Chopper Club Cyprus: Ποιοι είναι, τι τους ενοχλεί, οι αξίες τους

Μεσημέρι καθημερινής σε καφέ της Λευκωσίας. Όταν έφτασε ο Χάρης, οι λιγοστοί θαμώνες σήκωσαν το κεφάλι. Ο βραχνός ήχος της μηχανής του δημιούργησε ένα ηχητικό τοπίο που οι μηχανόβιοι το βρίσκουν ανακουφιστικό. Τύποι, που σαν το Χάρη τυχαίνει να τους βλέπουμε ντυμένους στα μαύρα δερμάτινα, με γάντια ή μπότες, ενώ αφήνουν τον συμπλέκτη, ανοίγουν το γκάζι και σηκώνουν τα πόδια τους από το έδαφος με μια μηχανική συντονισμένη κίνηση. Αέρας ελευθερίας γεμίζει τους πνεύμονές τους, ενώ ισορροπούν τη μηχανή, και τη ζωή μαζί, στην άσφαλτο.

«Η ιδέα ξεκίνησε το 2005, όταν τυχαία συναντηθήκαμε τέσσερις μοτοσυκλέτες στον δρόμο. Τότε ήταν που συνειδητοποιήσαμε ότι τούτο είναι αυτό που θέλει κάθε μοτοσυκλετιστής: μια καλή παρέα!», αναφέρει αργότερα στον «Π» ο Χάρης Μούγιαννης, αρχηγός του Chopper Club Cyprus, μιας λέσχης μηχανόβιων που μετρά 55 ενεργά μέλη από όλη την Κύπρο, έτοιμα, σύμφωνα με τον Χάρη, να στηρίξουν το ένα το άλλο όπου μπορούν.

Ας πούμε ότι κάποιος έρχεται και σας ζητά να γίνει νέο μέλος σας. Εσείς, με ποια κριτήρια θα τον εντάξετε στο κλαμπ σας;

Πρώτα-πρώτα πρέπει η μηχανή του να είναι chopper ή να ανήκει στην κατηγορία των cruiser, οι οποίες δεν είναι για ταχύτητες, είναι καθαρά για βόλτα. Στη συνέχεια θέλουμε να έρθει για δυο – τρεις βόλτες μαζί μας ώστε να δούμε αν μας κάνει - και να δει φυσικά κι εκείνος αν του κάνουμε. Θέλουμε να δούμε τον τρόπο που οδηγεί και αν μπορεί να λειτουργήσει σωστά μέσα σε μία ομάδα.

Ωραία, αφού αποδεχτείτε το νέο μέλος, μετά το περνάτε και από δοκιμασίες; Σε ρωτώ, γιατί κυκλοφορούν τέτοιες φήμες για λέσχες μηχανόβιων.

Καμία σχέση.

Υπάρχουν κάποιοι κανόνες – κώδικες που ακολουθείτε ως λέσχη;

Το Chopper Club Cyprus δεν είναι μόνο μηχανές. Είναι για τους ανθρώπους του, είναι τα μέρη, είναι για την κοινωνική προσφορά. Κατ' αρχάς μεταξύ των μελών μας υπάρχει κάτι που μας κάνει όλους να νιώθουμε ότι έχουμε μια δεύτερη οικογένεια. Στηρίζουμε πάντα ο ένας τον άλλο όπου μπορούμε, παρά το ότι ανήκουμε όλοι σε διάφορα κοινωνικά στρώματα. Επίσης προσπαθούμε να έχουμε δύο περιπάτους τον μήνα, πάντοτε με πολλή έμφαση στην ασφάλεια. Τέλος, είναι η κοινωνική προσφορά. Κάθε χρόνο, για πολλά χρόνια, συμμετέχουμε σε διάφορες εκδηλώσεις προσφοράς, είτε σαν διοργανωτές είτε σαν υποστηρικτές άλλων οργανωμένων λεσχών, με αποκορύφωση την παραμονή Χριστουγέννων, όταν ντυθήκαμε σαράντα Άγιοι Βασίληδες και με τις μηχανές πήγαμε στο Μακάρειο Νοσοκομείο για να δώσουμε δώρα σε παιδιά. Έχουμε πολλά ακόμα που θέλουμε να προσφέρουμε στην κοινωνία που ζούμε, χωρίς να περιμένουμε κάτι σαν αντάλλαγμα, απλά έτσι γιατί γουστάρουμε.

