Άγγελος Χατζημιχαήλ: «Μαθαίνω τον εαυτό μου μέσα από το θέατρο»  

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου.



Καθαρό βλέμμα, ευθύτητα στον λόγο του και ωριμότητα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διέκρινα από τα πρώτα κιόλας λεπτά της κουβέντας μας. Ο ηθοποιός Άγγελος Χατζημιχαήλ είναι μόλις εικοσιπέντε χρόνων αλλά έχει ήδη καταφέρει να δώσει το δικό του στίγμα στον χώρο της υποκριτικής, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα από την ηλικία των επτά ετών. Σε αυτή τη φάση διανύει μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής του, αφού έχουν μόλις ολοκληρωθεί οι παραστάσεις για την παραγωγή του Σατιρικού θεάτρου «Το θαύμα της Άννι Σάλιβαν», στη οποία συμμετείχε, τον απολαμβάνουμε στην κωμική σειρά του Σίγμα, «Η πεθερά» και από τον Ιούλιο θα είναι μέρος του χορού της παραγωγής του ΘΟΚ «Αγαμέμνων». Ο ηθοποιός μίλησε στο «C», για τη συμμετοχή του στην κωμική σειρά του Σίγμα, τις σπουδές του στην υποκριτική και το θέατρο που μπήκε από πολύ νωρίς στη ζωή του.

 

Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στην σειρά «Η πεθερά»;

Εντελώς τυχαία. Το καστ είχε ήδη κλείσει και με πήραν τηλέφωνο, γιατί ένας ηθοποιός προτίμησε για κάποια άλλη δουλειά να μην παίξει τον συγκεκριμένο ρόλο, έτσι μπήκα εγώ στη θέση του. Κι εκεί γνώρισα και τον κύριο Γαλήνη και την Έλενα Γαλαταριώτου και καταλάβαμε αμέσως ότι κάτι θα γίνει εδώ. Νιώσαμε με την Έλενα, ότι υπάρχει μια ενέργεια και θα βγει κάτι ωραίο από αυτή τη δουλειά.



Πες μου δυο λόγια για τον ρόλο που υποδύεσαι.

Υποδύομαι ένα απλό λαϊκό παιδί που αγαπούσε πάρα πολύ μία κοπέλα, η οποία για τους λόγους που ξέρουμε, δηλαδή για το ότι είμαι ο γιος του Πανίκου δεν μπορούσε να είναι μαζί του, γιατί οι γονείς τους τσακώθηκαν πριν πάρα πολλά χρόνια για κάτι που ακόμα δεν ξέρουμε και δεν θα το αποκαλύψουμε τώρα - θα το μάθουμε όμως φέτος γιατί γενικά θα υπάρξουν πολλές ανατροπές. Στο τέλος όμως κατάφερα να την φέρω με τα νερά μου, να την κερδίσω να μπω σιγά σιγά στο σπίτι, με αγάπησε ο πατέρας της και η μητέρα της που ακόμα δεν ξέρει ποιος είμαι και όταν το μάθει θα έχουμε διάφορα θέματα.



«Η Έλενα καταφέρνει να γράψει κάτι που υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Όχι μόνο η σχέση νύφης και πεθεράς, αλλά όλοι οι χαρακτήρες με όλες τις αναποδιές, τα αστεία, τις λύπες, τις χαρές, είναι μέρος της ζωής μας».







Τι σχόλια παίρνεις από το περιβάλλον σου για τη σειρά;

Κυρίως για τη σειρά καταλαβαίνω ότι καταφέρνουμε μέσα από στάχτες να βγάλουμε χρυσό, γιατί και λόγω καιρών οικονομικά τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα και ο κόσμος στράφηκε σε άλλα μέσα, όπως το νετφλιξ και δεν θα καθίσει όσο παλαιότερα να δει κυπριακή τηλεόραση. Ωστόσο με αυτές τις συνθήκες καταφέραμε και νούμερα να έχουμε και να μας αγκαλιάσει ο κόσμος. Το κοινό ταυτίζεται τόσο πολύ γιατί το σενάριο είναι ανθρώπινο. Η Έλενα καταφέρνει να γράψει κάτι που υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Όχι μόνο η σχέση νύφης και πεθεράς, αλλά όλοι οι χαρακτήρες με όλες τις αναποδιές, τα αστεία, τις λύπες, τις χαρές, είναι μέρος της ζωής μας.



