Ο κορωνοϊός τούς εγκλώβισε στη Νέα Ζηλανδία: O Γολγοθάς ενός επαναπατρισθέντα

Έναν μήνα μακριά από την πατρίδα του συμπλήρωσε ο Μάριος Ιωαννίδης, ο οποίος επέστρεψε την περασμένη Τετάρτη. Ο κ. Ιωαννίδης είχε φύγει για Νέα Ζηλανδία στις 12 Μαρτίου, προτού δηλαδή ανακοινωθούν τα μέτρα. Ποτέ δεν φανταζόταν πως θα έμενε εγκλωβισμένος σε μία ξένη χώρα την οποία είχε επισκεφθεί για δουλειές. Στη Νέα Ζηλανδία είχε πάει μαζί με την κόρη του, λόγω της εργασίας του, ενώ είχαν αποφασίσει να συνδυάσουν την επίσκεψή τους με ολιγοήμερες διακοπές. Τελικά, όμως, η ζωή τους τα έφερε αλλιώς, αφού έμειναν για έναν μήνα στη Νέα Ζηλανδία, μετά την απαγόρευση εισόδου στη χώρα μας. Κι όμως, ο κ. Ιωαννίδης, δεν είναι σε αυτή την κατηγορία των Κυπρίων που θα γκρινιάξουν για την επιστροφή τους, δίνοντας το θετικό μήνυμα της επιστροφής για τους άλλους χιλιάδες συμπολίτες μας και στέλνοντας το δικό του ευχαριστώ στην κυβέρνηση.

«Ένιωθα ασφαλής»
Η συζήτηση ξεκινάει μαζί του για τη Νέα Ζηλανδία και τα συναισθήματα που του προκάλεσε το ξαφνικό κλείσιμο των αεροδρομίων στην Κύπρο. «Ένιωσα ένα μικρό άγχος στην αρχή, αλλά ήμουν σε μια χώρα που πραγματικά τα πάντα είναι οργανωμένα, γι’ αυτό ένιωθα ασφαλής», θα πει ο κ. Ιωαννίδης. «Από την πρώτη στιγμή στο ξενοδοχείο που μέναμε με την κόρη μου έλαβαν όλα τα μέτρα. Ωστόσο, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η οργάνωση στα σουπερμάρκετ. Υπήρχε εξαρχής όριο για αγορά δύο ποσοτήτων από κάθε προϊόν. Όταν μάλιστα ανέφερα την ηλικία μου (66 ετών), που σημαίνει ότι ανήκω στις ευπαθείς ομάδες, έλαβα μήνυμα που μου ανέφερε πως έχω προτεραιότητα», συνεχίζει. «Γενικά οι άνθρωποι στη χώρα ήταν πραγματικά πολύ φιλόξενοι και ήθελαν να μας βοηθήσουν».

«Πρώτη φορά»
«Θέλω να σου πω κάτι και να το γράψεις. Όντας πρόσφυγας από την Αμμόχωστο, η οικογένειά μας έχασε τα πάντα το 1974. Από τότε δεν είδαμε τίποτε από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ούτε μια βοήθεια. Ό,τι κάναμε, όπως κάθε πρόσφυγας, το κάναμε μόνοι μας. Για πρώτη φορά λοιπόν όταν έπρεπε να επικοινωνήσω με τον τόπο μου και να ζητήσω βοήθεια ένιωσα ότι έχουμε πραγματικό κράτος. Το εννοώ! Επικοινωνήσαμε με την πρεσβεία στην Αυστραλία για να δούμε ποιες διαδικασίες θα έπρεπε να ακολουθήσουμε. Μαζί με εμένα και την κόρη μου εν τω μεταξύ στη Ν. Ζηλανδία βρίσκονταν τέσσερις Κύπριοι ακόμη, εκ των οποίων ένας κύριος ηλικιωμένος που δεν είχε καν κινητό. Όταν μιλήσαμε με την πρεσβεία μας και την πρέσβειρα Μάρθα Μαυρομμάτη και τον Κύπριο πρόξενο Βάκη Ζήσιμο, η πρώτη τους έγνοια ήταν να μας καθησυχάσουν και να μας ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάτι, ή ακόμη και χρήματα. Ήταν ένα... ευχάριστο σοκ!», διηγείται ο κ. Ιωαννίδης. «Στην πρεσβεία δούλευαν ατέλειωτες ώρες για να μας βοηθήσουν σε συνεννόηση με το Υπ. Εξωτερικών στην Κύπρο που ανέλαβε να μας πληρώσει τα εισιτήρια και διευθέτησε τα πάντα για την επιστροφή μας..

Η επιστροφή
«Έψαχνα πτήση μέσω Αθήνας αλλά τα εισιτήρια πήγαν στα ύψη. Το πιο τραγικό είναι πως η Αυστραλία εξέδωσε ανακοίνωση που ανέφερε ότι έπρεπε να εκδώσουμε βίζα για να πάμε στα αεροδρόμιά της. Τελικά, χάρις στην πρεσβεία μας, διευθετήθηκε. Με πτήση από την Αυστραλία φτάσαμε στην Ντόχα αρχικά και από εκεί Λονδίνο. Από το Λονδίνο φτάσαμε στην Κύπρο το βράδυ της περασμένης Τετάρτης. Νιώθω πως κάναμε τον... μισό γύρο του κόσμου για να φτάσουμε τελικά σπίτι μας. Από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης είμαστε σε ξενοδοχείο στον Αγρό. Αφού φτάσαμε και έγινε ο απαραίτητος έλεγχος στους επιβάτες, μπήκαμε ανά 14 σε  λεωφορεία και μας μετέφεραν στο ξενοδοχείο όπου θα μείνουμε για 14 ημέρες. Και εδώ, πάντως, μας φέρονται άψογα. Καθημερινά έχουμε καθαριότητα, γίνονται απολυμάνσεις. Μας ρώτησαν αν παίρνουμε φάρμακα κ.λπ. Διαβάζοντας, μιλώντας στο κινητό, περνάει η μέρα. Βρίσκομαι στο δωμάτιο καθημερινά. Γενικά θα το επαναλάβω πως για πρώτη φορά νιώθω πως έχουμε κράτος. Εύχομαι να βγούμε καλύτεροι από όλο αυτό», κατέληξε ο κ. Ιωαννίδης.