Και με τις άλλες λέσχες μοτοσικλετιστών, πώς τα πάτε;

Έχουμε φιλικές σχέσεις. Όταν θα χρειαστεί κάποια λέσχη βοήθεια για μια φιλανθρωπική εκδήλωση, συνήθως βοηθάμε ο ένας τον άλλο.

Ο Χάρης Μούγιαννης, αρχηγός του Chopper Club Cyprus.

Hollywood, έγκλημα, παρανομία

Μιλάς για φιλανθρωπικό έργο και αγαθοεργίες. Την ίδια ώρα όμως ακούμε για λέσχες μηχανόβιων στο εξωτερικό που εμπλέκονται σε εγκληματικές ενέργειες, ενώ το Hollywood έχει καλλιεργήσει την εικόνα ότι οι λέσχες μοτοσυκλετιστών είναι οι σκληροτράχηλοι τύποι που δεν σηκώνουν αστεία. Όλα αυτά εκφράζουν και εσάς στην Κύπρο;

Καμία σχέση. Είμαστε οι περισσότεροι οικογενειάρχες. Εκείνο που μας ενώνει είναι η αγάπη για την chopper μηχανή, οι χαμηλές ταχύτητες και οι περίπατοι. Τα άλλα που αναφέρεις εσύ δεν υπάρχουν σε καμία περίπτωση στο δικό μας το κλαμπ. Ο κόσμος θέλουμε να μας μάθει σαν chopper club και όχι να λέει, ''α, ε τους αλήτες που παν με τες μοτόρες''.

Ούτε έχεις ακουστά από άλλες λέσχες μοτοσυκλετιστών;

Ούτε στις άλλες λέσχες τις οργανωμένες βλέπουμε το φαινόμενο αυτό. Αυτό που έχω να σου πω είναι πως από το πουθενά δημιουργήσαμε μεταξύ μας μια δεύτερη οικογένεια. Κάτι που είναι πολύ σημαντικό για όλους μας. Είναι κάτι ωραίο, είναι αυτό που έρχεται σε αντίθεση με την εικόνα που καλλιεργεί το Hollywood και ο κινηματογράφος.

Πες μας ένα-δυο λόγια για τις μηχανές σας.

Το καλό με τη δικές μας μηχανές είναι ότι, ναι μεν είναι όλες chopper, αλλά ο καθένας έχει δικό του στυλ. Δηλαδή είναι μηχανές που μπορείς να ‘’παίξεις’’ μαζί τους - να ‘‘παίξεις’’ εξωτερικά, όχι μηχανικά. Δηλαδή μπορείς να κάνεις κάποιες αερογραφίες, να βάλεις κάποια χρώματα, μπορείς να βάλεις τις βαλίτσες, μπορείς να ψηλώσεις λίγο τα τιμόνια. Ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικό του στυλ. Ναι μεν έχουμε όλοι μηχανές chopper, αλλά o καθένας έχει το στυλ του. Και είναι αυτό που το κάνει ωραίο.

Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή όταν οδηγείς τη μηχανή σου;

Μου αρέσει πολύ αυτή που κάνουμε το καλοκαίρι, όταν πάμε για διήμερο κάμπινγκ στην Πόλη Χρυσοχούς. Ξεκινάμε από τη Λευκωσία, ανεβαίνουμε από τις ελεύθερες περιοχές πάνω από τη Μόρφου - μια καταπληκτική περιοχή, αφού βλέπεις βουνό, θάλασσα και στο βάθος τη Μόρφου, περνάμε από τον Κάτω Πύργο Τηλλυρίας και κατεβαίνουμε στην Πόλη Χρυσοχούς. Από εκεί η επιστροφή είναι πάλι μια τρομερή διαδρομή, γιατί επιστρέφουμε πίσω από τη Λυσό, ανεβαίνουμε Σταυρό της Ψώκας, Κύκκο και κατεβαίνουμε κάτω στη Λευκωσία. Αλλά ωραίες διαδρομές υπάρχουν πάρα πολλές στην Κύπρο, που έχουν όλες τη δική τους μοναδική χάρη.

Το δερμάτινο γιλέκο που φοράς, τα μέλη το φοράνε συνέχεια, όλη μέρα;

(ΓΕΛΑ) Είναι λίγο δύσκολο στη δουλειά να φοράει ο καθένας το γιλέκο του, αλλά μόλις βρούμε την ευκαιρία, βέβαια. Όπως σου είπα, έχουμε μέλη από διάφορα κοινωνικά στρώματα, και σίγουρα το να πηγαίνουν στις δουλειές τους με τα δερμάτινα γιλέκα είναι δύσκολο.

