Η πρώτη επίσκεψη του φωτογράφου David McMillan στην Πρίπιατ έγινε το 1994, οκτώ χρόνια μετά το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ που είχε μετατρέψει την πανέμορφη περιοχή, σε πόλη-φάντασμα. Πίστευε ότι οι μετακινήσεις του θα ήταν περιορισμένες, όμως κατάφερε να αποτυπώσει με τον φακό του το σημείο μηδέν του συμβάντος που άλλαξε για πάντα την ιστορία της Ευρώπης.
Ο φωτογράφος μπορούσε να τριγυρίσει ελεύθερα σε όλη την έκταση της Απαγορευμένης Ζώνης του Τσερνόμπιλ και κατάφερε να φτάσει (σχεδόν) μέχρι το σημείο όπου σημειώθηκε το ατύχημα λόγω του οποίου η περιοχή παραμένει έως και σήμερα ακατοίκητη.
«Η πρόκληση ήταν να βρω ανθρώπους να με πάνε εκεί», θυμάται, μιλώντας στο CNNi. «Δεν ήξερα πού να πάω, ήμουν στο έλεος των οδηγών και του μεταφραστή μου».
Όπως εξηγεί, δεν φοβόταν παρά τον μεγάλο κίνδυνο. «Απλά με συμβούλευσαν πως ορισμένα σημεία ήταν μολυνθεί σε τεράστιο βαθμό και έπρεπε να περάσω ένα με δύο λεπτά για να βγάλω φωτογραφίες εκεί».
Η πρώτη του αυτή η επίσκεψη και το υλικό που συγκέντρωσε τον ενέπνευσε να κάνει ακόμη 20 ταξίδια στην περιοχή.
Διακόσιες από τις πλέον όμορφες φωτογραφίες που τράβηξε στην Πρίπιατ εκδίδονται στο βιβλίο του: «Growth and Decay: Pripyat and the Chernobyl Exclusion Zone».
Ο φωτογράφος δίνει, έτσι, τη δυνατότατα στο κοινό να ρίξει μία ματιά στην πόλη-φάντασμα και αναδεικνύει εκπληκτικά τη δύναμη της φύσης και το αναπόφευκτο της παρακμής.
Η Πρίπιατ ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης την εποχή του πυρηνικού εφιάλτη, που σημειώθηκε τον Απρίλιο του 1986. Η πόλη είχε οικοδομηθεί μία δεκαετία πριν από το ατύχημα και κάποτε φιλοξενούσε 30.000 άτομα.
«Πρέπει να ήταν πολύ όμορφη», παρατήρησε ο McMillan, ο οποίος έχει μελετήσει φωτογραφίες αρχείου της περιοχής. «Εκείνη την εποχή θεωρούνταν μία από τις καλύτερες πόλεις για να ζεις στην Σοβιετική Ένωση. Υπήρχαν πολλά σχολεία, νοσοκομεία, αθλητικές και πολιτιστικές δομές».
Όλα πλέον είναι εγκαταλελειμμένα και οι φωτογραφίες του McMillan δείχνουν πόσο ξαφνικά σταμάτησε η ζωή.
Όπως τονίζει σε ένα από τα σχολεία του μπήκε του δημιουργήθηκε η αίσθηση πως οι μαθητές είχαν μόλις φύγει. «Υπήρχαν ακόμη τα βιβλία τους, ζωγραφιές…», τόνισε. Το κτήριο είναι σαν μία χρονοκάψουλα, καθώς έχει διαφυλάξει τον τρόπο ζωής της εποχής.
Άλλα κτήρια αποδεικνύουν τη δύναμη του χρόνου. Στο άλμπουμ του McMillan περιλαμβάνονται φωτογραφίες από το ίδιο σημείο στο πέρασμα των χρόνων. Με αυτόν τον τρόπο ο φωτογράφος καταφέρνει να δείξει την αλλοίωση που επέρχεται.
Ένα από τα πιο δυνατά καρέ του είναι η φωτογραφία ενός τοίχου σε ένα νηπιαγωγείο. Στην πρώτη φωτογραφία που τράβηξε το 1994 ο τοίχος είναι στολισμένος με τις πολύχρωμες σημαίες των κρατών-μελών της Σοβιετικής Ένωσης, στην τελευταία, όμως, απομένει μόλις μία σημαία, η οποία δεν μπορεί καν να αναγνωριστεί.
cnn.gr
