Γιατί γίνεται ο καβγάς ΔΗΣΥ-Αλληλεγγύης για τα μνημόσυνα

Η τελευταία αντιπαράθεση ανάμεσα στον Δημοκρατικό Συναγερμό και το Κίνημα Αλληλεγγύη της Ελένης Θεοχάρους, για τα εθνικά μνημόσυνα και τα εθνικόφρονα σωματεία, αν μη τι άλλο επιβεβαίωσε ότι η επιλογή πολιτικών και υπουργών να θυσιάζουν τα κυριακάτικα πρωινά τους και να τρέχουν στις εκκλησιές δεν είναι απλώς από υποχρέωση ή εθνικό καθήκον.

Το καταγράψαμε και σε παλιότερο ρεπορτάζ: τα εθνικά μνημόσυνα έχουν εξελιχθεί σε πολιτική βιομηχανία. Έχουν μετατραπεί σε βήμα άσκησης πολιτικής, όπου οι ομιλητές αξιοποιούν την ευκαιρία για να περάσουν τα μηνύματά τους στη μάζα επί όλων των ζητημάτων. Κυπριακό, εσωτερική διακυβέρνηση, οικονομία. Με βάση την έρευνα που έκανε ο «Π» στο πλαίσιο παλιότερου ρεπορτάζ, τελούνται περισσότερα από 110 εθνικά μνημόσυνα ετησίως στην Κύπρο. Εθνικά μνημόσυνα που οι πολιτικές ηγεσίες μετατρέπουν σε κανονικές πολιτικές εκδηλώσεις, αφού υπάρχει συνήθως και η απαραίτητη τηλεοπτική κάλυψη με αποτέλεσμα το ακροατήριο να ξεπερνά πλέον τους παριστάμενους.
Η αντιπαράθεση που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες ανάμεσα στον ΔΗΣΥ και την Αλληλεγγύη δεν είναι ασφαλώς για ένα πουκάμισο αδειανό. Κάθε κόμμα στον χώρο της Δεξιάς διεκδικεί για λογαριασμό του αυτά τα εργαλεία άσκησης πολιτικής. Στο ερώτημα τι κρύβεται πίσω από την αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών κλήθηκαν να μας δώσουν απαντήσεις ο πολιτικός επιστήμονας Γιάννος Κατσουρίδης, ο αν. καθηγητής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας Γιώργος Κέντας και ο διευθυντής του ΚΥΚΕΜ Χρήστος Ιακώβου.

Οι τρεις ομάδες του ΔΗΣΥ

Ο Γιώργος Κέντας, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής και Διακυβέρνησης στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, εκφράζει στον «Π» την άποψη ότι «η διαμάχη Αλληλεγγύης-ΔΗΣΥ είναι το σύμπτωμα μιας βαθιά ριζωμένης πολιτικής ανωμαλίας στον χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς, η οποία σχετίζεται με μια διαρκή σύγχυση ή κρίση ταυτότητας. Η ηγεσία του ΔΗΣΥ προσπαθεί εδώ και καιρό να κτίσει ένα διαφορετικό πολιτικό προφίλ. Παράλληλα όμως δεν μπορεί να αποσείσει το βαθύ πολιτικό/ιδεολογικό του παρελθόν. Ο ΔΗΣΥ είναι ένα ανομοιογενές κόμμα. Υπάρχουν γενικά τρεις τάσεις ή ομάδες: 1. Οι παραδοσιακή εθνικόφρων δεξιά, 2. Η ομάδα των επιχειρηματιών, «του κεφαλαίου», και 3. Η ομάδα της προσέγγισης «του σκληρού ναι», όπως λέγεται. Φαίνεται ότι η ομάδα του «σκληρού ναι» τραβά προς Μαλά. Η στάση του Ν. Αναστασιάδη προκαλεί απογοήτευση στην ομάδα αυτή. Με τον τρόπο αυτό ο Μαλάς κερδίζει κάποιο έδαφος. Η προσδοκία ίσως να είναι ότι ο Μαλάς θα είναι στον δεύτερο γύρο, όπου ο Αναστασιάδης θα έχει ήδη κτίσει το προφίλ του «απορριπτικού» και με αυτό τον τρόπο θα έχει γέφυρες με ψηφοφόρους του «ενδιάμεσου χώρου». Η στάση του ΑΚΕΛ και η κριτική που ασκεί στον Αναστασιάδη ευνοεί το προφίλ που θέλει να κτίσει ο δεύτερος. Η συνειδητή επιλογή του Ν. Αναστασιάδη να «επενδύσει» στις ομάδες της «σκληρής γραμμής» διατηρώντας όμως και γέφυρες με τις ομάδες της συνέχισης της διαδικασίας και της επιμονής σε άμεση λύση μπορεί να θεωρηθεί το απόφθεγμα των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων».