέρα», γράφει χαρακτηριστικά.

Σημειώνει επίσης πως όλοι οι κυβερνητικοί γιατροί που παρακολουθούσαν το Παπακώστα έλεγαν ότι έπρεπε να έχει τη δυνατότητα του αυλισμού, να περπατά δηλαδή στο προαύλιο του νοσοκομείου 1 ώρα το πρωί και 1 ώρα το απόγευμα.

Όλα όσα αναφέρει στην ανάρτηση του ο Χριστόφορος Χριστοφή:

657 ΜΕΡΕΣ ή αν θέλετε, ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ, ΕΝΝΕΑ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΜΕΡΕΣ έγκλειστος σε ένα δωμάτιο ...

Το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας εξέδωσε σήμερα μία εξαιρετικά σημαντική απόφαση από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κράτους δικαίου.

Πρόκειται για την αγωγή 3214/2017, Παπακώστας κ.α. v. Γενικού Εισαγγελέα.

Η απόφαση εκτείνεται σε 96 σελίδες και καλύπτει διεξοδικά όλα ζητήματα που τέθηκαν κατά την ακρόαση. Η απόφαση θα αναλυθεί τις επόμενες ημέρες και είμαι βέβαιος ότι θα τύχει σχολιασμού και από νομικούς, δημοσιογράφους και την κοινωνία.

Εκείνο που πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος είναι ότι η Κυπριακή Πολιτεία είχε τον Κώστα Παπακώστα έγκλειστο σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου για 657 μέρες. Δεν του επιτρεπόταν να βγει έξω από το θάλαμο, να δει το φως του ήλιου και να αναπνεύσει καθαρό αέρα.

Όλοι οι κυβερνητικοί γιατροί που παρακολουθούσαν τον Παπακώστα έλεγαν ότι έπρεπε να έχει τη δυνατότητα του αυλισμού, να περπατά δηλαδή στο προαύλιο του νοσοκομείου 1 ώρα το πρωί και 1 ώρα το απόγευμα. Οι γιατροί επικαλούνταν λόγους υγείας.

Ο δικηγόρος του Παπακώστα Ευστάθιος Ευσταθίου με αλλεπάλληλες επιστολές ζητούσε από τις κεντρικές φυλακές και το κράτος να δοθεί στο πελάτη του αυτό το βασικό δικαίωμα, που απολαμβάνουν όλοι οι κρατούμενοι, όλοι οι εγκληματίες σε όλες τις φυλακές του κόσμου.

Το κράτος μας από την άλλη, την μία έλεγε ότι υπήρχαν λόγοι ασφαλείας την άλλη λόγοι υγείας και εν τέλει αρνείτο πεισματικά και αναιτιολόγητα να ικανοποιηθεί αυτό το δικαίωμα. Λόγοι ασφαλείας δεν υπήρχαν και σε ότι αφορά τους λόγους υγείας, οι κυβερνητικοί γιατροί έλεγαν το αντίθετο.

Τελικά, με πολιτική παρέμβαση πείσθηκε ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης Ιωνάς Νικολάου και άλλαξε γνώμη και επέτρεψε τον αυλισμό. Μισή ώρα το πρωί και μισή ώρα το απόγευμα.

Στην πορεία θα λεχθούν πολλά για το τι έγινε και τι δεν έγινε την συγκεκριμένη περίοδο.

Εκείνο που έχει σημασία τώρα να ξέρει ο κόσμος είναι ότι αυτό το κράτος και η συγκεκριμένη πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης είχαν ένα ηλικιωμένο άνθρωπο με πολλαπλά προβλήματα υγείας έγκλειστο στερώντας του ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Το δικαίωμα στον ήλιο και στον αέρα.

Για 657 συνεχόμενες ημέρες.

Ούτε σε ζώα δεν επιφυλάσσεται έτσι συμπεριφορά…

Τα ευρήματα του Δικαστηρίου είναι ξεκάθαρα, κατηγορηματικά και μιλούν από μόνα τους.

