Δώστε μια συνταγή... (Του Γιώργου Κασκάνη)

Τελικά, την κάναμε λάθος αυτή τη συζήτηση για πολλά χρόνια. Παρασυρθήκαμε από την επικαιρότητα της κάθε εποχής και αποτύχαμε να φτάσουμε στο βάθος των πραγμάτων. Γι’ αυτό και οι αντιπαραθέσεις είναι ανούσιες, παραπλανητικές, μπουρδουκλωμένες. Ένας ασθενής που πάει στον γιατρό, δεν περιμένει μόνο να του περιγράψει με μελανά χρώματα το πόσο τραγική είναι η κατάσταση της υγείας του. Δεν θέλει να μάθει με κάθε λεπτομέρεια τη σταδιακή πορεία προς το μοιραίο. Περιμένει να ακούσει μια εισήγηση, μια θεραπεία. Να διαπιστώσει μια προσπάθεια εκ μέρους του γιατρού να τον σώσει. Διαφορετικά, δεν έχει νόημα η επίσκεψη σ’ αυτόν.

Την κάναμε λάθος τη συζήτηση. Μπροστά σε όλους αυτούς που δεν βρίσκουν τίποτα το θετικό στην όποια σύγκλιση, συμφωνία ή ρύθμιση πτυχών του εθνικού μας θέματος, ένα πρέπει να είναι το ερώτημα: ποια θεραπεία εισηγείστε; Και να μιλάμε όμως για θεραπεία, όχι για εγκατάλειψη του ασθενή στη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Κι ούτε για παραπομπή του σε προφητείες ή προσευχές ως τη μόνιμη διέξοδο της παραμικρής έστω ελπίδας. Αν ο γιατρός δεν έχει κάτι να προτείνει, αν σηκώνει τα χέρια, δύο τινά συμβαίνουν. Είτε ο ίδιος δεν μπορεί να ανταποκριθεί, είτε η υπόθεση είναι χαμένη. Κι ο ασθενής, είτε μοιρολατρικά περιμένει το τέλος, είτε ψάχνει κάποιον άλλο γιατρό που να μπορεί να προτείνει κάτι.

Αν έχουν λοιπόν ένα νόημα οι πολιτικές συζητήσεις, αυτό πρέπει να είναι η σαφής τοποθέτηση των πολιτικών προσώπων ως προς τη θεραπεία που προτείνουν. Διότι, φαινομενικά τουλάχιστον, όλοι παραδέχονται πως η σημερινή κατάσταση οδηγεί σε ένα άσχημο τέλος. Φτάσαμε στο σημείο όπου η περιγραφή των επικίνδυνων συμπτωμάτων δεν προσφέρει τίποτα. Αυτό που χρειάζεται ο «ασθενής» είναι πιο περίπλοκο: Μπορείτε να μας προτείνετε μία θεραπεία; Συγκεκριμένη όμως. Ή απλώς μας εισηγείστε να περιμένουμε μπας και γίνει το θαύμα; Γιατί, κάποια στιγμή κι εμείς πρέπει να αποφασίσουμε εάν θα αναζητήσουμε τις διεξόδους στον πραγματικό κόσμο ή σε κάποιο μεταφυσικό τον οποίο δεν γνωρίζουμε.
Διερωτώμαι συχνά γιατί πολιτικά πρόσωπα ή και δημοσιογράφοι δεν επιμένουν στο απλό ερώτημα: αν όχι αυτό, τι; Δώστε τους όσο χρόνο θέλουν. Και να μην εγκαταλείπουν τη συζήτηση μέχρις ότου η άλλη άποψη γράψει μια συγκεκριμένη συνταγή. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα βήματα... Φτάνει να μην είναι με τον ιατρικό γραφικό χαρακτήρα που κανείς δεν μπορεί στο τέλος να διαβάσει!