«Πρέπει όμως να καθίσω». Την οδήγησαν στο κοντινό παγκάκι. Φαινόταν ταλαιπωρημένη, ίσως και από κάποια ασθένεια. Είχε όμως ένα φωτεινό πρόσωπο κι ένα γλυκύτατο χαμόγελο. Πώς τα καταφέρνουν οι άνθρωποι να γίνονται τόσο ωραίοι την ώρα του πόνου; Ίσως αυτή να είναι η αποστολή της κάθε δοκιμασίας. Να μας φέρει λίγο πιο κοντά στην πραγματική μας ύπαρξη και να αναδείξει εκείνες τις χαρές κι εκείνες τις αναζητήσεις που συχνά ξεχνούμε. «Άντε, να μετακινηθούμε», είπε κάποιος. Το κατάλαβε κι έψαξε με το βλέμμα να βρει εκείνους που τη βοήθησαν την πρώτη φορά. «Πρέπει όμως κι εκεί να καθίσω», είπε ψιθυριστά. Το είχαν ήδη διευθετήσει οι άλλοι. «Έχουμε μια καρέκλα για σας», της απάντησαν και τη σήκωσαν σιγά-σιγά για να περπατήσει μέχρι πιο κάτω.
Ήταν μια ηλικιωμένη Τουρκοκύπρια, 80 τόσων χρόνων, που μάζεψε τις δυνάμεις της, έσυρε αργά τα βήματά της και βρέθηκε στο οδόφραγμα της Λήδρας. Θέλει πάθος όλο αυτό. Θέλει μιαν εσωτερική φλόγα που υπερβαίνει τα εμπόδια και καταργεί τις συμπεριφορές της αποχής, της ανοχής, της αδιαφορίας. Ζήτησε να κρατήσει ένα πίκετ. Και, τυχαία, της έδωσαν το πιο επίκαιρο: «Κρατήστε το λόγο σας - Ενώστε την Κύπρο». Κάθισε εκεί μέχρι το τέλος. Κι όσο τα συνθήματα γίνονταν πιο δυνατά, όσο τα τύμπανα και οι σφυρίχτρες δημιουργούσαν παλμό, τόσο γαλήνευε το πρόσωπό της και τόσο έδειχνε να ευχαριστιέται όλο αυτό που συνέβαινε γύρω της. Ποιος ξέρει; Μπορεί να είναι αυτή η αίσθηση ότι έκανε το καθήκον της. Ότι δεν έκατσε για άλλη μια μέρα στο σπίτι να περιμένει αν κάποιοι άλλοι θα της αλλάξουν τη μοίρα. Κι ότι ήρθε εδώ για να δώσει αγάπη και όχι μίσος και απέχθεια.
Ξέρει, το ξέρουν όλοι όσοι ανταμώνουν εκεί... στη Λήδρας, πως δεν θα λύσουν το Κυπριακό με τους όρους της πολιτικής και της νομικής. Μπορούν όμως να το λύσουν με τους όρους της φιλίας, της επαφής, της ανθρωπιάς. Γιατί, σαν δεν έχουν οχτρούς οι πολιτικοί, δεν θα μπορούν να συντηρούν τα προβλήματα. Οι όποιοι πολιτικοί, ακόμα κι αυτοί που βρίσκονται πιο μακριά...
Εκεί... στη Λήδρας, κάτι γεννιέται. Μικρό, ακόμα αδύναμο, ίσως προσωρινό. Μόνο που έχει τη ζωντάνια μιας ταλαιπωρημένης αλλά χαμογελαστής ηλικιωμένης γυναίκας που έψαξε μια καρέκλα στο έργο που λέγεται «Η δική μας ζωή». Γι’ αυτές και μόνο τις στιγμές αξίζει να είναι κανείς εκεί. Κι ίσως, αυτό το μικρό να είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο τώρα φαίνεται...
