Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την τεράστια συζήτηση που γίνεται το τελευταίο διάστημα σχετικά με την ανάπτυξη των πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα αλλά και ειδικά για τη δημιουργία παραρτημάτων πανεπιστημίων από την Ελλάδα. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα το προσεγγίζουμε στην Κύπρο λες και πρόκειται για κάτι επιπόλαιο που αφορά μόνο λίγους ανθρώπους και όχι την κοινωνία ολόκληρη. Δυστυχώς, νομίζω πως αρνούμαστε να αντιληφθούμε ότι ένα πανεπιστήμιο δεν είναι απλά ένα κτήριο με μία ταμπέλα απ' έξω αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Αρχικά, θεωρώ απαράδεκτο ότι η διαδικασία, έτσι όπως εξελίσσεται, είναι ένας άτυπος ανταγωνισμός μεταξύ πόλεων για το ποιος θα δώσει τα περισσότερα σε ένα πανεπιστήμιο για να το προσελκύσει. Στο τέλος θα κάνουμε και πλειστηριασμό ή θα βάλουμε τους δημάρχους σε παλαίστρες. Καμία έγνοια για τις εκπαιδευτικές ανάγκες, καμία έγνοια για τους Κύπριους φοιτητές. Το μόνο που ακούς είναι για προσέλκυση ξένων φοιτητών, για εξωστρέφεια και ένα σωρό άλλες ωραίες λέξεις που πολλές φορές κρύβουν τα μεγάλα προβλήματα, που θα δημιουργηθούν, κάτω από το χαλί.
Ταυτόχρονα, κανείς δεν νοιάζεται αν τα ήδη υπάρχοντα δημόσια πανεπιστήμια του τόπου έχουν αντίστοιχες σχολές και τι ακριβώς θα σημαίνει η δημιουργία νέων σχολών με άλλους όρους και προϋποθέσεις, σε πιο ευνοϊκό περιβάλλον. Θα μπορεί, για παράδειγμα, το Καποδιστριακό να παρέχει προγράμματα σπουδών στα Αγγλικά την ώρα που το ΤΕΠΑΚ δεν θα μπορεί. Θα μπορεί το Αριστοτέλειο να κάνει Ιατρική Σχολή με ιδιωτικές επενδύσεις και κλινικές, την ώρα που η Ιατρική του Πανεπιστημίου Κύπρου προσπαθεί να επιβιώσει με χίλια-δυο εμπόδια.
Σε μία χώρα που αντιμετωπίζει σοβαρό στεγαστικό πρόβλημα, είναι αδιανόητο τα επόμενα χρόνια να φυτρώσουν σαν μανιτάρια 5-10 ακόμα πανεπιστημιακές σχολές, χωρίς κανέναν κεντρικό σχεδιασμό και καθοδήγηση. Στη Λεμεσό η κατάσταση με τα ενοίκια είναι εκτός ελέγχου, γεγονός που δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στο ΤΕΠΑΚ που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να «δαμάσει» την αγορά. Οι δικές του φοιτητικές εστίες ετοιμάζονται αλλά καλύπτουν ένα μέρος των φοιτητών και όχι το σύνολό τους. Το κράτος παρέχει τη φοιτητική χορηγία αλλά το ύψος της αρκεί για δύο ενοίκια σε ένα μονάρι στη Λεμεσό. Τα υπόλοιπα πού θα τα βρουν οι φοιτητές; Εδώ ολόκληρο Πανεπιστήμιο Κύπρου, το μεγαλύτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας, και ακόμα δεν έφτιαξε φοιτητικές εστίες (πέρα από ελάχιστες), το διανοείστε; Η Πάφος, η Λάρνακα και η ελεύθερη Αμμόχωστος ζητούν σχολές, χωρίς όμως να ακούμε ταυτόχρονα για έργα που αφορούν φοιτητικές εστίες. Στην Πάφο ευτυχώς ο δήμος φρόντισε μαζί με το ΤΕΠΑΚ να φτιάξει και εστίες, προλαβαίνοντας λίγο τα πράγματα. Αν αύριο όμως ανοίξει το Αριστοτέλειο με 200-300 φοιτητές, τι νομίζετε ότι θα γίνει στην Πάφο, πού θα πάνε τα ενοίκια; Στη Λάρνακα, με ΤΕΠΑΚ και Καποδιστριακό να έχουν κλείσει συμφωνία, αναρωτήθηκε κανείς πού θα μένουν οι φοιτητές; Τον υπόλοιπο κόσμο στις πόλεις τον σκέφτεται κανείς;
Επιβάλλεται από τώρα, που είναι ακόμα νωρίς και πριν ξεκινήσουν όλα αυτά τα παραρτήματα να λειτουργούν, να ληφθούν μέτρα. Θα πρέπει στους όρους να μπει και η δημιουργία φοιτητικών εστιών και όποιος μπορεί ας ανταπεξέλθει. Και οι δήμαρχοι που ζητούν πανεπιστήμια στις πόλεις τους θα πρέπει να τα υπολογίσουν όλα αυτά, κατανοώντας ότι χωρίς λήψη μέτρων έπονται άλλα τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Στη Λεμεσό από το 2015 συζητάμε την αύξηση των ενοικίων. Τότε με φίλους λέγαμε ότι ένα μονάρι στις Λεμεσό είναι 400-500 ευρώ και πού θα πάει η κατάσταση. Φτάσαμε στο 2025, η φούσκα όχι μόνο δεν έσπασε, αλλά το μονάρι έγινε 1.200. Ας το προλάβουμε στις άλλες πόλεις.