Σταχυολογώ ορισμένα:

… «Προκύπτει, επομένως, πως το μόνο που άλλαξε τη δεδομένη στιγμή ήταν η βούληση ώστε το πρόβλημα να επιλυθεί»

… «Ούτε δόθηκε οποιαδήποτε ικανοποιητική εξήγηση γιατί το ζήτημα της ασφάλειας με την εμπλοκή της αστυνομίας δεν επιλύθηκε ή δεν μπορούσε να επιλυθεί προηγουμένως»

… «Ειδικότερα και χωρίς περιορισμό, αποτελεί εύρημα του Δικαστηρίου ότι η κατάσταση της υγείας του Αποβιώσαντα (με εξαίρεση τυχόν περιόδων που νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας) δεν ήταν τέτοια ώστε να μην επιτρεπόταν σε αυτόν να βγαίνει έξω στο φυσικό περιβάλλον και/ή να περπατά»

… «Αποτελεί, επίσης εύρημα του Δικαστηρίου ότι ο μακροχρόνιος περιορισμός του Αποβιώσαντα στο δωμάτιο, αν και του δινόταν η ευκαιρία να περπατά στο θάλαμο του νοσοκομείου, προκάλεσε επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του»

… «Οι λόγοι που επικαλέστηκε η Δημοκρατία ως προς την μη παραχώρηση του δικαιώματος αυτού σε ενωρίτερο στάδιο δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τις ενέργειες της για τους λόγους που έχουν επεξηγηθεί με λεπτομέρεια κατά το στάδιο της αξιολόγησης της μαρτυρίας της Μ.Υ. 2 και δεν κρίνεται σκόπιμο να επαναληφθούν.»

… «Σε σχέση δε με τους επικαλούμενους λόγους υγείας, κρίνω σκόπιμο να προσθέσω πως ακόμα και εάν για τέτοιους λόγους δεν συνίστατο στον Αποβιώσαντα να περπατά, το δικαίωμα να εξέρχεται του δωματίου του στο φυσικό περιβάλλον θα έπρεπε να του είχε δοθεί. Και τούτο γιατί το δικαίωμα του αυλισμού δεν πρέπει να συγχέεται, ούτε να εξισώνεται, με την άσκηση ή το περπάτημα, υπό την έννοια που επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί από την Δημοκρατία έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η στάση των αρμοδίων αρχών για λόγους που αφορούσαν την υγεία του Αποβιώσαντα.»

… «Συναφώς σημειώνεται πως από την πλευρά της Υπεράσπισης δεν επεξηγήθηκε τι είχε αλλάξει τον Απρίλιο του 2015 στο πλαίσιο αυτό, οπότε και επιτράπηκε, τελικώς, στον Αποβιώσαντα, να εξέρχεται σε χώρο εκτός του κτιρίου του νοσοκομείου. Αντιθέτως, όπως έχει ήδη σημειωθεί πιο πάνω, τη δεδομένη στιγμή, η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί.

Προκύπτει, συνεπώς, πως η Δημοκρατία όφειλε να παραχωρήσει το δικαίωμα αυτό στον Αποβιώσαντα από την πρώτη μέρα της κράτησης του, με την εξαίρεση των περιόδων όπου νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Για δε την περίοδο από τον Νοέμβριο του 2014 μέχρι το θάνατο του, η παραχώρηση αυτού του δικαιώματος επιβαλλόταν για λόγους υγείας.

Με βάση, λοιπόν, τα γεγονότα που τέθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου, κρίνεται πως η παράλειψη της Διεύθυνσης των Κεντρικών Φυλακών να παραχωρήσει στον Αποβιώσαντα, ανεξάρτητα από τα όποια προβλήματα υγείας αντιμετώπιζε, το δικαίωμα αυλισμού από την 9.7.2013 – 27.4.2015 (με την εξαίρεση των χρονικών περιόδων που αυτός νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας) αποτελεί απάνθρωπη μεταχείριση και παραβίαση του δικαιώματος του ως τούτο προστατεύεται από το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ και το άρθρο 8 του Συντάγματος.

Επρόκειτο για ένα αναφαίρετο δικαίωμα του Αποβιώσαντα, υπό την ιδιότητα του ως κρατούμενος, το οποίο δεν του δόθηκε. Το δε γεγονός ότι ο Αποβιώσας είχε τη δυνατότητα να περπατά στον διάδρομο του θαλάμου όπου κρατείτο δεν αλλοιώνει τα δεδομένα.»