Του Cenk Mutluyiakali
Η τραγωδία της Κύπρου είναι γεμάτη προδοσία
Αυτοί που προκαλούν έχουν την ίδια γλώσσα, θρησκεία, εθνικότητα
Οι καρδιές τους είναι λέσσι
***
Τα χούγια τους δεν άλλαξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας
-Προκάλεσαν!
-Εξαπάτησαν!
-Αιματοκύλισαν!
***
Μακάρι να ήταν τόσο απλό το θέμα...
Μιας και ο καθρέπτης της ζωής έδειξε επίσης ότι...
-Κάποιοι τους πίστεψαν...
-Κάποιοι γελάστηκαν...
-Κάποιοι μετέτρεψαν τη ζωή σε μονομαχία...
***
Κι ενώ έχει μπει πλώρη για το κοινό μέλλον της χώρας της Κύπρου...
Αν το σκάφος, που απελπισμένα λικνίζεται στο μέσον του απέραντου ωκεανού, αναποδογυρίσει...
Το σκηνικό δεν αλλάζει...
Κάποιοι εξακολουθούν να προκαλούν...
Είναι απαραίτητο το θάρρος για να μην υπάρχει εξαπάτηση, για να μην υπάρχει αίμα.
Τώρα ακριβώς!
Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται..,
Είναι τέχνη να έχει το θάρρος να λέει «Ακόμα κι έτσι, με επιμονή θα χτίσουμε την Ειρήνη»...
***
Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα για κάποιον να παίξει το παιχνίδι «δείξε ποιος έχει δίκιο» ή «απομόνωσε αυτόν που έχει άδικο»...
Όμως...
Δε με απασχολεί να φανώ «Φιλότουρκος»...
Ούτε σκοπεύω να με μάθουν ως «Φιλέλληνα»
Η νοοτροπία του τύπου «Η πλειοψηφία αγκάλιασε το status-quo, ας αγκαλιάσουμε λοιπόν την πλειοψηφία» δε φαντάζει ανοιξιάτικο αεράκι στο πρόσωπό μου!
Αντιθέτως αυτή η αβεβαιότητα με κουράζει
***
Θέλω να δω το μέλλον, την τιμή και την ελευθερία μιας χώρας!
Χωρίς να ψάχνω ευκαιρία να φύγω μακριά, χωρίς να «φυτεύω» αιτιολογίες...
Πόλεμος για καταξίωση, ψυχολογικά τείχη, επικές επέτειοι, προκλητικά σύμβολα, ως εδώ, φτάνει!
Τώρα θέλουν ο κόσμος να υποχωρήσει ξανά στις επάλξεις του...
Διαλέξτε μια απ’ τις δυο πλευρές και υποστηρίξτε μόνο αυτή...
Κανεί πιον!
Δεν το θέλω αυτό...
Οι συρματοφράκτες μεταξύ των επάλξεων είναι το μαράζι μου...
‘Ετσι κι αλλιώς τι σημασία έχει, αν ο ένας ή ο άλλος έχει δίκιο;
*Αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Yeniduzen»
Mετάφραση Τανούρ και Μιχάλης Τσικνάκη
Tel örgüler benim derdim!
Kıbrıs trajedisi pek çok “ihanet” doludur!
“Kışkırtıcılar”ın dili dini milliyeti eş!
Kalpleri “leş” onların...
* * *
Tarih boyunca değişmedi huyları...
- Kışkırttılar!
- Kandırdılar!
- Kanattılar!
* * *
Mesele bu kadar basit olsa keşke...
Çünkü şunu da gösterdi, hayatın aynası...
- Birileri inandı onlara...
- Birileri geldi bu oyuna..
- Birileri ‘düello’ya dönüştürdü hayatı...
* * *
Kıbrıs ülkesinin ortak geleceği için sarılmışken küreklere...
Şu kocaman okyanusun orta yerinde çaresizce salınan sal devriliyorsa...
Çok da farklı değildir manzara..
Birileri halen kışkırtıyor..
Kanmamak ve kanatmamak için 'cesur' olmak gerekiyor.
Tam da bu zamanda!
Zor günün işidir liderlik...
"Yine de barışı inşaa edeceğiz, inatla" diyecek kadar cesur olabilmek sanatı...
* * *
"Haklıyı işaret etmek" ya da "haksızı ayırmak" oyununun bir unsuru olmak en kolayı...
Oysa...
Ne “Türkçü” görünmek gailem var...
Ne “Rumcu” bilinmek hevesim...
“Çoğunluk statükoyu sevdi o halde geliniz çoğunluğu sevelim” anlayışı pek de bahar havası estirmiyor yüzüme!
Bu “mevsimsizlik” yoruyor tam aksine...
* * *
Bir ülkenin geleceğini, onurunu ve özgürlüğünü görmek istiyorum!
Kaçmaya “fırsat” aramadan ve “gerçekçe” eşelemeden toprağa...
Statü kavgalarının, psikolojik duvarların, hamasi yıldönümlerinin, kışkırtan sembollerin tutsaklığı bir yere kadar!
Yeniden, herkesin, kendi tribününe çekilmesini istiyorlar şimdi...
İki tribünden birini seçecek ve kendi tarafını destekleyeceksin, sadece...
Yok!
İstemem...
İki tribün arasında örülmüş tel örgülerle derdim...
Yoksa haklı biri olmuş ya da öteki, ne fark eder ki!?
