Τι τα θες κορίτσι μου... ( Του Γ. Κασκάνη)

Καφές και πρωινό τσιγάρο. Ο ήχος από το κινητό ανακοινώνει την... άφιξη μηνύματος. «Καλημέρα, τι κάνεις; Καιρό να τα πούμε. Θέλω τη βοήθειά σου. Μήπως γνωρίζεις τον κ. Κώστα Ζαμπαρλούκο; Είναι εγγονός του Κατσελλή». Το μήνυμα ερχόταν από Τουρκοκύπρια συνάδελφο με την οποία, πράγματι, είχαμε καιρό να τα πούμε. Κάθε υπενθύμιση ωστόσο της γνωριμίας μας, παραπέμπει σε ορισμένες αξέχαστες στιγμές με μουσική και πηγαία διάθεση στο σπίτι της και στο δικό μας. Ανταλλάζουμε ένα δυο μηνύματα για αποκατάσταση λίγο της επαφής και αλληλοενημέρωση για το τι κάνει ο καθένας. Κι ύστερα έρχεται η ουσία. «Ψάχνω τον άνθρωπο για μια συνέντευξη. Τούρκος επενδυτής θέλει να πάρει το Dome και προσπαθούμε να το σταματήσουμε».

Ένα ρίγος συγκίνησης με διαπερνά. Το Dome! Χώρος γεμάτος πόνο, αναμνήσεις, ανθρώπινες ιστορίες της πιο τραγικής περιόδου που έζησε ο τόπος. Ένα σύμβολο που ξεθώριασε (κι αυτό) στον χρόνο. Και, ξαφνικά, επανέρχεται στο προσκήνιο όχι μέσα από εξιστορήσεις αυτών που έζησαν αιχμάλωτοι εκεί τις μέρες της τουρκικής εισβολής, αλλά μέσα από ένα μήνυμα στο κινητό που φθάνει από την άλλη πλευρά της πατρίδας. Την ξεχασμένη σχεδόν πλευρά...

Τούρκος επενδυτής, λοιπόν, προσπαθεί να πάρει το ξενοδοχείο και μια ομάδα Τουρκοκυπρίων προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταματήσει αυτή την εξέλιξη. Οι τελευταίοι που έμειναν να παλεύουν την τουρκική κατοχή σε όλες της τις διαστάσεις. Οι τελευταίοι που γνωρίζουν πού πάνε τα πράγματα και πασκίζουν με τις μικρές τους δυνάμεις να τα σταματήσουν. Ή και να τα καθυστερήσουν όσο μπορούν μπας και προκύψει κάτι στο μεταξύ που θα ανατρέψει την πορεία προς το μοιραίο.

Ήθελα να της πω πολλά. Τι τα θες, κορίτσι μου, όλα αυτά; Οι αγωνίες, τα συναισθήματα, οι πρωτοβουλίες σας δεν φτάνουν ποτέ από ’δω. Δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται, δεν υπάρχει κανείς που να ακούει. Ούτε που να συνειδητοποιεί πως όλο και λιγοστεύετε εσείς που συντηρείτε το όραμα μιας ενωμένης πατρίδας. Εμείς, κορίτσι μου, έχουμε εκλογές. Πεδίον δόξης λαμπρόν για συνθήματα, ακρότητες, ενίσχυση του διαχωρισμού. Εξαλλοσύνες και ασυνάρτητες πολιτικές για να μην πούμε ακριβώς τα όσα σκεφτόμαστε.

Δεν είπα τίποτα απ’ όλα αυτά. Έκλεισα τη συνομιλία με ένα «ευχαριστώ». Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να γράψω εκείνη τη στιγμή. Και το περισσότερο που μπορούσε να γράψει κάποιος που ενημερώνεται από ένα μήνυμα πως ο αγώνας κατά της κατοχής συνεχίζεται. Όχι όμως από αυτούς που νομίζουν πως το κάνουν.
Να ’σαι καλά κορίτσι μου. Κι εσύ κι όσοι ακόμα εξακολουθείτε εκεί να ελπίζετε...