Όταν θα ανεβούμε στη μοτοσυκλέτα για να κάνουμε τη βόλτα μας, τότε όλοι θα φορέσουμε μία φανέλα ή ένα γιλέκο με το λογότυπό μας, για να είμαστε ντυμένοι ομοιόμορφα. Είναι κάτι που μας κάνει να νιώθουμε καλά.

Ακούτε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής, όπως ροκ;

Όχι απαραίτητα. Αναλόγως με την περίσταση. Ναι, μας αρέσει το ροκ, αλλά στα πάρτι που κάνουμε ακούμε και λαϊκό και ρεμπέτικο και έντεχνο.

«Κάθε χρόνο περνάμε από το συγκεκριμένο σπίτι»

Έχεις κάποια ιστορία να μοιραστείς μαζί μας;

Πριν 8 χρόνια πήγαμε σε ένα σπίτι για κάποιον έρανο, που δεν είναι δική μας εκδήλωση, απλά υποστηρίζουμε. Πήγαμε λοιπόν σε ένα σπίτι στο οποίο ήταν ένα μωρό το οποίο ήταν άρρωστο, θύμα κάποιας ασθένειας, και ζήτησε να βγει έξω από το δωμάτιό του, από το κρεβάτι του πόνου, για να δει τους μοτοσυκλετιστές που βοηθούν. Και βγήκε έξω από σπίτι με το καροτσάκι. Η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη που μας έκανε όλους να δακρύσουμε. Κάθε χρόνο περνάμε από το συγκεκριμένο σπίτι, όταν γίνεται η εκδήλωση.

Επίσης, στο πλαίσιο εράνων τυχαίνει να πηγαίνουμε σε εκδηλώσεις όπου μιλούν παιδιά τα οποία περνούν κάποια αρρώστια. Το πώς μας περιγράφουν την περιπέτεια που περνούν και το ότι βλέπουν με τόσο μεγάλη θετικότητα τη ζωή σε κάνει να λες «τζιαι κάθομαι εγώ τζιαι ασχολούμαι αν μου έκαμεν like στο facebook ο ένας τζιαι ο άλλος…».

Παίρνουμε δύναμη από αυτά τα άτομα που στην ουσία δεν βοηθάμε, εμάς μας βοηθάνε και μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα.

Τι τους ενοχλεί

Τι έχεις να πεις για τα δυστυχήματα με θύματα μοτοσικλετιστές;

Σε αυτές τις περιπτώσεις η πρώτη αντίληψη που δημιουργείται είναι ότι φταίει ο μοτοσυκλετιστής. Όμως, τις περισσότερες φορές συμβαίνει το αντίθετο. Και ίσως εδώ να παίζει ρόλο και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το δυστύχημα από τα ΜΜΕ. Γιατί ξεκινώντας μία είδηση, εκείνο που ακούμε είναι το «μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα». Δημιουργεί αμέσως την εντύπωση ότι έτρεχε. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι, επειδή είναι μεγάλου κυβισμού η μοτοσυκλέτα, έτρεχε.

Από κάποια στατιστικά στοιχεία που έχει η Αστυνομία φαίνεται ότι τις περισσότερες φορές είναι οι οδηγοί των αυτοκινήτων που δεν μας προσέχουν. Τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι που κάνουν το λάθος και όχι οι μοτοσυκλετιστές. Απλά υπάρχει αυτή η αντίληψη, ‘‘Α! εν μεγάλη μοτόρα, εβούραν ’’. Δεν είναι έτσι.

Θερμή παράκληση: ξεκινώντας από τον δρόμο, και οι πιο μεγάλοι και οι πιο μικροί, να κοιτάζουν δύο φορές τους μοτοσυκλετιστές. Δεν θέλει κανένας να πάθει κακό ο άλλος, είναι όλα με απροσεξίες που γίνονται τις περισσότερες φορές. Να κοιτάζουν δυο φορές στον δρόμο και ειδικά να έχουν περισσότερο έγνοια για τους μοτοσυκλετιστές γιατί δεν έχουν τον όγκο του αυτοκινήτου να φαίνονται.

Περιορισμένοι στην Κύπρο

«Στο εξωτερικό είναι δύσκολο να πάμε οργανωμένα γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να μεταφέρουμε τις μηχανές μας οικονομικά μέσω ναυτιλιακής σύνδεσης με γειτονικές χώρες, όπως η Ελλάδα, που έχει πανέμορφα τοπία. Υπήρχε παλιά ο τρόπος, αλλά σταμάτησε και τώρα δεν είναι εφικτό».