Πώς εκλαμβάνεις το γεγονός ότι υπάρχει στη σειρά κάποιος που μπορεί να μην σπούδασε ηθοποιός αλλά έχει την ευθύνη ενός ρόλου; Η Έλενα Γαλαταριώτου στην προκειμένη περίπτωση.

Γενικά νιώθω ότι στη τηλεόραση, υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις που θα μπει κόσμος επειδή είναι όμορφος ή για συμφέροντα διαφόρων παραγωγών, σκηνοθετών κ.λπ. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα είναι αλλιώς. Καταρχάς αν δεν υπήρχε η Έλενα δεν θα υπήρχε αυτή η σειρά. Πρόκειται για ένα πανέξυπνο άνθρωπο που ήξερε τι έκανε εξαρχής. Έκανε το συγκεκριμένο πρότζεκτ στο youTube έχοντας ένα απώτερο σκοπό που της βγήκε. Όταν κάνεις κάτι το οποίο αγαπάς, ένα χαρτί που λέει ότι είσαι επαγγελματίας, δεν κάνει κάποια διαφορά. Δηλαδή αν ένας άνθρωπος πιστεύει αυτό που κάνει και υπάρχει κάποιος να τον καθοδηγήσει σωστά, μπορεί να πετύχει. Βέβαια είναι μεγάλη συζήτηση το αν θα έπρεπε να υπάρχουν οι ερασιτέχνες στον χώρο, που ακόμα δεν κατέληξα τι ακριβώς πρέπει να γίνει. Πάντως σίγουρα δεν είναι όλοι οι ερασιτέχνες το ίδιο. Δηλαδή η Έλενα είναι πιο επαγγελματίας από επαγγελματίες. Υπάρχουν όμως ερασιτέχνες που τολμώ να πω ότι ναι υποβαθμίζουν το επάγγελμα. Γιατί βλέπει τον ερασιτέχνη ο κόσμος στην τηλεόραση και σκέφτεται ότι είναι εύκολο αυτό που κάνει και μπορεί οποιοσδήποτε να το κάνει. Δεν είμαι όμως ο αρμόδιος να πω ότι πρέπει να έχουμε όλοι σπουδές στην υποκριτική, γιατί είδα και πάρα πολλούς επαγγελματίες ηθοποιούς που αρχικά πίστεψα ότι είναι ερασιτέχνες. Και τότε σκέφτεσαι ότι τελικά όντως φταίνε οι σχολές, που πλέον δεν έχουν την έγνοια να σε δημιουργήσουν, να σε πλάσουν, να σου χτίσουν έναν χαρακτήρα ηθοποιού. Είναι εταιρίες που έχουν οικονομικά συμφέροντα. Αν ήταν διαφορετική η κατάσταση οι ηθοποιοί θα ήταν χίλιοι σε Ελλάδα Κύπρο και όχι δέκα χιλιάδες, από τους οποίους να δουλεύουν μόνο οι τρακόσιοι.



«Γενικά στη ζωή μου προσπαθώ να παίρνω τον δύσκολο δρόμο. Δεν μου αρέσει η ευθεία, δεν μου αρέσει η βόλεψη γιατί ξέροντας τον εαυτό μου βαριέμαι εύκολα.»







Πώς ήταν η εμπειρία σου στις σπουδές;

Σπούδασα στη Σχολή Τέχνης στην Αθήνα όπου μπήκα λίγο με παρωπίδες. Επειδή δούλευα από πριν, ήθελα να μπω στη σχολή σαν λευκό χαρτί, με ανοιχτές κεραίες, έτοιμος να μάθω πράγματα. Μπαίνοντας, κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά όσο δύσκολα εσύ τα κάνεις να φαίνονται κι εγώ ήθελα να είναι δύσκολα. Γιατί αν έφευγα από μία σχολή που απλώς περνούσα καλά, δεν θα ήμουν ευχαριστημένος με τη δουλειά που κάνω εγώ. Και γενικά στη ζωή μου προσπαθώ να παίρνω τον δύσκολο δρόμο. Δεν μου αρέσει η ευθεία, δεν μου αρέσει η βόλεψη γιατί ξέροντας τον εαυτό μου βαριέμαι εύκολα. Αν καταφέρω να δυσκολέψω τον εαυτό μου πάει να πει ότι κάνω κάτι καλό. Δούλευα παράλληλα στο θέατρο της σχολής κι αυτό ήταν τεράστια εμπειρία γιατί για δεκατρείς με δεκαπέντε ώρες την ημέρα είχα τριβή σε αυτό τον χώρο και αυτός είναι ένας χώρος που όσα χρόνια και να σπουδάσεις χρειάζεσαι τριβή, χρειάζεσαι ώρες πτήσης.



