Πενήντα χρόνια είναι πολλά για να παραμένει στάσιμο το σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, αναφέρει σε συνέντευξή της στον «Πολίτη» η υπουργός Παιδείας Αθηνά Μιχαηλίδου, και έχει δίκαιο. «Το υφιστάμενο σύστημα αδικεί τους εκπαιδευτικούς. Είναι ισοπεδωτικό, αναχρονιστικό, δεν έχει επικαιροποιηθεί εδώ και χρόνια. Είναι καιρός να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, αν θέλουμε γενικά να εκσυγχρονίσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα».
Βεβαίως για να αλλάξει το σύστημα θα πρέπει πρώτα και κύρια να το αντιληφθούν αυτοί που πρωτίστως τους αφορά, δηλαδή οι εκπαιδευτικοί.
Οι οποίοι διορίζονται και περνούν τα πρώτα χρόνια της εργασίας τους χωρίς αξιολόγηση, χωρίς βοήθεια, χωρίς σοβαρή επιμόρφωση για να βελτιωθούν. Όλα αυτά ξεκινούν αρκετά χρόνια μετά, μέσα από μια τεράστια αντίφαση. Οι αξιολογήσεις γίνονται για να κριθεί πόσο καλός εκπαιδευτικός είναι αλλά στη συνέχεια η προαγωγή του αφορά την ανάθεση σε αυτόν διοικητικών καθηκόντων για τα οποία δεν έχει εκπαιδευθεί και δεν έχει κριθεί.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποια στιγμή η πραγματική αλλαγή στο σχολείο θα πρέπει να διαχωρίζει τους ρόλους του εκπαιδευτικού και της διοίκησης του σχολείου. Αυτή η αλλαγή ίσως οδηγήσει και σε αυτό που λέμε για αυτονόμηση των σχολείων.
Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση βέβαια δεν πρέπει και δεν μπορεί να εξαντλείται στα θέματα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού. Ο εκπαιδευτικός πρέπει πάνω απ' όλα να είναι επιμορφωμένος σωστά ώστε να υπηρετήσει την αρχική του αποστολή η οποία έχει να κάνει με τη μόρφωση των νέων.
Στο επίκεντρο, εν ολίγοις, πρέπει να είναι πάντα ο μαθητής. Όχι ο εκάστοτε υπουργός και η γραφειοκρατία του, όχι οι εκπαιδευτικοί και τα συντεχνιακά τους αιτήματα.
Δυστυχώς τη στιγμή που μιλάμε δεν συμβαίνει αυτό. Ο φτωχός συγγενής τπου σχολείου είναι ο μαθητής, ο οποίος με τη σειρά του απαντά στο σύστημα επιδεικνύοντας απόλυτη αδιαφορία. Αδιαφορεί διότι το σχολείο δεν τον βοηθά να αντιληφθεί τον κόσμο γύρω του ο οποίος αλλάζει με γεωμετρική πρόοδο. Αδιαφορεί διότι οι λειτουργοί του σχολείου το αντιμετωπίζουν μόνο ως μέσο βιοπορισμού, αδιαφορεί διότι έχει την ορθή ή λανθασμένη αντίληψη ότι όσα έχει να μάθει μπορεί να τα μάθει μόνος του ή παρέα με τους φίλους του. Το πρωί απλώς είναι υποχρεωμένος να ταλαιπωρείται μέσα σε ένα απαρχαιωμένο περιβάλλον για να πάρει ένα τυπικό χαρτί, όχι γιατί το χρειάζεται αλλά χωρίς αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει.
