Το κόκκινο αβγό... (Του Γιώργου Κασκάνη)

Κρατούσε αμήχανα το κόκκινο αβγό. Το περιεργάστηκε με ενδιαφέρον και απορία κι έμεινε να κοιτά τους άλλους να το χειρίζονται με δεξιοτεχνία στις μεταξύ τους αναμετρήσεις. Ένα παιδικό χαμόγελο έσκασε στα χείλη της. Σαν να ‘βλεπε ένα καινούργιο παιχνίδι που πρώτη φορά έβγαινε στην αγορά. «Έλα, σειρά σου», της είπα. Κοίταξε λίγο απορημένη και πρότεινε το χέρι με το κόκκινο αβγό. Το κρατούσε κάπως άγαρμπα. Το διορθώσαμε κι αυτό και... να το πρώτο τσούγκρισμα! Έχασε, αλλά γελούσε με μια χαρά που έβγαινε από μέσα της. «Έλα, πάρε κι άλλο». Αυτή τη φορά το έκανε καλύτερα. Πάλι όμως έχασε κι έδειξε να μπαίνει στο νόημα, με εκείνο το ύφος της χαριτωμένης απογοήτευσης.

Την παρακολουθούσα με μεγάλο ενδιαφέρον. Ήθελα να δω πώς είναι η πρώτη φορά. Σκεφτόμουν ακριβώς το περιεχόμενο αυτής της «πρώτης φοράς». Το οποίο δεν αφορούσε ασφαλώς μόνο το κόκκινο αβγό. Αφορά το κάθε πράγμα, το κάθε συναίσθημα, την κάθε εμπειρία. Τελικά, όσο κι αν μεγαλώνουμε, η πρώτη φορά θα βγάζει από μέσα μας πάντα το παιδί. Αυτό που εκπλήττεται, που γελά δυνατά, που φχαριστιέται αληθινά, που γίνεται λίγο πιο πλούσιο σε εικόνες και γνώση. Και που, στο τέλος, αισθάνεται όμορφα με αυτή τη νέα του κατάκτηση. Μάλλον αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο της ζωής. Να έχουμε όσο το δυνατό περισσότερες «πρώτες φορές» για να νιώθουμε όσο πιο συχνά γίνεται παιδιά. Να μην φοβόμαστε το νέο και το άγνωστο. Γιατί αυτά είναι χαρακτηριστικά ξοφλημένων ανθρώπων. Αυτών που δεν έχουν πια τίποτα να δώσουν ή να πάρουν.

Ακούμπησε το θρυμματισμένο αβγό στο πιάτο κι έμεινε για λίγο να το κοιτά. Όχι, δεν ήταν κάποιο από τα παιδιά στο πασχαλινό μας τραπέζι. Ήταν μια Τουρκοκύπρια φίλη που με χαρά ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μας να κάνουμε μαζί Πάσχα. Ήταν η πρώτη της φορά και έδειξε να το ευχαριστιέται πάρα πολύ.

Πιάσαμε μετά να συζητούμε όλοι τι είναι αυτές οι γιορτές. Μα τι άλλο από αντάμωση, καλή διάθεση, αληθινή επαφή; Ακόμα και θρησκευτικά να θέλει να το δει κανείς, σε αυτό ακριβώς είναι που καταλήγει. Φτάνει να το επιθυμούν οι άνθρωποι. Φτάνει να μην φοβούνται να μάθουν αυτά που δεν ξέρουν. Φτάνει να πάρουν ένα κόκκινο αβγό στο χέρι και να σπάσουν, μαζί με αυτό, κάθε έννοια προκατάληψης, κάθε κράτημα, κάθε απόσταση που τους χωρίζει. Μόνο έτσι, άλλωστε, γίνεται η μέρα ξεχωριστή.
Κι από χρόνου με υγεία...