Ο τόπος μας έν' οι ρίζες μας

Η Νατάσα μεγάλωσε στην ύπαιθρο και αναπόφευκτα έμαθε να την αγαπά. Ανυπομονεί κάθε που αρχίζει μια νέα εποχή, όπως μου λέει, με ένα μεγάλο χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της. «Εμείς εδώ στην ύπαιθρο έχουμε ένα θετικό. Αντιλαμβανόμαστε και μπορούμε να χαρούμε την κάθε εποχή του χρόνου. Τον χειμώνα χιονίζει, το φθινόπωρο βλέπουμε τα δέντρα να χάνουν τα φύλα τους, την άνοιξη όπως βλέπεις κι εσύ ανθίζουν οι πρώτες αμυγδαλιές, ενώ το καλοκαίρι είναι επίσης χαρά Θεού» . Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Φαρμακά, όπου δυστυχώς έχασε νωρίς τον πατέρα της, ενώ ο σύζυγός της Νάιτζελ κατάγεται από τη Μελβούρνη. Στα 32 της και επιστρέφοντας από την Παλαιστίνη αποφασίζουν με τον σύζυγό της να ξεκινήσουν μια νέα ζωή στο χωριό. Γνωρίστηκαν στην Παλαιστίνη όταν η Νατάσα μετατέθηκε στο σχολείο που φοιτούν μαθητές από την Παλαιστίνη από το Υπουργείο Παιδείας ώστε να τους μάθει ελληνικά, ενώ ο Νάιτζελ βρισκόταν εκεί με την ιδιότητα του δημοσιογράφου. «Η ιδέα γεννήθηκε όταν γνώρισα τον Νάιτζελ στην Παλαιστίνη, όπου καταλάβαμε πως και οι δύο θέλαμε να ασχοληθούμε με την επεξεργασία των μήλων και να φτιάξουμε τον δικό μας μηλίτη. Ο Νάιτζελ ήθελε όταν θα επέστρεφε στην Αυστραλία να φτιάξει τον δικό του μηλίτη, ιδέα που είχα κι εγώ για όταν θα επέστρεφα στην Κύπρο». Συμπληρώνει, μάλιστα, πως «όταν επιστρέψαμε στην Κύπρο μάθαμε ότι η ΣΕΔΙΓΕΠ Φαρμακά θα πωλούσε τις κτηριακές εγκαταστάσεις της και αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα. Δεν ήταν εύκολο, ωστόσο σήμερα νιώθουμε περήφανοι και είμαστε σίγουροι πως και ο πατέρας μου έτσι θα ένιωθε αν δοκίμαζε το προϊόν μας. Φτιάχνεται με κόπο, αλλά και μεράκι, διότι αγαπούμε τις ρίζες μας», αναφέρει στον «Πολίτη» η Νατάσα.

«Η μηλίτσα»

 «Φτιάχνουμε ανθρακούχο μηλίτη με 100% κυπριακά μήλα που προέρχονται από την περιοχή της Πιτσιλιάς. Αλέθονται, ζυμώνονται για δύο με τρεις εβδομάδες και παλαιώνονται», εξηγεί στον «Π» ο Νάιτζελ. «Έχω αναλάβει την παραγωγή του μηλίτη. Η διαδικασία ξεκινάει κατά την περίοδο συγκομιδής των μήλων, δηλαδή τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη. Παίρνουμε μήλα από τα χωράφια μας, αλλά και από ντόπιους παραγωγούς. Τα μήλα μας είναι δύο ποικιλιών, λόρτικα και καθιστά. Έπειτα συνθλίβονται ανάμεσα σε περιστρεφόμενους κυλίνδρους και μας δίνουν τον φρέσκο χυμό. Θα ακολουθήσει η διαδικασία της ζύμωσης και της παλαίωσης μέχρι τα μέσα της άνοιξης, όταν ξεκινά η εμφιάλωση του μηλίτη. Μετά ξεκινούμε τη διανομή». Πλέον ο μηλίτης βρίσκεται σχεδόν σε κάθε γωνιά της Κύπρου, ενώ πρόσφατα η Νατάσα και ο Νάιτζελ απέκτησαν και τον δικό τους διαδικτυακό ιστότοπο. Μπορείτε να βρείτε τον συγκεκριμένο μηλίτη σε διάφορες κάβες, σε delicatessen, αλλά και σε εστιατόρια, μπαρ και καφενεία». Τελειομανείς και οι δύο, πρόσεξαν κάθε λεπτομέρεια. Από το όνομα έχρι και τη συσκευασία. «Η Μηλίτσα είναι μια ανεράδα η οποία τριγυρνάει στα νερά του Τροόδους και ζει κάτω από λατζιές, όμως δεν είναι η κλασική ανεράδα. Θέλαμε να εκφράζει την αθωότητα, την παράδοση. Θέλω να κρατήσουμε την παράδοσή μας. Είναι η ταυτότητά μας εξάλλου», προσθέτει η Νατάσα.



 Η ζωή και οι δυσκολίες

Πολλές δυσκολίες αντιμετώπισαν σύμφωνα με τη Νατάσα πριν φτάσουν στο τελικό αποτέλεσμα. Γραφειοκρατία, απόσταση από την πόλη, αλλά και διαδικασίες χρονοβόρες που τους κράτησαν μακριά από την πραγματοποίηση του ονείρου τους για τρία και πλέον χρόνια. «Ξέρεις πόσο ψυχοφθόρο είναι να θέλεις να ξεκινήσεις τη ζωή σου, να σου διαφημίζουν τη στήριξή τους προς νέους επιχειρηματίες και την ίδια στιγμή να πρέπει να κτυπάς δεκάδες πόρτες για μια διαδικασία που στο εξωτερικό θα διαρκούσε ίσως και λίγες ώρες;» με ρωτά με παράπονο. «Ήταν φορές που σκεφτόμασταν πραγματικά αν θα τα καταφέρουμε ή όχι. Είχαμε και το άγχος, αλλά ταυτόχρονα και τη στήριξη των δικών μας ανθρώπων. Αυτό βοήθησε αρκετά μπορώ να πω ώστε να φτάσουμε σήμερα να νιώθουμε υπερήφανοι που έχουμε αυτό το αποτέλεσμα». Μας ξεναγεί στο δεύτερο σπίτι τους. Πίσω από το εργοστάσιό τους, μετά από τις ευεργετικές βροχές των τελευταίων ημερών έχει δημιουργηθεί ένας φυσικός καταρράκτης στου πρόποδες του βουνού που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το κτήριο. Οι δε ανθισμένες αμυγδαλιές μοσχοβολούν. Ένας μικρός παράδεισος. «Έχει πιο όμορφο πράγμα από το να είσαι κοντά στη φύση; Ξέρεις πόσο όμορφα είναι;», ρωτάει. «Οι δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. Ναι, σίγουρα δυσκολία μπορεί να θεωρηθεί και το οδικό δίκτυο της περιοχής. Ωστόσο είμαι της άποψης πως η ύπαιθρος έχει ανάγκη τους νέους της. Γι' αυτό επέστρεψα. Ξέρω πως από ψηλά ο πατέρας μου νιώθει υπερήφανος διότι δεν πήγαν χαμένοι οι κόποι του».