Πώς μπήκες στο θέατρο και την τηλεόραση τόσο νωρίς;

Η μητέρα μου, η Μαρία Πέτρου, είναι ηθοποιός, ήταν στη σχολή Καυκαρίδη στο Σατιρικό και θυμάμαι ότι έψαχναν ένα μικρό παιδί για μία παράσταση, όπως και στο Ανεμώνα έψαχναν για ένα μωρό. Στην πρώτη περίπτωση ήμουν οκτώ ετών και στη δεύτερη επτά. Από την παράσταση του Ανεμώνα με είδαν και με ζήτησαν για άλλες δουλειές. Συγκεκριμένα συμμετείχα σε μία ταινία μικρού μήκους στα δώδεκά μου χρόνια, «Της Ελένης οι ελιές», μετά ήρθε το «την πάτησα», οι «επτά ουρανοί και σύννεφα αλήτες», μετά «τα λόγια του αέρα», ακολούθησαν οι σπουδές και στη συνέχεια «τα αστέρια στην άμμο», «η πεθερά» και το «κάμπινγκ» ανάμεσα.



«Βρήκα πολλή αγάπη σε αυτό τον χώρο, κάτι που δεν περίμενα, γιατί έβλεπα γύρω μου ότι θέλει να ‘φάει’ ο ένας τον άλλο»



Υπήρχε περίπτωση να μπεις τόσο νωρίς στο θέατρο και τελικά να ακολουθήσεις άλλο δρόμο;

Ναι, γιατί γενικά σαν άνθρωπος βαριέμαι πολύ εύκολα και προσπαθώ να ανανεώνομαι συνέχεια. Πολλές φορές όμως αυτή η τακτική με βγάζει από τον δρόμο μου, θέλοντας να κυνηγήσω το καινούργιο που θα με ανανεώσει. Ωστόσο, επειδή εξαρχής το θέατρο ήταν μεγάλη αγάπη δεν το βαρέθηκα, γιατί όσο ζεις μαθαίνεις στον χώρο αυτό και νιώθω ότι μαθαίνω τον εαυτό μου μέσα από το θέατρο. Χτίζοντας και πλάθοντας έναν ρόλο βλέπεις άλλα στοιχεία του εαυτού σου που μέχρι τότε δεν ήξερες ότι υπήρχαν κι αυτό είναι μαγικό γιατί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πάντα κάτι άλλο, δεν είμαστε μονοδιάστατοι.



Πώς βίωσες την εμπειρία σου στον χώρο όταν ήσουν μικρός;

Γενικά όταν είσαι ο μικρός σε έναν χώρο είσαι ο διαφορετικός. Αυτή η διαφορετικότητα με ακολουθούσε όχι μόνο στα επαγγελματικά, αλλά γενικότερα στη ζωή μου. Πάντα και χωρίς λόγο, ένιωθα διαφορετικός. Δεν ξέρω αν είναι εγωιστικό αυτό, αλλά πάντα ένιωθα ότι μπορώ να κάνω όχι κάτι καλύτερο από τον άλλο, κάτι διαφορετικό που μπορεί να είναι και το χειρότερο. Βρήκα πολλή αγάπη σε αυτό τον χώρο, κάτι που δεν περίμενα. Επειδή είμαστε μια μικρή κοινότητα, έβλεπα γύρω μου ότι θέλει να «φάει» ο ένας τον άλλο, αλλά αυτό εγώ δεν το ένιωσα. Αντιθέτως, υπήρχαν δίπλα μου ηθοποιοί και καλλιτέχνες που με έπαιρναν από το χέρι και χάραζα μαζί τους μια πορεία. Οπότε εγώ ήμουν τυχερός και σε αυτό γιατί είχα δίπλα μου ανθρώπους που έβλεπαν ότι μπορώ να κάνω κάτι και με πήραν, με έπλασαν και ακολούθησα αυτό το επάγγελμα.