Είναι η μέρα (και η νύχτα) τέτοια που το κοινό στη μεγάλη του πλειονότητα παραμερίζει τα βάσανα της καθημερινότητας και αγωνιά για τον αποψινό αγώνα.
Ότι η… ελληνική ψυχή θριάμβευσε επί του αιώνιου αντιπάλου, θα γεμίσουν τα σάιτ με θούριους αγέρωχους και μετά την Κυριακή, ό,τι και να γίνει, η επικαιρότητα θα επιστρέψει στα καλώδια, στους βομβαρδισμούς, στην πείνα και τη δίψα και ο καθένας μας θα ψάχνει τρόπους να καλυφθεί από το τσουνάμι που χρόνια τώρα φουσκώνει στην Ουκρανία, στη Γάζα, στο Ιράν, στο Νεπάλ, στην Αμέρικα, στις αργίες και τις παναπεργίες και σε χίλια άλλα δυο μέτωπα.
Μοναδική παρηγοριά για τον σύγχρονο άνθρωπο οι αθλητικές διοργανώσεις. Από τις τοπικές μέχρι τις παγκόσμιες. Είναι ίσως οι μοναδικές δραστηριότητες που απαιτούν ακόμα οργάνωση, πρόγραμμα, πειθαρχία και φυσικά σθένος. Όλα τα άλλα έχουν αφεθεί σε έναν αυτόματο αλλά και αόρατο πιλότο. Δεν φταίει ο Τραμπ… Ο Τραμπ είναι σύμπτωμα της διάλυσης της τρέχουσας παγκοσμιοποίησης. Ο Πούτιν τρέφεται από αυτήν και νιώθει σχεδόν ανίκητος. Οι Πολωνοί φωνάζουν, το Κατάρ έφαγε τους πυραύλους και δεν ξέρει τι να κάνει, το Ισραήλ έχει 8 ανοικτά μέτωπα πολέμου(!) κι εμείς (αλήθεια, ποιοι είμαστε εμείς;…) παλεύουμε για την ΑΤΑ, την πατάτα και φυσικά με τους Τακάτα!
Για αυτό απόψε θα τα βάλουμε όλα στην άκρη και θα γίνουμε όλοι παιδιά των Αντετοκούνμπο.
Όλοι λοιπόν με τον Γιάννη και τα αδέλφια του. Να ηττηθεί ο προπονητής του Παναθηναϊκού κι ας μας έφερε το έβδομο αστέρι! Είμαστε πράσινοι αλλά απόψε είμαστε γαλανόλευκοι! Γιατί; Για αυτή τη μικρή παράγραφο από συνέντευξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το 2017 και στον Ν. Παπαδογιάννη το 2019: «Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι δεν σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο. Η κοινή λογική δεν είναι τελικά τόσο κοινή. Θεωρούσα δεδομένο ότι πρέπει να συμπαρασταθούμε στον άνθρωπο που αντιμετωπίζει πρόβλημα αλλά έβλεπα άλλους να αδιαφορούν.
Αν δεν αγαπάς τον συνάνθρωπό σου δεν είσαι άνθρωπος. Άσχετα με το χρώμα του δέρματος και με την εθνικότητά του. Κοίταξέ με λίγο, μόνο η αγάπη σε κάνει άνθρωπο. Και η σκέψη. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι «ο άνθρωπος είναι πολιτικό ζώο». Αν βγάλεις την πολιτική από μέσα του, μένει σκέτο ζώο. Νοιάζομαι για το κοινό συμφέρον, δεν είμαι απολιτίκ. Απλώς δεν είμαι με κάποιο κόμμα. Απαγορεύεται να είναι κάποιος απολιτίκ. Δεν θα φτάσουμε ψηλά έτσι, ως κοινωνία. Πρέπει όλοι να συνεισφέρουμε για το κοινό καλό».
