Η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει...

Να μου το θυμηθείτε, η μόνη διέξοδος που θα προβάλλει σε λίγο στο Κυπριακό θα είναι η πιθανότητα δυναμικής αντίδρασης των Τουρκοκυπρίων στα σχέδια της Άγκυρας για οριστική απορρόφηση των κατεχομένων. Ούτε ο γ.γ. του ΟΗΕ, ούτε το Συμβούλιο Ασφαλείας, ούτε και η ΕΕ δείχνουν να είναι σε θέση να επηρεάσουν τα πράγματα σ’ έναν κόσμο όπου όλα είναι ρευστά και όπου τα μεγάλα προβλήματα είναι άλλα. Όσα λέγονται περί της καλής προετοιμασίας της νέας, δήθεν, πρωτοβουλίας, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας να μην παραδεχτεί το οριστικό ναυάγιο μιας διαδικασίας που είχε άδοξο τέλος.

Αν και αργά, αν και ανόρεχτα, η πολιτική ηγεσία δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι το μόνο που απέμεινε να αποτρέψει την οριστική διχοτόμηση του νησιού είναι η απροθυμία της τ/κ κοινότητας να προσαρμοστεί σε ένα καθεστώς που δεν έχει καμία σχέση με το δικό της πολιτισμικό περιεχόμενο. Καθόλου τυχαία μάλλον ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάλεσε την τουρκοκυπριακή κοινότητα «να αποφασίσει εάν επιθυμεί να ζήσει σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος ή να μετατραπεί σε κομμάτι της Τουρκίας». Μόνο που τέτοιου είδους υποδείξεις θα είχαν νόημα εάν, εκτός της Τουρκίας, οι Τουρκοκύπριοι αντιλαμβάνονταν ότι έχουν κάποιον άλλο πραγματικό σύμμαχο. Εάν αντιλαμβάνονταν ότι, αντιδρώντας στα σχέδια της Τουρκίας, είχαν έναν ειλικρινή συμπατριώτη που θα τους άπλωνε το χέρι και θα τους στήριζε σε αυτή την προσπάθεια.

Ποιος όμως θα το κάνει αυτό; Και ποιος θα είναι αληθινά πειστικός σε μια τέτοια πολιτική; Ουδείς!

Σίγουρα όχι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης που στη διάρκεια της πενταετίας του κατάφερε να δημιουργήσει την αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι ο κύκλος των προσπαθειών για επίλυση του Κυπριακού έχει κλείσει και ότι η διχοτόμηση είναι ίσως η πιο ρεαλιστική λύση. (Ας ρίξει μια ματιά στα συμπεράσματα της έρευνας που έκανε το ίδιο του το κόμμα.)

Ούτε και το ΑΚΕΛ μπορεί, που την ώρα της κρίσης ξέχασε τον αγώνα των λαών και επέλεξε τον αγώνα της εξουσίας.

Και, σίγουρα, όχι οι ενδιάμεσοι οι οποίοι από την πρώτη στιγμή (από το 2003) πολέμησαν όσο τίποτα την επαφή μεταξύ των δύο κοινοτήτων και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να την ενοχοποιήσουν.

Οι επίσημοι ή ανεπίσημοι οπαδοί της μισής έστω ελληνο-Κυπριακής Δημοκρατίας, μοιάζουν γελοίοι όταν απευθύνονται στους Τουρκοκύπριους καλώντας τους ουσιαστικά να ανατρέψουν τα τουρκικά σχέδια. Με ποιο ηθικό έρεισμα το κάνουν αυτό;

Κι όμως, η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει που μοναδική ελπίδα στην ανατροπή της διχοτόμησης θα είναι αυτοί, οι τόσο ξεχασμένοι συμπατριώτες μας...