Είναι η τελευταία μοιρασμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Δεν χρειάζεται καν να πεις το όνομά της γιατί εδώ και 43 χρόνια η Λευκωσία είναι περισσότερο γνωστή για την πράσινη γραμμή που τη διχοτομεί, και άκρως ταυτισμένη στη συνείδηση των περισσοτέρων με αυτό το γεγονός, παρά με οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς της ως πρωτεύουσας της Κύπρου.
Πώς νιώθουν οι κάτοικοι της Λευκωσίας ζώντας την πόλη; Είναι περήφανοι για αυτήν; Τι τους προσφέρει; Πώς την απολαμβάνουν; Είναι ικανοποιημένοι από την ποιότητα ζωής τους; Υπάρχει δυναμική ανάπτυξης; Ή είναι τελικά μια αφημένη και εγκαταλελειμμένη μητρόπολη;
Ο «Π» επιχείρησε να καταγράψει μια σειρά από παράγοντες οι οποίοι καθορίζουν την ατμόσφαιρα, την ταυτότητα και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της Λευκωσίας. Το συμπέρασμα και η λυπηρή πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για μια πόλη πνιγηρή. Δεν διαθέτει δρόμους για να μπορείς να πας στη δουλειά σου χωρίς να πήξεις στην κίνηση. Δεν προσφέρει μέσα μαζικής μεταφοράς που να είναι πιο λειτουργικά από τα ΙΧ. Δεν διαθέτει πεζόδρομους για ατελείωτες βόλτες ούτε και πανέμορφα πάρκα. Και κυρίως δεν διαθέτει πλατείες για συναναστροφή.
Οι δε επιλογές για τον ελεύθερο χρόνο δεν είναι πολλές, πέραν των δεκάδων καφέ που έχουν ανοίξει. Οι δρόμοι της δεν είναι πλημμυρισμένοι από ποδήλατα γιατί οι ποδηλατόδρομοι είναι κατακερματισμένοι. Η ρυμοτομία είναι άσχημη λόγω του άναρχου σχεδιασμού. Τα μνημεία και τα αξιοθέατα δεν αναδεικνύονται. Δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον των ταξιδιωτών με αποτέλεσμα ο τουρισμός να είναι υποτυπώδης.
Η Λευκωσία, παρότι έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια μια ώθηση ειδικά όσον αφορά τις εκδηλώσεις, τις δραστηριότητες, τον πολιτισμό, έχουν γίνει και κάποια έργα υποδομής, δεν είναι τελικά μια πόλη για να τη ζεις και να τη χαίρεσαι.
