Βρέθηκε σε μυστικές συσκέψεις. Έστησε αυτί σε πολύ σοβαρές κουβέντες. Είδε κόσμο και κοσμάκη να μπαίνει από τη μεγάλη είσοδο και να τραβά στα ενδότερα που γι’ αυτόν δεν ήταν τίποτε άλλο από μισοσκότεινους διαδρόμους και μεγάλες αίθουσες. Κοντοστεκόταν κάποτε και κοιτούσε περίεργα ορισμένους από αυτούς τους υψηλούς προσκεκλημένους. Μα πιο πολύ φχαριστιόταν τον κήπο και την παρέα εκείνων που ο ίδιος επέλεγε. Γιατί σημασία δεν είχαν τα ακριβά κοστούμια και τα θορυβώδη εκείνα αυτοκίνητα που πάντα τον τρόμαζαν. Σημασία είχαν η καλή διάθεση και η δυνατότητα του άλλου να επικοινωνήσει μαζί του.
Έφυγε ο Λίο... Το σκυλάκι του Προέδρου που, χωρίς να το θέλει και χωρίς να το επιζητά, έγινε γνωστό λόγω της τύχης του να βρεθεί σε κείνο το μέγαρο που ήταν τόσο ψηλό και τόσο τεράστιο για τον ίδιο. Κι έφυγε νωρίς. Πριν ακόμα βρει τον τρόπο να απευθυνθεί σε όλους εκείνους που με μηχανικές κινήσεις και αδικαιολόγητη ένταση μπαινόβγαιναν σε κείνο το κτήριο. Να μπορούσε να τους μιλήσει...
Να τους πει δυο λόγια της δικής του φιλοσοφίας. «Ρε άνθρωποι, πολύ την κουράσατε τη ζωή σας. Πολύ τη φορτώσατε με άχρηστα πράγματα που δεν βγάζουν πουθενά. Βγείτε λίγο από τις κλειστές αίθουσες, σηκώστε το βλέμμα και δείτε σε πόσο ωραίο τόπο ζείτε. Αντιληφθείτε επιτέλους πως όλα έχουν αρχή και τέλος. Και πως αν έχετε κάτι σοβαρό να σκεφθείτε, είναι αυτό το ενδιάμεσο που λέγεται ζωή. Βρέστε τις χαρές της, απλοποιήστε τα στοιχεία που τη συνθέτουν, γεμίστε τις στιγμές σας. Με συναισθήματα, σαν κι αυτά που βγάζω εγώ χοροπηδώντας μπροστά στον κάθε άγνωστο που εκπέμπει καλή διάθεση και αγάπη. Ανακαλύψτε επιτέλους τον τρόπο να επικοινωνήσετε. Με απλούς, αληθινούς τρόπους και όχι με μασημένα λόγια και υπεκφυγές.
Γιατί, να ξέρετε, ένας είναι ο νόμος: ό,τι δίνεις, παίρνεις... Κι άμα θέλετε, επιστρέψτε μετά στις αίθουσές σας. Το μυαλό θα είναι πιο καθαρό, οι σκέψεις πιο συγκροτημένες και οι αποφάσεις σας πιο σωστές. Δεν έχουμε χρόνο, ρε παιδιά, να κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Ό,τι είναι να κάνετε, κάντε το τώρα. Μια στιγμή, σαν και τη δική μου, κόβει το νήμα και αφήνει τα πάντα μισά, ατέλειωτα, χειρότερα από πριν...».
Σε μια στιγμή, χάθηκε ο Λίο. Όπως χάθηκαν και άλλα πλάσματα που ζήσαμε μαζί τους και που μας έμαθαν λίγα πράγματα για τη ζωή. Αυτά που δεν ξέραμε, αυτά που ξεχνούμε...
